Η κυβέρνηση ψάχνει ανάσες επιβίωσης
Η κυβέρνηση βρίσκεται φανερά σε δύσκολη θέση, με όλα τα χαρτιά, όμως, να παραμένουν ανοιχτά πάνω στο τραπέζι. Αν το Eurogroup της 15ης Ιουνίου δεν δώσει «καθαρή λύση» στο θέμα του χρέους (πράγμα δύσκολο), το πρόβλημα της χώρας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης, περιπλέκεται.
Το Μαξίμου χρειάζεται πολιτικές ανάσες επιβίωσης οι οποίες δεν εξασφαλίζονται με μεσοβέζικες λύσεις, όπως η πρόταση του Eurogroup της 22ας Μαΐου.
«Αν υπέγραφα αυτό το κείμενο θα υπήρχε μεγάλη πολιτική κρίση στην Ελλάδα» – η δήλωση του Ευ. Τσακαλώτου δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις.
Θα υπάρξει συμφωνία στις 15 Ιουνίου που δεν θα δημιουργεί «πολιτική κρίση»;
Προκειμένου να επιβιώσει, η σημερινή κυβέρνηση έχει δύο και μόνο επιλογές:
Είτε να υπάρξει λύση στο χρέος που θα επιτρέπει την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) και με το ΔΝΤ να παραμένει στο πρόγραμμα, είτε το ΔΝΤ να αποχωρήσει, και έτσι η κυβέρνηση να έχει κερδίσει και μια (πολιτική και επικοινωνιακή) νίκη. Οποιαδήποτε άλλη λύση απλώς τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της κυβέρνησης.
Όπως σημειώνουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι, η δημοσιοποίηση των πρακτικών του προηγούμενου Eurogroup έδειξε το παιχνίδι μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ σε βάρος της χώρας. Έδειξε, όμως, παράλληλα, και ότι υπήρξε ένα μέτωπο –όχι (μόνο) του Νότου– από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία κατά της γερμανικής λογικής. Πρόκειται για χώρες που έχουν οξυμμένα προβλήματα χρέους (πάνω από 2,5 τρισ. ευρώ χρέος έχει η Γαλλία). Ταυτόχρονα, όμως, είναι και οι χώρες με τη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης μετά τη Γερμανία –κι αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία ακόμα και αν αυτό το μέτωπο είναι (ακόμα) ευκαιριακό και στα σπάργανα.
Το σχέδιο Σόιμπλε
Ωστόσο έγινε φανερό και το γεγονός ότι ο Σόιμπλε έχει στο πλευρό του τις διάφορες χώρες, ενώ η Α. Μέρκελ του έχει παραχωρήσει, εν λευκώ, την απόλυτη εξουσία διαχείρισης των θεμάτων της αρμοδιότητάς του καθιστώντας τον υπουργό Οικονομίας όλης της Ευρωζώνης. Η στρατηγική του Σόιμπλε αποσκοπεί:
–Η (όποια) ρύθμιση για το ελληνικό χρέος να πάει μετά τις γερμανικές εκλογές
– Να αντικαταστήσει το ΔΝΤ (να «εκδιώξει», δηλαδή, το Ταμείο από την Ευρώπη, κάτι, άλλωστε, που θέλει και το ίδιο) με τον ESM.
– Να μπορέσει να ελέγξει και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με το τέλος της θητείας του Μ. Ντράγκι.
Η γερμανική πολιτική επιχειρεί σιγά - σιγά να επιβάλει πλήρως την πολιτική λιτότητας που (πρέπει να) ακολουθεί η Ευρώπη αλλά και να ελέγξει τους μηχανισμούς του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο μόνιμος έλεγχος της Ελλάδας μέσω μνημονίων και αυστηρών αξιολογήσεων που θα απαιτούν συνεχώς νέα μέτρα, θα αποτελέσει έναν οδικό χάρτη για το μέλλον των κρατών-μελών της ευρωζώνης.