Ραγδαίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ: Αποχωρούν 50 πανεπιστημιακοί και η νεολαία Ρεθύμνου και Ηρακλείου

«Αιχμές» για «αρχηγοκεντρική συμπεριφορά» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη αφήνουν στην επιστολή αποχώρησής τους οι πανεπιστημιακοί, ενώ στο αντίστοιχο κείμενο τους οι νεολαίοι και νεολαίες του κόμματος κάνουν λόγο για «μετατόπιση του κόμματος από τη Ριζοσπαστική Αριστερά στο μετριοπαθές «σοσιαλφιλεύθερο» κέντρο».

Αναλυτικά η επιστολή των 50 πανεπιστημιακών

Α. Με δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον Πρόεδρο και τους δύο Γραμματείς του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, αφότου ανέλαβε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., συνεπικουρούμενος από προσωποπαγή ηγετική ομάδα, εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Άλλοτε καλεί να μην δαιμονοποιείται ο καπιταλισμός, κι άλλοτε εκθειάζει την Αριστερά. Καλεί υπέρ της ενότητας, αλλά προωθεί διαγραφές στελεχών, και μάλιστα με όρους «εσωτερικού εχθρού». Προσβάλλει με ακραία φρασεολογία στελέχη και την ιστορία της αριστεράς, ενώ επιτρέπει συνεργάτες σε του να απαγορεύουν με πρωτόγνωρο αυταρχισμό τις διαφωνίες. Εξαγγέλλει δημοψήφισμα για διαγραφή στελεχών, οι οποίες θεσμικά προϋποθέτουν διαβούλευση και αιτιολογία και αποτελούν έργο της Επιτροπής Δεοντολογίας. Χρησιμοποιεί ιατρικούς όρους (που δυστυχώς παραπέμπει ακροδεξιά τακτική), αλλά και ανιστόρητες αναφορές για πέμπτη φάλαγγα και αποστάτες, προς απαξίωση των διαφωνούντων εντός του κόμματος. Απαξιώνει και παρακάμπτει συλλογικά όργανα, ενεργώντας αυθαίρετα με απροειδοποίητες αλλαγές υπευθύνων σε όργανα ή δημιουργώντας νέα όργανα. Άλλοτε εκθειάζει και άλλοτε κατακρίνει επιπόλαια προηγούμενες εμβληματικές συλλογικές αποφάσεις (αποθεματικό ρευστότητας, δημοσιονομικό «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ). Υποστηρίζει ότι απευθύνεται «αδιαμεσολάβητα» στο κοινό, εξαγγελία ανέφικτη και ασύμβατη με το σύγχρονο χαρακτήρα της εσωτερικής δημοκρατίας αριστερού κόμματος, η οποία είτε είναι αντιπροσωπευτική, είτε δεν είναι δημοκρατία και όπου η αντιπροσώπευση δεν περιορίζεται σε ανάθεση με την ανάδειξη του ηγέτη αλλά είναι μια συνεχής δημιουργική σύνθεση μεταξύ συντρόφων και τάσεων.

Β. Κοινός τόπος σήμερα είναι ότι στο σημείο αυτό δεν φθάσαμε βεβαίως ξαφνικά και χωρίς λάθη. Σε αυτήν την οριακή, όπως την αισθανόμαστε, στιγμή, είναι χρήσιμο να γίνει μια συνοπτική αποτίμηση της πρόσφατης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη μνημονιακή περίοδο, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2018, κλήθηκε να παραγάγει ένα τιτάνιο έργο, κάτω από τον συνεχή πολιτικό πόλεμο που δέχτηκε από την τριάδα των δανειστών της χώρας («Τρόικα»: Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), αλλά και από την τότε αντιπολίτευση. Το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της δανειακής συμφωνίας, που επρόκειτο να μας επιβληθεί, είχε ένα αδύνατο σημείο, ότι ήταν κάπως δυσερμήνευτο το ερώτημα γύρω από το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες αντιλήφθηκαν τον άνισο αγώνα που έδινε η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 στήριξαν την προσπάθεια της κυβέρνησης για μείωση των συνεπειών του 3ου μνημονίου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μια παταγωδώς χρεωκοπημένη οικονομία από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντέστρεψε την καθοδική πορεία της χώρας και παρέδωσε στην επόμενη κυβέρνηση μια αρκούντως ανορθωμένη οικονομία, με δημοσιονομικό «μαξιλάρι» ασφαλείας 37 δισ. Ευρώ και όχι με μια νέα προληπτική πιστωτική γραμμή, που επιθυμούσε η ΝΔ. Η έξοδος από το μνημόνιο ήταν άθλος που δεν θα είχε επιτευχθεί από άλλη κυβέρνηση. Όπως άλλωστε και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών, την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε και συνυπέγραψε με αίσθημα ευθύνης, παρά το πολιτικό κόστος, για την συνολική επίλυση ενός χρόνιου ζητήματος στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή.

