Μπρος γκρεμός και πίσω... Ρουβίκωνας

Τα θέματα των καταλήψεων, των επιθέσεων αλλά και των διεργασιών που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, πραγματοποιούνται αυτήν την εποχή στον ίδιο χώρο, συνιστούν ήδη ένα μεγάλο μέρος της κυβερνητικής ατζέντας με δεδομένη, επί του παρόντος, την ελαφρά αμηχανία με την οποία τα αντιμετωπίζει. Την οποία, βεβαίως, αντιλαμβάνεται και εκμεταλλεύεται επαρκώς και η αξιωματική αντιπολίτευση όπως φανερώνει και η δέσμευση του Κυρ. Μητσοτάκη προς τον Δήμαρχο Αθήνας Γ. Καμίνη ότι ο δεύτερος μπορεί να βασίζεται στην «αμέριστη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας για την επιβολή του νόμου και της τάξης».

Μόλις μέσα σε δώδεκα ώρες, μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας, καταγράφηκαν τέσσερις επιθέσεις σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Στη Λ. Συγγρού (ΑΝΕΛ), στην Καλλιδρομίου 54 (ΣΥΡΙΖΑ), Ιφιγένειας και Αριστείδου στην Καλλιθέα (ΣΥΡΙΖΑ) και Αγίας Ζώνης και Λ. Καραγιάννη στην Κυψέλη (ΣΥΡΙΖΑ). Μόνο μέσα στον Ιούλιο που μόλις έκλεισε, διάφορες ομάδες πραγματοποίησαν σχεδόν είκοσι επιθέσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Αυτό που, κατά μία έννοια, πυροδότησε το κλίμα και σε πολιτικό επίπεδο με πολλές διαστάσεις, ήταν η κυριακάτικη κατάληψη του Ναού Γρηγορίου Παλαμά στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Οι καταληψίες διαμαρτυρήθηκαν για την εκκένωση από την ΕΛ.ΑΣ. τριών κτιρίων που τελούσαν υπό κατάληψη και είχαν δοθεί αυθαιρέτως σε πρόσφυγες. Η κίνηση αυτή, εκτός των άλλων, σηματοδότησε και ένα ακόμα αρνητικό επεισόδιο στις σχέσεις πολλών κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τον Νίκο Τόσκα. Σχέσεις που φαίνεται πως περνούν σε δύσκολη εποχή. Οι καταληψίες του Ναού συνελήφθησαν και 26 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο δικαστήριο στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας.

Εντούτοις και οι 26 αφέθηκαν ελεύθεροι κατόπιν εφέσεων που άσκησαν ενώ οι 9 από αυτούς είναι αλλοδαποί (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ισπανία, Μαρόκο). Εννοείται ότι όλη αυτή η ιστορία με τις επιθέσεις έρχεται στα απόνερα της μεγάλης κατάληψης του ΑΠΘ, κάτι που ήδη είχε αρχίσει να ανοίγει τον ασκό του Αιόλου εις βάρος της «κυβερνητικής ανοχής», όπως καταγγέλθηκε, απέναντι στο κίνημα «No Borders».

Στόχοι εμπρησμών ή εκτόξευσης χρωμάτων δεν ήταν μόνο τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ αλλά και τα γραφεία της τεχνικής εταιρίας που έχει αναλάβει την κατεδάφιση του μέχρι πριν από λίγο καιρό υπό κατάληψη ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» στην περιοχή της Ευκαρπίας. Επί της ουσίας, παρατηρείται κλιμάκωση των ενεργειών ομάδων αντιεξουασιαστών, ακτιβιστών και γενικώς κινηματικών σχημάτων με στόχο την κυβέρνηση αλλά και τις παράπλευρες συνεργασίες της.

Όσον αφορά στις αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως πληρώνει την «μη σαφήνεια» στις ανακοινώσεις του για τα θέματα αυτά. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι δεν καταδίκασε με σαφήνεια την κατάληψη του Ναού στη Θεσσαλονίκη ενώ εξέδωσε σαφέστατη ανακοίνωση κατά του Γ. Κουμουτσάκου ο οποίος καταδίκασε την κατάληψη.

