Κραυγές και ψίθυροι στο εσωτερικό του ΣYΡIZΑ για την έξοδο στις αγορές
Τις τελευταίες μέρες, και με αφορμή την έξοδο στις αγορές, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση γύρω από το αν ήταν «επιτυχής ή όχι η έξοδος», αν ήταν «ακριβή ή φτηνή», κ.λπ.
Η αλήθεια είναι ότι η έξοδος στις αγορές αποτιμάται συνήθως με οικονομικά κριτήρια (με τι κόστος δανείστηκες). Όμως, στην περίπτωση μιας χρεοκοπημένης χώρας (της Ελλάδας, δηλαδή) αφορά, κυρίως, την πολιτική διάσταση του θέματος. Οι κινήσεις Σαμαρά (2014) και Τσίπρα (2017) είναι πανομοιότυπες και υπηρετούσαν τον ίδιο ακριβώς στόχο: η έξοδος στις αγορές να παίξει ρόλο, να ασκήσει επιρροή, να μπορεί να δημιουργήσει, δηλαδή, ένα αφήγημα εξόδου από την κρίση, από τα μνημόνια, ένα success story, που θα χρησιμοποιηθεί στις πολιτικές εξελίξεις. Και ο Τσίπρας, για την ώρα, φαίνεται να τα καταφέρνει πολύ καλύτερα.
Τα δύο μεγάλα ερωτήματα, όχι μόνο για την Αριστερά αλλά και για κάθε πολίτη (που προβληματίζεται για το που πάει η Ευρώπη και τη γερμανική κυριαρχία), είναι:
Πρώτον, αν στο τέλος του προγράμματος η Ελλάδα θα μπορεί να δανείζεται με ένα λογικό και βιώσιμο επιτόκιο από τις αγορές.
Δεύτερον, όπως σημειώνει και το πρώην στέλεχος του ΣυΡιζΑ και των «53», και για χρόνια διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, Χάρης Γολέμης, ένα τυχόν success story στο τέλος του προγράμματος «δεν θα το πιστωθεί μόνο η σημερινή ελληνική κυβέρνηση» αλλά «θα ενταχθεί σε ακόμα μια ιδεολογική και πολιτική νίκη του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού» (Εφημερίδα των Συντακτών, 27.7.2017).
Επί της ουσίας, δηλαδή, η «νίκη της εξόδου από τα μνημόνια» θα συνιστά επιτυχία της Γερμανίας και του νεοφιλελευθερισμού, με την εδώ κυβέρνηση να παίρνει τα εύσημα ως καλού διαχειριστή των κατευθυντήριων γραμμών των Βρυξελλών καθώς από τα μνημόνια και μετά καμία ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την πλήρη νομοθετική και πολιτική πρωτοβουλία –σε κάποιες περιπτώσεις, στο παρελθόν, τα νομοσχέδια έρχονταν στα αγγλικά και έπρεπε να μεταφραστούν...
Ο εσωτερικός προβληματισμός στον ΣυΡιζΑ για τη «νίκη» είναι ιδιαίτερα έντονος, καθώς αυτή συνεπάγεται και δυσμενή ταξικά μέτρα: περικοπή συντάξεων, μείωση αφορολόγητου. Ο προβληματισμός δεν θα ξεπεραστεί εύκολα, αφού αφορά και το μέλλον της (δικής τους) Αριστεράς και, σε ένα βαθμό, θα αποτυπωθεί και στο συνέδριο. Θεωρείται, βέβαιο ότι ο Αλ. Τσίπρας θα προσπαθήσει να καθησυχάσει στελέχη του κόμματος που στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας μίλησαν για σοβαρές υποχωρήσεις της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές.
Ο προβληματισμός στελεχών αφορά και τη σύγχυση που θεωρούν ότι υπάρχει ανάμεσα στη φιλοδοξία να αναμετρηθεί η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, με τις απαντήσεις στα δύσκολα προβλήματα της χώρας και την κουλτούρα της παραμονής στην κυβέρνηση. Και, όπως σημειώνουν στελέχη μιας αριστερής τάσης που διαμορφώνεται (που δεν ανήκουν, κατ’ ανάγκη, στους «53»), ενισχύεται, τον τελευταίο καιρό, ανησυχητικά η αντίληψη ότι, στο όνομα της παραμονής στην κυβέρνηση, μπορούμε και πρέπει να θυσιάσουμε όλα τα υπόλοιπα: η θεωρία του μικρότερου κακού. Κι αυτό, υποστηρίζουν, μπορεί να λειτουργεί βραχυπρόθεσμα υπέρ της κυβέρνησης, ωστόσο μακροπρόθεσμα δημιουργεί ηθικό και πολιτικό πρόβλημα στην Αριστερά. Και όπως σημειώνει ο Χ. Γολέμης,
«το άμεσο μέλλον θα δείξει αν ο ΣυΡιζΑ έχει πια τη δυνατότητα να παραμείνει σ’ αυτό τον ομολογουμένως εύπλαστο, πολιτικό χώρο ή τη θέση του στην Ελλάδα θα πάρει, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, κάποιος νέος σχηματισμός». Ίδωμεν...