Έξοδο από την κρίση το 2030 «βλέπει» ο Σημίτης
Την εκτίμηση ότι το 2030 θα βγει η Ελλάδα από την κρίση «αν πάνε όλα ομαλά» εξέφρασε ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, μιλώντας στο 2ο Συνέδριο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών.
«Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πότε θα τελειώσει η κρίση. Είχαμε μείωση του ΑΕΠ 25%. Θα πρέπει να αυξηθεί τόσο, τουλάχιστον», ανέφερε και πρόσθεσε:
Το 2030 θα έχουμε κερδίσει αυτό που χάσαμε και προϋπόθεση είναι να πάνε όλα ομαλά. Η λέξη ομαλά όμως περιγράφει μία κατάσταση που δεν είναι συνηθισμένη στην Ελλάδα.
Ο πρώην πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι «η μικρή Ελλάδα θα πρέπει να γίνει η σοβαρή Ελλάδα» και συμπλήρωσε ότι «η κύρια επιδίωξη της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Διότι, τι άλλο από έλλειψη εμπιστοσύνης σημαίνει ο μικρός αριθμός ξένων επενδύσεων στη χώρα, ή το γεγονός της συνεχούς αύξησης του επιτοκίου, που θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα αν θέλει να δανεισθεί από τις αγορές;».
Επ' αυτού, ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε ιδιαίτερα το πρόβλημα της «έλλειψης ενός δικού μας αναπτυξιακού μοντέλου» και επεσήμανε ότι με τις αδιάκοπες κωλυσιεργίες της Αθήνας «οι δυνατότητες επανάκαμψης μειώνονται συνεχώς και ο αναγκαίος χρόνος για την επάνοδο στην ομαλότητα αυξάνεται όλο και περισσότερο».
Αναφορικά με τις εξελίξεις στην Ευρώπη ο πρώην πρωθυπουργός είπε ότι «η κοινή πορεία των χωρών της Ένωσης αποτελεί μια τεράστια επένδυση, την οποία ένα μέλος της δεν μπορεί να θυσιάσει χωρίς σημαντικό κόστος για το ίδιο».
«Το ερώτημα ‘αν αντέχει η χώρα την επιλογή της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση’ δεν μπορεί να τεθεί. Είναι τόσο άσχετο με την πραγματικότητα, όσο και το ερώτημα αν αντέχει ο άνθρωπος τη ζωή. Την ζει ή αυτοκτονεί», πρόσθεσε εμφατικά ο πρώην πρωθυπουργός.
Παράλληλα ο κ. Σημίτης επεσήμανε το πρόβλημα της «δομικής ανισορροπίας» που τη χαρακτηρίζει - «ο Βορράς πραγματοποιεί πλεονάσματα και ο Νότος ελλείμματα» είπε- και άρα, αν δεν αρθεί αυτή η αδυναμία «οι κρίσεις στην Ένωση θα έρχονται και θα επανέρχονται» τόνισε.
Ο κ. Σημίτης υποστήριξε ότι η διεθνής αλληλεξάρτηση δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν κράτη με απόλυτη αυτονομία, καθώς προβλήματα (όπως η μετανάστευση ή η κλιματική αλλαγή) απαιτούν συμπόρευση και συνεργασία.