Παράλληλα στηρίχθηκαν οι κοινωνικά ασθενέστεροι, με δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία, με τολμηρή ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας (σχολικά γεύματα), με διασφάλιση των κοινών αγαθών (νερό, ρεύμα). Έγιναν θεσμικές εμβληματικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και στην έρευνα (όπως ν.4429/2016, ν.4485/17, ν.4521/2018, ν.4547/18, ν.4610/19, Τεχνική εκπαίδευση, κ.ά.). Σημειώθηκε σαφής βελτίωση των συνθηκών κράτησης φυλακισμένων, που ήταν αφόρητες και οδηγούσαν σε διεθνείς καταδίκες της χώρας, ενώ έγιναν και σημαντικές θεσμικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης, η αποποινικοποίηση ομοφυλοφιλικών πράξεων, ο εκσυγχρονισμός του ποινικού κώδικα, κ.ά.

Για το κυβερνητικό αυτό έργο είμαστε ικανοποιημένοι/ες, και περήφανοι/ες, διότι αυτό επιτεύχθηκε μέσα στις αντίξοες συνθήκες. Ωστόσο, από το 2018 κι έπειτα, όταν αποκτήθηκε επί τέλους η δυνατότητα για περισσότερο αδέσμευτη νομοθέτηση και διακυβέρνηση, δεν προλάβαμε ή ίσως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε εγκαίρως και σε ικανό βαθμό να χαράξει μια ποιοτικά νέα πολιτική κατεύθυνση για τη χώρα, δόθηκαν ωστόσο πρώτες «ανάσες» στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικά στις εργασιακές σχέσεις.

Η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ στη λαϊκή κοινωνική βάση του άρχισε να φθίνει. Το κόμμα επιχείρησε ένα θαμπό κοινωνικό άνοιγμα προς ό,τι αποκλήθηκε «μεσαία τάξη», κάτι το οποίο σε πολιτικό επίπεδο αντιστοιχούσε σε μερική στροφή προς το «Κέντρο» του πολιτικού συστήματος, χωρίς καν να αναληφθούν πρωτοβουλίες για ενσωμάτωσή του στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Βαθμιαίως, η κοινωνική βάση της Αριστεράς (εργάτες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εκπαιδευτική κοινότητα) συρρικνώθηκε, όπως επίσης παραμερίσθηκαν οι κοινωνικές συλλογικότητες (επιστημονικές ενώσεις, αυτοδιοικητικές παρατάξεις κ.ά) ως συνομιλητές του κόμματος. Το κόμμα μετεξελίχθηκε σταδιακά αποκτώντας μια μονιμότερη αρχηγική δομή, παραμερίζοντας την επίδραση των μελών και των οργανώσεών του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Η αυτοκριτική για την εκλογική ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 δεν έγινε συστηματικά και συγκροτημένα στο σύνολο των οργανώσεων του κόμματος. Από το 2019 κι εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε έναν αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα, ως μόνιμο γνώρισμα πλέον. Αντί οι επιλογές προσώπων με συντονιστικούς ρόλους (π.χ. αυτοδιοικητικά και άλλα στελέχη), η παραγωγή θέσεων και η λήψη αποφάσεων για κρίσιμα θέματα (πράσινο ή μπετόν, κλπ.) να ξεκινούν από διαβουλεύσεις τοπικών και κλαδικών Οργανώσεων, οι αποφάσεις λαμβάνονταν άνωθεν. Ειδική είναι η περίπτωση της πολιτικής εργασίας, όπου τα καίρια αιτήματα του εργατικού κινήματος εντάχθηκαν στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για τα εργασιακά. Γενικά το κόμμα, αν και θα έπρεπε να λειτουργεί ως αναγκαίος δίαυλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης μεταξύ ηγεσίας και βάσης, υποτιμήθηκε. Επιπλέον, η αδιαφορία του κόμματος για αντιπροσώπευση των μαζικών χώρων και για λογοδοσία συνδυάστηκε καλόπιστα με θεωρίες «περί άμεσης δημοκρατίας», οι οποίες βέβαια μπορεί να είναι λειτουργικές και αναγκαίες για μικρές κοινότητες και κινήματα, όμως είναι πρακτικά ανεφάρμοστες στο συνολικό πληθυσμό.

