Σακελλαροπούλου: Η Φώφη Γεννηματά έδωσε με αξιοπρέπεια όλες τις μάχες της ζωής της
Τα συλλυπητήριά της έστειλε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην οικογένεια της Φώφης Γεννηματά, ενώ εξήρε την γενναιότητα με την οποία έδωσε σκληρές μάχες στη ζωή της η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής.
«Αποχαιρετάμε την Φώφη Γεννηματά με βαθιά αισθήματα συγκίνησης. Μια γενναία γυναίκα που έδωσε με αξιοπρέπεια όλες τις μάχες της ζωής της, τις πιο μικρές και τις πιο μεγάλες, χωρίς να χάσει ποτέ το φωτεινό της χαμόγελο. Υπηρέτησε με συνέπεια και πολιτικό ήθος τις αρχές της και τον δημόσιο βίο. Με μια ευγένεια ψυχής που θα λείψει σε όλους μας.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της, στους δικούς της ανθρώπους. Ο πόνος τους αυτές τις δύσκολες ώρες είναι και δικός μας», αναφέρει σε δήλωσή της η Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Η μάχη με τον καρκίνο
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου», δήλωνε η κυρία Γεννηματά, σε συνέντευξή της στον Alpha.
«Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό», είπε πει
«Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα», συνέχισε η Φώφη Γεννηματά.
Αναφορικά με τον πατέρα της και τον λόγο που η ίδια δεν ασχολήθηκε από νωρίς με την πολιτική, η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. δήλωσε: «Δεν ήθελα να σκεφτεί ούτε ένας Έλληνας ότι θέλω να εκμεταλλευτώ το συναίσθημά τους για την απώλεια του πατέρα μου. Και πέρα από το τι θα σκεφτόταν ο καθένας και η ίδια δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Χρειαζόταν ένας χρόνος για να αφομοιώσουμε το πένθος. Ήταν ισχυρό το σοκ. Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Σκεφτόμουν ότι μια μέρα θα με ρωτήσει γιατί μαμά δεν ασχολήθηκες; Δεν τα έλεγε καλά ο παππούς;».