Και σε αυτήν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναφέρθηκε στο περιστατικό αυτό καθαυτό αλλά περιορίστηκε να ζητήσει από την αντιπολίτευση να μην «πολιτικοποιεί τέτοια θέματα» ενώ σχετικά με τις επιθέσεις επανέλαβε την πάγια άποψή του περί δράσης «τραμπούκων και προβοκατόρων». Η πρόσθετη ευαισθησία που έχει το θέμα της κατάληψης του Ναού έγκειται στο γεγονός ότι πήρε θέση η ίδια η Ιερά Σύνοδος: «Είστε η αποτυχία μας. Η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογένειας, ως δημοκρατίας». Αν συνδυάσει κάποιος και την δήλωση της Σίας Αναγνωστοπούλου στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ η οποία ανέφερε ότι «προτιμά τις καταλήψεις από όσα συμβαίνουν στη Γαλλία και τη Γερμανία», πέραν της δυσνόητης διασύνδεσης που εμπεριέχει, θα έχει και μια γενικότερη εικόνα για τα ιδεολογικά στρατόπεδα που δημιουργούνται στην Ελλάδα. Στα οποία για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση και έπειτα προσλαμβάνονται και θρησκευτικές – ιδεοληπτικές προεκτάσεις.

Στο πεδίο του Ρουβίκωνα, τώρα, και της διαρροής ενός εγγράφου που φέρεται να είναι απόρρητο –οι πληροφορίες αναφέρουν ότι προέρχεται από τη δικογραφία που σχηματίστηκε εις βάρος του συλληφθέντος και ηγετικού στελέχους του Γ.Κ. κατά την επίθεση με μπογιές στο κτίριο της τουρκικής πρεσβείας την Τρίτη 26 Ιουλίου- τα πράγματα για την κυβέρνηση είναι επίσης δύσκολα. Ο Ρουβίκωνας είναι ένα κίνημα που δεν έχει συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημα αλλά έχει καταγράψει περισσότερες από τριάντα επιθέσεις σε κτίρια, δημόσια και ιδιωτικά, Μέσα Ενημέρωσης και άλλα. Η μέθοδός του χαρακτηρίζεται από αιφνιδιασμό, καταστροφή υλικοτεχνικού εξοπλισμού, αναγραφή συνθημάτων ενώ δεν ασκεί βία εναντίον ανθρώπων, μένοντας περισσότερο στο πεδίο των συμβολισμών. Επί του Ρουβίκωνα, η αντιπολίτευση δεν χάνει την ευκαιρία να εξαπολύει κατηγορίες για διασυνδέσεις, ορατές και αόρατες, με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στο έγγραφο που διέρρευσε, φέρεται η Τουρκική Πρεσβεία να ζητεί από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών την τιμωρία των συλληφθέντων για την επίθεση στο κτίριό της.

Είναι περισσότερο από σαφές ότι τον τελευταίο καιρό συντελούνται κάποιες διεργασίες στον χώρο που προσδιορίζεται ως «αντιεξουσιαστικός». Ένα από τα στοιχεία που συνιστούν αυτές τις διεργασίες είναι η στάση του "χώρου" απέναντι στην κυβέρνηση, η οποία φαίνεται να χάνει τα όποια ερείσματα και αν είχε στον χώρο αυτόν, ακόμα ακόμα και με τη μορφή της χρονικής ανοχής. Οι πολιτικές συγκρούσεις που άλλες φορές βλέπουν το φως της δημοσιότητας και άλλες παραμένουν κρυφές, κινούνται μεταξύ μερικών κτιρίων στην πρωτεύουσα. Το κτίριο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη στην Κατεχάκη, το κτίριο της ΓΑΔΑ στην Λ. Αλεξάνδρας, το κτίριο του ΣΥΡΙΖΑ στην Κουμουνδούρου, το Μέγαρο Μαξίμου, το κτίριο της ΝΔ στη Λ. Συγγρού (αν και σήμερα 2 Αυγούστου η ΝΔ αλλάζει κτίριο). Και φυσικά το κτίριο του Κοινοβουλίου. Το μέγα ερώτημα, βεβαίως, είναι αν η κυβέρνηση αποφασίσει «να διαβεί τον Ρουβίκωνα» για όσα περί «δημόσιας ασφάλειας» την κατηγορεί η αντιπολίτευση. Γιατί ως γνωστόν, αν διαβεί κάποιος τον Ρουβίκωνα, δεν υπάρχει επιστροφή...