Σήμερα ζούμε σε μια ιστορική περίοδο, στην οποία οι διεκδικήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για ουσιαστική δημοκρατία, για τη δυνατή ελαχιστοποίηση της κοινωνικής ανισότητας και για κοινωνικό κράτος δικαίου μπορούν να συναντηθούν με αυτές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτήν την πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα όφειλε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, πιο τολμηρά και με ένα σφαιρικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ατυχώς όμως ακολουθήθηκε πορεία υποβάθμισης τόσο των ριζοσπαστικών στοιχείων της Αριστεράς όσο και των ουσιαστικών αρχών της δημοκρατίας (συμμετοχή, αντιπροσώπευση, λογοδοσία).

Γ. Η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είναι μια πολυμελής και δραστήρια ΟΜ, εντός των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων, αλλά και ευρύτερα, η οποία πάντοτε λειτουργούσε με αριστερό και δημοκρατικό ήθος, με φρόνηση και πολιτικό πολιτισμό. Ωστόσο, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον ευρύχωρο πολιτικό χώρο σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και παραδόσεων της Αριστεράς.

Για τους παραπάνω λόγους, οι υπογράφοντες/ουσες αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας.

Με αίσθημα ευθύνης και αταλάντευτη δέσμευση, μένουμε προσηλωμένοι στην υπεράσπιση του δημοκρατικού και δημόσιου Πανεπιστημίου, στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, στον αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, στην προοπτική του σοσιαλιστικού και οικολογικού μετασχηματισμού.

Υπογράφουσες-Υπογράφοντες Πανεπιστημιακοί (αλφαβητικά)

1. Αγγελόπουλος Γιώργος
2. Αδαμίδης Παναγιώτης
3. Αδάμου Χριστίνα
4. Αυγητίδου Σοφία
5. Γαρύφαλλος Aλέξανδρος
6. Γουλιάνας Κώστας
7. Διβάρης Γιώργος
8. Ζιάκα Αγγελική
9. Καβάλα Μαρία
10. Καζάκος Άρις
11. Καλογιάννης Σταύρος
12. Καλφακάκου Γλυκερία
13. Καμτσίδου Ιφιγένεια
14. Κοιλιάρη Αγγελική
15. Κοτζάμπαση Αθηνά
16. Κρεστενίτης Γιάννης
17. Κυπάρος Αντώνης
18. Κυριαζόπουλος Απόστολος
19. Κωστοπούλου Στέλλα
20. Λαδά Σάσα
21. Μήτρου Γιάννης
22. Μπαλτζής Αλέξανδρος
23. Μπαρτσίδης Μιχάλης
24. Μπετσάκος Βασίλης
25. Μπουντούρογλου Φανή
26. Μυλόπουλος Νικήτας
27. Ναούμ Ιωάννα
28. Νικολαΐδης Μιχάλης
29. Οικονομίδης Παναγιώτης
30. Παναγιωτόπουλος Κυριάκος
31. Παπαδοπούλου Παρασκευή
32. Παπαθεοδώρου Έφη
33. Παρασκευόπουλος Νίκος
34. Πασχάλης Βασίλης
35. Παυλίδου Ελένη
36. Πρίνος Παναγιώτης
37. Σιγάλας Μιχάλης
38. Σταμάτης Δημοσθένης
39. Σταμάτης Κώστας
40. Στάμου Αναστασία
41. Στάμου Γιώργος
42. Στεφανίδης Γιώργος
43. Στυλιανού Άρης
44. Τρανός Τριαντάφυλλος
45. Τσιόκανος Αθανάσιος
46. Τσιριγώτης Γιώργος
47. Φουτάκης Δημήτρης
48. Χαραλαμπάκης Νίκος
49. Χολή Θεοδώρα
50. Ψύλλος Δημήτρης

Το κείμενο της αποχώρησης της νεολαίας Ηρακλείου Κρήτης και Ρεθύμνου

Μετά την διπλή εκλογική ήττα του Μαΐου και του Ιουνίου, τόσο η χώρα όσο και ο χώρος μας βρίσκονται σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία.

