Λιούμπο Μόραβατς: «Έχασα το χέρι μου και είμαι ακόμα μέρος του ποδοσφαίρου...»

Είναι ο πρωταγωνιστής, γι’ αυτόν τον μήνα, της καμπάνιας #EqualGame, όπου η UEFA επικεντρώνεται σε έναν παίκτη από μία από τις 55 χώρες-μέλη της, που θα αποτελέσει παράδειγμα ότι η αναπηρία, η θρησκεία, η σεξουαλικότητα, η φυλή και το κοινωνικό υπόβαθρο δεν αποτελούν εμπόδια στο να παίζει κάποιος ποδόσφαιρο και να το απολαμβάνει.

Για τον Λιούμπομιρ Μόραβατς, το ποδόσφαιρο υπήρξε μια τεράστια θεραπευτική δύναμη που τον βοήθησε να αντιμετωπίσει τις τρομερές συνέπειες, του ατυχήματος που του συνέβη. Ο 21χρονος Σέρβος, άρχισε την καριέρα του ως τερματοφύλακας, με την ομάδα της Σλοβενίας ΝΚ Μάριμπορ, όταν δοκιμάστηκε σκληρά σε τροχαίο δυστύχημα το 2016, που κόστισε την ζωή σε δύο συμπαίκτες του και εκείνον τον άφησε να αντιμετωπίσει το μέλλον του, με μέρος του αριστερού του χεριού, ακρωτηριασμένο.

Όμως δεν γονάτισε. Το θάρρος, η υπερηφάνεια, μια θετική προοπτική και, κυρίως, η μεγάλη και διαρκής αγάπη του για το ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν καθοριστικά στοιχεία στην προσπάθεια να σηκωθεί και να σταθεί. Το ποδόσφαιρο, του έδωσε ιδιαίτερη ελπίδα, άνεση, παρηγοριά και την δύναμη για να προχωρήσει. Τώρα προπονείται για να γίνει διαιτητής, έχοντας έτσι βρει, μια νέα θέση στο παιχνίδι που αγαπά.

Ο Λιούμπο, με καταγωγή από το Νις, άρχισε να παίζει με μια μπάλα σε ηλικία πέντε ετών. Είναι μέλος μιας ποδοσφαιρικής οικογένειας, αφού ο πατέρας και ο θείος του ήταν καλοί παίκτες, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός Ράνκο, ένας μέσος, αγωνίστηκε στους Νέους της Σερβίας.

«Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα «παρών» στη ζωή μου», είπε. Εμπνευσμένος από τον θείο του, που αγωνιζόταν στην θέση του τερματοφύλακα, ο Λιούμπο, είχε κάνει την επιλογή του. Στα 16 του, μαζί με τον πατέρα του, που ήταν ανιχνευτής ταλέντων, και τον Ράνκο, πήγαν στη σλοβενική πόλη του Μάριμπορ. Εκεί εντάχθηκε στην τοπική NK, όπου ο Ράνκο είχε υπογράψει ήδη επαγγελματικό συμβόλαιο. Οι δύο αδελφοί πέρασαν για λίγο ως συμπαίκτες στην δεύτερη ομάδα, με τον Λιούμπο να ακολουθεί την πρόοδο του Ράνκο.

Μέχρι την σεζόν 2014/15, ο Λιούμπο ήταν μέλος της ομάδας του Μάριμπορ που αγωνίστηκε στο UEFA Youth League, ταξιδεύοντας στην Αγγλία, την Πορτογαλία και την Γερμανία, όπου η Μάριμπορ αντιμετώπισε την Τσέλσι, την Σπόρτινγκ και την Σάλκε, υποστηρίζοντας το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας τερματοφύλακας.

«Όταν τελείωσα το γυμνάσιο, αποφάσισα να επικεντρωθώ στο ποδόσφαιρο, αφιέρωσα όλο το χρόνο μου στο ποδόσφαιρο, με σκοπό να προσπαθήσω να ζήσω από αυτό»...

Αλλά στη συνέχεια, στις 2 Αυγούστου 2016, η νεανική του ζωή αναποδογυρίστηκε. «Ξυπνήσαμε έτοιμοι για προπόνηση και πήραμε πρωινό», θυμάται και συνεχίζει: «Πήγα στην προπόνηση, όλοι γελούσαμε στο γυμναστήριο, όλα ήταν καλά, ήταν απλά μια συνηθισμένη ημέρα ...»

Μετά την προπόνηση, ο Λιούμπο και οι τρεις από τους συμπαίκτες του, ο επιθετικός Ζόραν Μπάλιακ, ο πλάγιος Νταμιάν Μαριανόβιτς και ο αμυντικός Ζίγκα Λίπουσεκ, ξεκίνησαν με ένα αυτοκίνητο από το προπονητικό κέντρο. Λίγο αργότερα, συνέβη το μοιραίο. Ο Ζόραν και ο Νταμιάν πέθαναν επί τόπου, ενώ ο Ζίγκα υπέστη ελαφρά τραύματα. Ο Λιούμπο πετάχθηκε έξω από το αυτοκίνητο. Νοσηλεύτηκε αρκετές ημέρες στο νοσοκομείο σε κώμα. Το αριστερό του χέρι τραυματίστηκε τόσο σοβαρά ώστε οι γιατροί αποφάσισαν ότι ο ακρωτηριασμός μέρους του βραχίονα ήταν απαραίτητος.

Ο κόσμος του Λιούμπο είχε αλλάξει πλέον δραματικά. «Χρειάστηκε να προσαρμοστώ σε αυτή τη νέα ζωή», τόνισε. «Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο σκέφτονται μερικοί, απλά πρέπει να είσαι αρκετά ισχυρός».

Περιτριγυρισμένος από την αγαπημένη του οικογένεια, αρνήθηκε να παραιτηθεί: «Σκεφτόμουν τον εαυτό μου ότι έχω ακόμα μπροστά μου τη ζωή και τη δυνατότητα να δημιουργήσω κάτι από τη ζωή μου».

Το ποδόσφαιρο διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο σε αυτό το ταξίδι ανάκαμψης: «Μου δημιούργησε μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Ήμουν από τους αθλητές που πάντα ήθελαν να αποδεικνύουν ότι αξίζουν», συμπλήρωσε, ενώ θυμάται πάντα την αγάπη που γνώρισε από την Μάριμπορ στις δύσκολες στιγμές. «Η ομάδα είναι σαν δεύτερη οικογένεια μου. Ήταν πάντα δίπλα μου, προσπαθώντας να βρουν έναν τρόπο να με βοηθήσουν. Όλοι οι φίλοι μου ήταν δίπλα μου κι αυτό ήταν πολύτιμο».

Μετά τις αρχικές αμφιβολίες, ο Λιούμπο αποφάσισε ότι ήθελε να παραμείνει στο ποδόσφαιρο με κάποιο τρόπο. «Εάν ζεις για το ποδόσφαιρο, τότε το ποδόσφαιρο θα σε βοηθήσει σε κάθε στιγμή».