Νάντια Ναντίμ: Από τα χέρια των Ταλιμπάν στην κορυφή της Ευρώπης

Newsroom

Κυριακή, 11 Μαρτίου 2018 11:05

Νάντια Ναντίμ: Από τα χέρια των Ταλιμπάν στην κορυφή της Ευρώπης — EPA/ADAM IHSE

Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά, που μία ιστορία αποδεικνύει την δύναμη που έχει το ποδόσφαιρο, να διαμορφώσει δεδομένα και να δημιουργήσει καταστάσεις. Η Νάντια Ναντίμ, μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα της UEFA, περιγράφει την διαδρομή της από τα χέρια των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν για να γίνει μία από τις κορυφαίες παίκτριες ποδοσφαίρου της Ευρώπης.

Μία πορεία διαφορετική από οποιονδήποτε άλλο παίκτη. Κατάφερε να διαφύγει από τους Αφγανούς Ταλιμπάν, για να βρεθεί σε ηλικία 12 ετών καταρχήν στη Δανία, προσπαθώντας για μία νέα ζωή. Καταφέρνοντας πλέον τώρα στο Μάντσεστερ, να έχει εξελιχθεί σε μία από τις κορυφαίες του παιχνιδιού, βρίσκοντας παράλληλα χρόνο να σπουδάσει ως γιατρός. Σε όλη αυτή την διαδρομή της, όπως παραδέχεται η ίδια, ένα πράγμα έχει παραμείνει σταθερό, η αγάπη της για το ποδόσφαιρο.

«Αγαπώ το ποδόσφαιρο, μου αρέσει, με κάνει ευτυχισμένη. Δεν με νοιάζει πόσο άγχος έχω και τι συμβαίνει έξω, μόλις βγαίνω στον αγώνα και βλέπω την μπάλα, όλα εξαφανίζονται», δήλωσε η διεθνής με την Δανία επιθετικός. «Είναι τόσο εύκολο να παίξεις ποδόσφαιρο, μπορείς να παίξεις οπουδήποτε, μπορείς να παίξεις μόνος σου, μπορείς να παίξεις με μια μπάλα και αν δεν έχεις, μπορείς να κλωτσήσεις κάτι που είναι στρογγυλό. Λόγοι για τους οποίους το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές και αγαπημένο στον κόσμο από τους περισσότερους ανθρώπους», συμπλήρωσε.

Μεγαλώνοντας στο Αφγανιστάν, η Ναντίμ γνώριζε το ποδόσφαιρο, αλλά ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να παίξει το παιχνίδι. Μόνο κάποιες πάσες με τον πατέρα της, ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε από τους Ταλιμπάν.

«Το να είσαι γυναίκα σε αυτό το περιβάλλον δεν ήταν πραγματικά διασκεδαστικό. Δεν σου επιτρεπόταν να κάνεις βασικά πράγματα, όπως να πηγαίνεις στο σχολείο, να πηγαίνεις στη δουλειά, να βγαίνεις έξω χωρίς να είσαι με έναν άνδρα. Αυτό δεν ήταν δυνατό», θυμάται η Ναντίμ.

Ωστόσο, αυτό άλλαξε όταν έφτασε στη Δανία, σε ηλικία 12 ετών, παρόλο που αρχικά ζούσε σε προσφυγικό καταυλισμό. «Είχαμε αυτά τα εκπληκτικά γήπεδα δίπλα στο στρατόπεδο και παρακολουθούσαμε τα άλλα παιδιά να παίζουν. Αρχικά, απλά καθόμασταν μακριά και βλέπαμε πως οι άνθρωποι παίζουν μπάλα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου πηγαίναμε πιο κοντά και πιο κοντά και κάποτε επιστρέφαμε την μπάλα που έφτανε σε εμάς. Εγώ έβλεπα τις προπονήσεις της ομάδας γυναικών. Ήμουν έκπληκτη, υπάρχουν κορίτσια που παίζουν πραγματικά», συμπλήρωσε η Ναντίμ.

Παρά τα περιορισμένα αγγλικά αλλά και την αδυναμία να μιλήσει την γλώσσα των Σκανδιναβών, ζήτησε από τους προπονητές αν μπορούσε να παίξει. Ετσι γρήγορα βρέθηκε στο γήπεδο ποδοσφαίρου.

«Ήμουν στην ομάδα των αγοριών και παίζαμε εναντίον μιας ομάδας που είχε κάποιους πραγματικά καλούς παίκτες, μερικοί από την εθνική ομάδα κάτω των 15. Τότε νόμιζα ότι ήταν μεγάλη υπόθεση. Ο προπονητής μας είπε: «Ναι, αυτοί οι τύποι είναι πραγματικά, πραγματικά καλοί και πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω για να κερδίσουμε το παιχνίδι. Δεν νομίζω ότι ξεκίνησα σε αυτό το παιχνίδι, ήμασταν 1-0 πίσω στο σκορ, μπήκα σημείωσα το πρώτο γκολ και βοήθησα στο δεύτερο. Συνήθως μετά από κάθε παιχνίδι σου δίνουν ένα μικρό τρόπαιο για τον παίκτη του αγώνα και το πήρα. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πράγμα, μια από τις πρώτες στιγμές που συνειδητοποίησα ότι ήμουν πραγματικά καλή», τόνισε η Ναντίμ.

Αν και η ζωή της αρχικά ήταν δύσκολη στη Δανία, στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Εκτός από τη χαρά του να παίζει ποδόσφαιρο, μπορούσε να είναι και πάλι παιδί.

«Ενιωθα ασφάλεια, δεν άκουγα τον ήχο των ρουκετών. Η μαμά μου όμως δεν ήξερε τι θα συμβεί, αν θα μείνουμε ή θα μας διώξουν, αλλά ήμουνα ξανά παιδί, και αυτό το αγαπούσα».

Πέρασε ώρες παρακολουθώντας ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, πρόθυμη να αντιγράψει τις κινήσεις του Ντέιβιντ Μπέκαμ και του Ρονάλντο.

Αφού πέρασε από τους συλλόγους της Δανίας, B52 Ααλμποργκ, Βίμποργκ, IK Σκοβμπάκεν και Φορτούνα Χιόρινγκ και των ΗΠΑ (Σκάι Μπλου και Πόρτλαντ Θορνς), από τον Ιανουάριο βρίσκεται στην Μάντσεστερ Σίτι και είναι ήδη μία από τις βασικές παίκτριες της ομάδας.

«Είναι εκπληκτικό και το Μάντσεστερ είναι εντυπωσιακό. Εκτός από τον καιρό, ακόμα περιμένω τον ήλιο, αλλά είμαι πολύ χαρούμενη, καθώς είμαι κοντά στην οικογένειά μου».

Μπορεί να έχει χρόνια μπροστά της στο ποδόσφαιρο, αλλά ήδη σχεδιάζει τη ζωή μετά από αυτό. Θα ήθελε να ακολουθήσει το ιατρικό επάγγελμα. «Θέλω να είμαι σε θέση να βοηθήσω τους ανθρώπους και νιώθω ότι ως γιατρός θα έχω την ευκαιρία να το κάνω αυτό. Έχω ένα εξάμηνο και έπειτα θα είμαι γιατρός. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσω να βοηθήσω μερικούς ανθρώπους που με βοήθησαν μέσα από τη ζωή μου. Ανθρώπους που είχαν τεράστιο αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο έχω γίνει ο άνθρωπος που είμαι και πώς βλέπω τον κόσμο. Όταν τελειώσω τελικά με τις σπουδές μου, θέλω να είμαι στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στην Αφρική όπου και αν χρειαστεί βοήθεια».