Αφενός, το μεγάλο ποσοστό της ΝΔ έχει ερμηνευτεί από την κυβέρνηση ως λευκή επιταγή η οποία συνεχίζει ακάθεκτη το αντιλαϊκό της έργο, αφετέρου, οι εξελίξεις στο κόμμα μας κάθε άλλο από αισιόδοξες είναι προς την ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης.

Μετά την ήττα του 2019, ευελπιστούσαμε πως θα μπαίναμε συγκροτημένα σε μια συζήτηση απολογισμού της κυβερνητικής θητείας: των επιτυχιών και τον αποτυχιών μας, τα σωστά και τα λάθη μας, ώστε να μπορέσουμε επί της ουσίας να ανασυγκροτήσουμε το κόμμα μας, το οποίο την περίοδο 2015-19 έχασε τα κινηματικά και τα αγωνιστικά αντανακλαστικά του, αλλά και την επί της ουσίας εμπλοκή και γείωση μέσα στην κοινωνία.

Διαψευστήκαμε!

Αντί των παραπάνω οδηγηθήκαμε σε μια «διεύρυνση» από τα πάνω χωρίς κάποιο πολιτικό πλαίσιο αναφοράς και σε ένα γενικόλογο «προοδευτισμό» εις βάρος των παραδοσιακά αριστερών αξιών, των εργασιακών δικαιωμάτων και της υπεράσπισης των ευάλωτων στρωμάτων.

Παράλληλα, η αναζήτηση και διεκδίκηση του μεσαίου χώρου χωρίς να προσδιορίζονται τα χαρακτηριστικά αυτού, οδήγησαν το κόμμα σε πολιτικές αποφάσεις πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Η ψήφιση του επιδόματος για τους αστυνομικούς, την εποχή που η κοινή γνώμη σοκαριζόταν από τις δολοφονίες Ρομά συμπολιτών μας από δυνάμεις της αστυνομίας.

Η θέση για το φράχτη του Έβρου, η αποσιώπηση της αποστρατικοποίησης των νησιών μας είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα που αναδεικνύουν την ασάφεια σε δύο από τα κυριότερα εθνικά θέματα, αυτά της άμυνας και της μετανάστευσης.

Τα παραπάνω αποτελούν δείγματα γραφής της θολής κατεύθυνσης στην οποία βάδιζε το κόμμα μας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Παράλληλα η απονέκρωση του κομματικού μηχανισμού με τις οργανώσεις επί της ουσίας διαλυμένες, τα όργανα να μην συνεδριάζουν και να μην παράγουν πολιτική, όλο το βάρος της συζήτησης μετατέθηκε σε άτυπα όργανα όπως ο «πρωινός καφές», τα κοινωνικά δίκτυα, κτλ.

Μετά την διπλή εκλογική ήττα στις περασμένες εκλογές θεωρήσαμε ότι, τουλάχιστον αυτή τη φορά, θα συζητούσαμε σε βάθος τι μας οδήγησε σε αυτή την ήττα. Πάλι κάναμε λάθος.

Υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία να ανασυνταχθεί το κόμμα σε ουσιώδεις βάσεις αρχών και πολιτικού σχεδίου, μακριά από το κυρίαρχο αρχηγοκεντρικό μοντέλο -που δεν συνάδει με τις δημοκρατικές αξίες της Προοδευτικής Αριστεράς- καθώς επίσης και της επαναθεμελίωσης των διαδικασιών και των οργάνων.

