Διαπραγμάτευση: Καλό Μάιο...και βλέπουμε

Είναι φανερό ότι οι διαπραγματεύσεις προχωρούν αργά, εν μέσω νέων απαιτήσεων του ΔΝΤ και της απροθυμίας των Γερμανών –οι τελευταίοι προβάλλουν ως δικαιολογία, προκειμένου να μη δεχτούν ακόμα και τα αυτονόητα, τις γερμανικές εκλογές.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο Eurogroup της Παρασκευής, στη Μάλτα, δεν θα υπάρχει τεχνική συμφωνία –το λεγόμενο Staff Level Agreement (SLA). Η αρχική συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές φαίνεται να μη ισχύει, καθώς υπαναχώρησε το Ταμείο –δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά. Αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών έλεγε στο CNN Greece ότι στις Βρυξέλλες υπήρξε συμφωνία για μέτρα 1% του ΑΕΠ (1,8 δισ. ευρώ) το 2019 και άλλο 1% το 2020. Υπήρχε, μάλιστα, και συμφωνία το 2019 να κοπεί το αφορολόγητο (θα έφτανε τα 5.900 ευρώ) και το 2020 οι συντάξεις. Στη συνέχεια, και ενώ όλοι είχαν εφησυχάσει, το ΔΝΤ ζήτησε να κοπούν οι συντάξεις το 2019 και το 2020 να κοπεί το αφορολόγητο! Είναι φανερό, λένε από το Μαξίμου, ότι τους ενδιέφερε η πολιτική ήττα της κυβέρνησης και όχι να κλείσει το όποιο δημοσιονομικό κενό, που επί της ουσίας δεν υπάρχει...

Η Αθήνα προσπαθεί να ξεμπλοκάρει την όλη κατάσταση προκειμένου να επιστρέψουν τα τεχνικά κλιμάκια πριν το Eurogroup της Παρασκευής. Στόχος να κλείσουν οι εκκρεμότητες αμέσως και να παραμείνει σε εκκρεμότητα ο χρόνος εφαρμογής των μέτρων: αν δηλαδή οι συντάξεις θα κοπούν 2020 ή το 2019 – το δεύτερο είναι το πιθανότερο. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, πάντως, έριξε όλο το φταίξιμο για την καθυστέρηση στο ΔΝΤ. «Κάθε φορά που είμαστε κοντά», είπε χθες σε συνέντευξή του, «το ΔΝΤ έχει μια διαπραγματευτική τακτική –όχι τώρα, αλλά όλα τα χρόνια που συμμετέχει σε προγράμματα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο– να καθυστερεί τις διαπραγματεύσεις γιατί θεωρεί ότι όσο ο χρόνος πιέζει και όσο η οικονομία τελεί σε μια αβεβαιότητα, τόσο περισσότερο μπαίνει στη γωνία ο αντισυμβαλλόμενος του Ταμείου». Διαβεβαίωσε, όμως, ότι «τα επόμενα 24ωρα θα υπάρξουν εξελίξεις καθώς έχουμε φτάσει, κατά τη γνώμη μου, στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση των διαδικασιών έτσι ώστε πάρα πολύ σύντομα να φτάσουμε σε μια τεχνική συμφωνία».

Παιχνίδια τακτικής ή πόλεμος θέσεων;

Ο εκπρόσωπος, όμως, έθεσε ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που (πιθανόν να) αποκαλύπτει τον τρόπο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. «Η πολιτική πίεση», είπε, «που ασκείται στο ΔΝΤ δεν είναι μόνο από την ελληνική κυβέρνηση. Βρίσκεται το ΔΝΤ εντός ενός πολιτικού συσχετισμού που θεωρώ ότι θα το οδηγήσει πολύ σύντομα σε λογική υποχώρησης». Πού στηρίζει αυτή την εκτίμηση δεν είναι γνωστό. Αν, όμως, η κυβέρνηση πιστεύει ότι το ΔΝΤ τελικά θα υποχωρήσει –και με βάση αυτή την πολιτική εκτίμηση διαπραγματεύεται– τότε εξηγούνται οι καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση και ο (επικοινωνιακός) πόλεμος φθοράς που γίνεται ενάντια στο ΔΝΤ.

Εξηγείται και η μη συμφωνία στη δεύτερη αξιολόγηση. Αντέχει, όμως, η κοινωνία και η ελληνική οικονομία αυτό τον πόλεμο; Αφού ο (οικονομικά) ευάλωτος είναι η κυβέρνηση και η ημερομηνία λήξης του πολέμου εξαρτάται από τις ορέξεις όχι μόνο του ΔΝΤ ή των Γερμανών αλλά, κυρίως, από τις αποφάσεις του Τραμπ σε σχέση με την Ευρώπη. Και το κυριότερο: Αν εκτιμάς ότι τελικά είναι το ΔΝΤ που θα υποχωρήσει (αν και μέχρι σήμερα βλέπουμε το εντελώς αντίθετο) ακολουθείς τελείως διαφορετική τακτική στη διαπραγμάτευση –δεν περιμένεις το τελευταίο στάδιο για να αντιπαρατεθείς. Προετοιμάζεις τους πολίτες, δημιουργείς κοινωνικές συμμαχίες, δεν κάνεις διαρροές ότι «υπογράφουμε», δεν θέτεις όρια που συνεχώς μετατίθενται: το Eurogroup του Φεβρουαρίου που γίνεται Μαρτίου, μετά Απριλίου και στη συνέχεια Μαΐου. Αν έχεις ακολουθήσει αυτή την τακτική, ακόμα και αν υποχωρήσει το ΔΝΤ (για διάφορους λόγους), ο χαμένος είσαι εσύ...