Βαρβιτσιώτης: Από τους καπνούς της Μικρασιατικής Καταστροφής γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα
«Η Μικρασιατική καταστροφή θα είναι πάντα ένα βαθύ τραύμα για τον Ελληνισμό», αναφέρει ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Παρόν της Κυριακής», με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. «Μια πληγή στη συλλογική μας συνείδηση, μια ιερή Μνήμη απώλειας, προσφυγιάς και ξεριζωμού», αναφέρει.
Η επέτειος, σημειώνει ο κ. Βαρβιτσιώτης, είναι «ένα μείζον εθνικό ορόσημο που τέμνει τη σύγχρονη Ιστορία κατά τρόπο καταλυτικό. Όχι μόνο γιατί συμπίπτει με την ολοκλήρωση ενός αιώνα ζωής του ελληνικού κράτους, αλλά κυρίως γιατί τίποτα δεν έμεινε ίδιο μετά από αυτή. Από τους καπνούς της Μικρασιατικής Καταστροφής γεννήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα».
Πρώτα απ' όλα, σημειώνει, σηματοδότησε την αρχή της παρουσίας των Μικρασιατών στον ελληνικό χώρο, μιας παρουσίας ανεκτίμητα δημιουργικής, γόνιμης και ωφέλιμης σε πολιτιστικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
«Με τα ήθη, τα έθιμα, τις αξίες και τον πολιτισμό που έφεραν οι πρόσφυγες - σάρκα από τη σάρκα της Μητέρας Ελλάδας - μπόλιασαν την κουλτούρα των Ελλήνων της ενδοχώρας και συνδιαμόρφωσαν την νεοελληνική φυσιογνωμία του λαού μας. Εμπλούτισαν τη λογοτεχνία μας, ανανέωσαν τη θεατρική μας παραγωγή, επηρέασαν καθοριστικά τη μουσική μας. Σεφέρης, Βενέζης, Κόντογλου, Πολίτης, Δούκας, Σωτηρίου, Ιορδανίδου, Αθανασιάδης, Δεσποτόπουλος, Ανδρόνικος, Κουν, Ψαθάς, συνέβαλαν καθοριστικά με την τεράστια καλλιτεχνική, ακαδημαϊκή και πνευματική ακτινοβολία τους».
Ακόμη, προσθέτει, αποδείχθηκαν ένας αληθινός μοχλός ανάπτυξης για την καταστρεμμένη από τους πολέμους ελληνική οικονομία. «Με την εργατικότητα, την οξυδέρκεια, το υψηλό μορφωτικό επίπεδο και το επιχειρηματικό τους πνεύμα, μετασχημάτισαν την παραγωγή, ζωντάνεψαν την ελληνική επαρχία, γέννησαν τη νέα μικροαστική τάξη, αιμοδότησαν δημογραφικά τη χώρα. Η ταχύτατη ενσωμάτωσή 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ελληνικού κράτους, ένα τιτάνιο έργο που αναμόρφωσε τη χώρα».
«Πολιτικά, η Μικρασιατική Καταστροφή θεμελίωσε τον νέο προσανατολισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εφεξής η Ελλάδα επικεντρώθηκε στη διασφάλιση της εδαφικής της ακεραιότητας και την οικονομική της ανάκαμψη», αναφέρει.
«Τις δεκαετίες που ακολούθησαν δούλεψε σκληρά, για να γίνει ένα κράτος σύγχρονο, θεσμικά οργανωμένο και αργότερα ευρωπαϊκό. Που προτάσσει τη Διεθνή Νομιμότητα, συντάσσεται με τις φιλειρηνικές δυνάμεις και αναπτύσσει τις διεθνείς του σχέσεις στη βάση της διπλωματίας, της πολυμέρειας και των κοινών αξιών. Που εγγυάται την ευημερία στους πολίτες του αλλά και τη σταθερότητα στους συμμάχους του. Η 'Μεγάλη Ιδέα' δεν έχει να κάνει σήμερα με γεωγραφικούς επεκτατισμούς αλλά με την οικοδόμηση μιας 'Μεγάλης Ελλάδας', που προχωρά με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό στο μέλλον».
Πολύ περισσότερο, υπογραμμίζει δε, «σε μια εποχή παγκόσμιων ανακατατάξεων και διαδοχικών κρίσεων όπως η σημερινή, η αταλάντευτη προσήλωσή μας στο Διεθνές Δίκαιο αποτελεί θεμελιώδη σταθερά και οδηγό για τις εθνικές επιλογές. Όσο κι αν κάποιοι στην άλλη πλευρά του Αιγαίου απειλούν να επαναλάβουν εγκλήματα που έχουν καταδικαστεί διεθνώς και ονειρεύονται επαναχάραξη συνόρων, η Ελλάδα απαντά με ψυχραιμία, με νηφαλιότητα και με όπλα την ιστορική αλήθεια και την αυξημένη αποτρεπτική της ισχύ».
«Η Συμφωνία της Λωζάνης είναι σημείο αναφοράς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έτσι θα παραμείνει. Οι αναθεωρητισμοί δεν έχουν θέση στον 21ο αιώνα. Η εθνική μας κυριαρχία δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση».
«Η Ελλάδα πρέπει να απαντά με ενότητα, τόσο απέναντι στις εξωτερικές απειλές όσο και στις εσωτερικές προκλήσεις. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη της Μικρασιατικής Καταστροφής», επισημαίνει.
«Αυτό το κομβικό ιστορικό γεγονός για την πατρίδα μας δε θα είχε συμβεί, αν δεν είχε προηγηθεί ο Εθνικός Διχασμός. Αυτός δηλητηρίασε το Έθνος μας και έφερε πολιτική υπανάπτυξη. Αντιθέτως, αν διατρέξουμε την Ελληνική Ιστορία, από την Επανάσταση του 1821 ως την ένταξή μας στην ΕΕ, θα δούμε ότι τα θαύματα του λαού μας έγιναν μόνο όταν η πατρίδα μας στάθηκε ενωμένη».
«Στο όνομα της εθνικής αυτογνωσίας και προόδου, επομένως, οφείλουμε να μείνουμε ενωμένοι. Στη μνήμη των προγόνων μας και των χαμένων πατρίδων, να μην αφήσουμε ξανά λαϊκιστικούς διχασμούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες να βλάψουν τα εθνικά συμφέροντα και να φέρουν συμφορές. Γιατί τότε μόνο η ιστορική Μνήμη δικαιώνεται, όταν μας διδάσκει και μας καθοδηγεί», καταλήγει.