Δυστυχώς γίναμε μάρτυρες μιας προσωποκεντρικής, εσωκομματικής καμπάνιας που τίποτα δεν είχε να προσφέρει στον αγωνιζόμενο λαό, στις ανησυχίες και στα πραγματικά του προβλήματα. Η εμμονική επικέντρωση σε ένα δήθεν εξουσιοκεντρικό σχέδιο που θα μας οδηγούσε στην κυβερνητικότητα, άνοιξε την κερκόπορτα σε φαινόμενα επικοινωνίας και όχι ουσίας.

Με την εκλογή του κ. Κασσελάκη μπήκε ο επίλογος στην μετατόπιση του κόμματος από τη Ριζοσπαστική Αριστερά στο μετριοπαθές «σοσιαλφιλεύθερο» κέντρο.

Πλέον, και δια στόματος προέδρου, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί «έναν ακόμα σύμμαχο για τον ΣΕΒ», ένα κόμμα που δεν διακρίνει ευθύνες για της εθνοκάθαρσης του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους. Αποκορύφωμα της αλλοίωσης του χαρακτήρα του κόμματος αποτέλεσε η εισαγωγική ομιλία του προέδρου στην τελευταία κεντρική επιτροπή.

Ένα αντιαριστερό και αντισυντροφικό παραλήρημα το οποίο έβαζε στο στόχαστρο όχι μόνο ιστορικά και ιδρυτικά στελέχη του χώρου, αλλά και την ίδια μας την ιστορία. Όταν ένα κόμμα βρίσκεται σε κρίση, πρώτα και κύρια είναι ευθύνη του προέδρου να διατηρήσει την ενότητα, με βάση το καταστατικό και τις αρχές της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων.

Ο κ. Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του επέλεξαν να πατήσουν το κουμπί της καταστροφής. Έτσι ενισχύθηκε το κλίμα φανατισμού, τοξικότητας και αντισυντροφικότητας στους κόλπους του κόμματος.

Ο κ. Κασσελάκης, την ίδια ώρα που υποστήριζε ότι παλεύει για την ενότητα, επωφελείται από αυτή την αντισυντροφική συμπεριφορά των «οπαδών» του, οι οποίοι σπέρνουν ανακρίβειες και ψευδείς ειδήσεις χωρίς να κάνει τίποτα για να τους διαψεύσει.

Αντίθετα, στη περίπτωση των 37 δις αντί να υποστηρίξει την κληρονομιά της κυβέρνησής του κόμματος του, η μόνη κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, όπου με πολιτικό κόστος και υπευθυνότητα απέναντι στις δεσμεύσεις προς τον ματωμένο λαό, άφησε πλεονασματικά ταμεία, την καταδικάζει αοριστολογώντας· υιοθετώντας την αντι-ΣΥΡΙΖΑ προπαγάνδα.

Βλέπουμε ότι υιοθετήθηκε, από τον ίδιο τον πρόεδρο, από τη νέα ηγεσία, το αφήγημα Μητσοτάκη, για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Υιοθετείται το TINA (there is no alternative), όπου δεν μπορούμε να ελπίζουμε/επιθυμούμε καμία αλλαγή στο νεοφιλελεύθερο σύστημα, παρά μόνο μια δικαιότερη διαχείριση του (χωρίς σκάνδαλα).

Ο νεοφιλελευθερισμός όμως δεν μπορεί να επιβληθεί χωρίς ένα καθεστώς διαρκούς εξαίρεσης, κρίσεων και σκανδάλων. Οι παρακολουθήσεις λ.χ. δεν είναι εκτροπή από το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Είναι το σύστημα. Έτσι οποιαδήποτε απόπειρα διόρθωσης του, χωρίς την βαθιά αναθεώρηση του, δεν θα είναι εφικτή.

Για τους παραπάνω λόγους, εμείς δεν θεωρούμε ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μπορεί να αποτελέσει ένα χώρο μέσα από τον οποίο μπορούμε να παλεύουμε για τα πιστεύω μας.

Κρατάμε ως παρακαταθήκη τους αγώνες που δώσαμε, τις νίκες και τις ήττες, τις χαρές και τις λύπες που βιώσαμε, αλλά προπαντός την συντροφικότητα που προσπαθήσαμε να διαφυλάξουμε ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη απόφαση που παίρνουμε. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την υπόθεση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από άλλο μετερίζι, γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.