Γ. Βαρουφάκης: Δύο ήταν οι πρωθυπουργικές ψευδαισθήσεις που έφεραν την κυβέρνηση σε αδιέξοδο

Όπως εξηγεί, η πρώτη ήταν ότι, τη νύχτα του δημοψηφίσματος, το δίλημμα ήταν μεταξύ του Σχεδίου Σόιμπλε (Grexit) και της υποταγής στο 3ο Μνημόνιο και η δεύτερη (ψευδαίσθηση) ότι η υποταγή στο 3ο Μνημόνιο «μπορούσε να καταστεί πολιτικά διαχειρίσιμη μέσω ενός παράλληλου, φιλολαϊκού προγράμματος».

Γράφοντας στην Εφημερίδα των Συντακτών, ο πρώην υπουργός Οικονομικών επιτίθεται στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντας πως με τους χειρισμούς του «Καταπόντισε τους Ποδέμος, έκανε ανοίγματα στην καταρρέουσα σοσιαλδημοκρατία και απογοήτευσε όλους τους προοδευτικούς Ευρωπαίους». Εκτός αυτών αναρωτιέται, αν ο κ. Τσίπρας θα επαναλάβει ό,τι έκανε το 2015 και θα υπογράψει «ό,τι παλιόχαρτο του φέρει ο κ. Χουλιαράκης συγγεγραμμένο από τον κ. Βίζερ και τον κ. Κοστέλο».

Υποστηρίζει, ακόμη, αναφερόμενος στον πρωθυπουργό, ότι «η σχεδίαση του παράλληλου συστήματος πληρωμών είναι έτοιμη από το 2014, όπως γνωρίζει» ενώ για το Grexit λέει ότι «δεν το θέλουμε αλλά δεν φοβόμαστε και τις απειλές» γι' αυτό.

Ο κ. Βαρουφάκης επαναλαμβάνει το σχέδιο του που ήταν «προετοιμασία για μονομερή αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ και τα οποία πρέπει να αποπληρωθούν τον Ιούλιο» και «προετοιμασία του ηλεκτρονικού συστήματος συναλλαγών μέσω Taxisnet», και σημειώνει:

Αν τώρα εσείς θέλετε να μας διώξετε (παράνομα) από το ευρώ, την ώρα που καταρρέει το ευρωπαϊκό στερέωμα, να μας κλείσετε ξανά τις τράπεζες κ.λπ., βρείτε τα με την κ. Μέρκελ, την Ουάσινγκτον και το ΔΝΤ, αποφασίστε το και... καλή τύχη. Αν λοιπόν ο πρωθυπουργός εννοεί ότι αυτή τη φορά (!) δεν θα υποχωρήσει, ας προετοιμαστεί για τη ρήξη ώστε να μην την υποστεί.

Στη συνέχεια αναφέρει πως η σχεδίαση του παράλληλου συστήματος πληρωμών είναι έτοιμη από το 2014, κάτι που γνώριζε ο πρωθυπουργός.

Αν τώρα δεν το εννοεί, τότε είτε να περιμένουμε να μας ξανα-«σώσει» με άλλο ένα «ναι σε όλα» είτε να δραπετεύσει μέσω εκλογών ώστε να αναλάβουν ο κ. Μητσοτάκης ή/και ο κ. Στουρνάρας την εκούσια ή ακούσια δρομολόγηση του Σχεδίου Σόιμπλε.

Τέλος, κλείνει με δύο ερωτήματα: α) Πόσο καιρό ακόμα θα στηρίζονται στις καταρρέουσες ψευδαισθήσεις του Μαξίμου οι παραμένοντες στην κυβέρνηση; β) Πόσες αντοχές διαθέτει ακόμα η εκλογίκευση του στιλ «χρειάζεται να είσαι πραγματικά ριζοσπάστης για να αποδεχθείς το πολιτικό κόστος της εφαρμογής του Μνημονίου.