Ένας Ιάπωνας Ροβινσώνας Κρούσος: Ο γυμνός ερημίτης που ζει εδώ και τριάντα χρόνια σε ένα ερημονήσι

Σήμερα, σε ηλικία 82 χρόνων, ο Ναγκασάκι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη γη που αγάπησε – προσωρινά ή μόνιμα μένει να αποδειχτεί… Κι αυτό γιατί κάποιοι άνθρωποι ενημέρωσαν για την κακή κατάσταση της υγείας του την αστυνομία που με τη σειρά της μετέφερε στον «πολιτισμό» τον 82χρονο.

Ο Ναγκασάκι πάτησε για πρώτη φορά την άμμο του Σοτομπανάρι το 1989, όταν απηύδησε με τη νοσηρή ζωή των πόλεων, όπως εξομολογήθηκε στον κινηματογραφιστή Alvaro Cerezo που γνώρισε το 2014.

Ο ίδιος λόγω συστολής, ήταν εξαιρετικά φειδωλός για την προσωπική του ζωή. Πιστεύεται πως υπήρξε παντρεμένος, γάμο από τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά και δούλευε ως φωτογράφος, προτού αποφασίσει να γυρίσει δια παντός την «πλάτη» στον αστικό πολιτισμό.

Αρχικά, σκόπευε να μείνει για λίγο στο ακατοίκητο και με πυκνή βλάστηση νησάκι, που έχει διάμετρο μόλις ενός χιλιομέτρου, ωστόσο, γρήγορα ανακάλυψε πως τον έκανε ευτυχισμένο η απλότητα μιας καθημερινότητας μέσα στη φύση, αποφασίζοντας να γίνει μόνιμος κάτοικος Σοτομπανάρι.

Ένα τελευταίο βίντεο παραγωγής του Σερέτσο παρουσιάζει τον Ναγκασάκι στις τελευταίες μέρες του στο νησί - Alvaro Cerezo/Facebook

«Στον πολιτισμό, οι άνθρωποι με αντιμετώπισαν σαν ανόητο και έτσι με έκαναν να νιώθω. Στο νησί, αντιθέτως, δεν αισθάνομαι έτσι», παραδέχτηκε στον Cerezo, με τον οποίο τους συνδέει φιλία από τότε που γνωρίστηκαν. «Εδώ στο νησί δεν κάνω ό,τι μου λένε οι άλλοι. Απλώς ακολουθώ τους νόμους της φύσης. Δεν μπορείς να επιβληθείς στη φύση, οπότε την υπακούς τυφλά».

Λιπόσαρκος και μαυρισμένος, σταμάτησε να φορά τα ρούχα του όταν ένας τυφώνας ουσιαστικά αφάνισε όλα του τα υπάρχοντα: «Το να περιφέρεσαι γυμνός δεν αρμόζει στα πρότυπα των σύγχρονων κοινωνιών. Όμως, εδώ μοιάζει σωστό, είναι σαν ‘στολή’. Αν βάλεις ρούχα, νιώθεις παντελώς εκτός τόπου και χρόνου», έλεγε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο Reuters, το 2012.

Alvaro Cerezo - Facebook

Ακολουθεί μία αυστηρή ρουτίνα και δεν παρεκκλίνει λεπτό από την ώρα ενός παλιού ρολογιού που έχει κρατήσει. Παραμένει μέσα στο αντίσκηνό του από το σούρουπο έως την αυγή ώστε να μην τον τσιμπούν τα έντομα, κάθε πρωί κάνει ασκήσεις και καθαρίζει την παραλία ενώ το υπόλοιπο της μέρας αναζητά τροφή. Η αναζήτηση τροφής είναι από μόνη της μια πρόκληση αφού ο Ναγκασάκι από πολύ νωρίς σταμάτησε να τρώει κρέας και ψάρι ενώ από τη στιγμή που είδε τα μικρά χελωνάκια να σκάνε από τα αυγά τους και να τρέχουν στη θάλασσα, σταμάτησε ακόμη και να αγγίζει τα αυγά χελώνας.

Μία φορά την εβδομάδα, βάζει ρούχα και παίρνει μια βάρκα για το νησάκι απέναντι, όπου αγοράζει φαγητό και πόσιμο νερό με χρήματα που του στέλνει η οικογένειά του.

Ο Ναγκασάκι ήταν απόλυτος όταν έλεγε στον Cerezo πως βρήκε τον παράδεισό του: «Όσα θέλω, τα βρίσκω εδώ. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Έχω ήδη ενημερώσει την οικογένειά μου πως θα πεθάνω εδώ. Η επιθυμία μου είναι να πεθάνω εδώ, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Θέλω να πεθάνω από έναν τυφώνα ώστε κανείς να μην προσπαθήσει να με σώσει». Προς το παρόν, πάντως, η επιθυμία του αυτή, να μην προσπαθήσει κανείς να τον σώσει, δεν εισακούστηκε…