Γεραπετρίτης: Λέμε «όχι» στον πολιτικό στρουθοκαμηλισμό της ακινησίας

Ο υπουργός Επικρατείας είπε μεταξύ άλλων:

«Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας δεν αποτελεί νεοπαγή πολιτική, αφού ισχύει ήδη από το 1990 ως θεσμός και του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η εισφορά του νομοσχεδίου συνίσταται στο ότι, εφόσον δεν υπάρχει συλλογική σύμβαση, η διευθέτηση θα μπορεί να γίνεται και σε ατομικό επίπεδο, ώστε ο εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να διευκολύνεται στην προσωπική και κοινωνική του ζωή.

Μόνο με δική του πρωτοβουλία και συναίνεση ο εργαζόμενος μπορεί να επιλέξει τη διευθέτηση του εργασιακού χρόνου – ο εργοδότης δεν μπορεί να την επιβάλει μονομερώς. Επειδή ακριβώς αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι σε μια εργασιακή σχέση ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η εργασιακή αυθαιρεσία, το ίδιο το νομοσχέδιο μεριμνά ώστε να υπάρχουν αποτελεσματικές δικλίδες ασφαλείας, που θα αναχαιτίζουν προσπάθειες εργοδοτικής καταστρατήγησης.

Αφενός, προβλέπεται ότι είναι άκυρη η απόλυση για άρνηση του εργαζομένου να προτείνει διευθέτηση του χρόνου υπό το καθεστώς απειλής του εργοδότη. Αφετέρου, αξιοποιώντας τα άλματα που συντελούνται στον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας, καθιερώνεται η ψηφιακή κάρτα εργασίας με την οποία θα είναι δυνατός ο έλεγχος σε πραγματικό χρόνο της τήρησης του ωραρίου εργασίας. Με τον τρόπο αυτόν, το νομοσχέδιο βάζει τάξη στο πεδίο της εργασίας, που ήταν κοινός τόπος ότι υπέφερε από την υποδηλωμένη εργασία, τις απλήρωτες υπερωρίες και τον εργοδοτικό καταναγκασμό.»

Τόνισε δε ότι:

«Απέναντι στον πολιτικό στρουθοκαμηλισμό της ακινησίας επιλέγουμε ενεργητικά τη θεσμική θωράκιση των εργαζομένων, όσων σήμερα βρίσκονται στην εργασία, αλλά και όσων ενταχθούν στο μέλλον. Εμείς δεν ήλθαμε για να συντηρούμε προβλήματα δεκαετιών και να τα μεταφέρουμε στην επόμενη πολιτική ηγεσία, αλλά να δίνουμε άμεσες και ριζικές λύσεις.»

Το οχτάωρο

Ο κ. Γεραπετρίτης υποστήριξε ακόμα ότι:

«Είναι προφανές πως υπάρχει συνειδητή παραπληροφόρηση για το θέμα των ωρών εργασίας, για να εξυπηρετηθούν μικροκομματικά συμφέροντα. Σας αναφέρω, λοιπόν, με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν καταργείται το οκτάωρο ημερησίως, δεν καταργούνται οι 40 ώρες εβδομαδιαίως και δεν αποζημιώνονται υπερωρίες με ρεπό. Ούτε βεβαίως θα μπορούσε να καταργηθεί η οκτάωρη εργασία, στο μέτρο που αποτελεί μέρος του διεθνούς δικαίου για την προστασία των εργαζομένων.

Εφόσον ο ίδιος ο εργαζόμενος το προτείνει και το αποδεχθεί, διευθετεί τον χρόνο εργασίας του μέσα στην εβδομάδα, στον μήνα ή στο εξάμηνο. Πέραν του χρόνου της διευθέτησης ή εφόσον δεν επιθυμεί καθόλου διευθέτηση, ο εργαζόμενος παραμένει στο τυπικό καθεστώς των υπερωριών. Και μάλιστα το όριο των υπερωριών αυξάνεται στις 150 ώρες τον χρόνο, από 96 στη βιομηχανία και 120 στους λοιπούς κλάδους, ώστε να υπάρχει δυνατότητα των εργαζομένων για μεγαλύτερο εισόδημα, εφόσον το επιθυμούν. Αρα είναι πρόδηλο ότι τον απόλυτο έλεγχο στην κατανομή του χρόνου εργασίας τον διατηρεί ο εργαζόμενος κατά την κρίση του. Και όχι μόνο αυτό. Το νομοσχέδιο εισάγει για πρώτη φορά –νομίζω μάλιστα ότι εδώ έγκειται η πιο ρηξικέλευθη ρύθμισή του– το δικαίωμα αποσύνδεσης του εργαζομένου κατά τον χρόνο που δεν εργάζεται. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος όχι μόνο διευθετεί κατ’ επιλογήν του την κατανομή του χρόνου εργασίας, αλλά δικαιούται μονομερώς να ζητήσει από τον εργοδότη να μη λαμβάνει καμία εργασιακή όχληση κατά τον χρόνο που δεν εργάζεται. Ούτε τηλέφωνο ούτε ηλεκτρονικό μήνυμα. Διασφαλίζουμε τους όρους εργασίας, στεγανοποιούμε τον προσωπικό χρόνο των εργαζομένων.»

Η απεργία

Για το δικαίωμα στην απεργία, ο Γιώργος Γεραπετρίτης επισήμανε:

«Οι διατάξεις που αφορούν την απεργία και το προσωπικό ασφαλείας είναι ρυθμίσεις κοινής λογικής, εξυπηρετούν την κοινωνία και επιδιώκουν να βάλουν τάξη σε ένα άναρχο σήμερα τοπίο. Οι συλλογικές διεκδικήσεις είναι απολύτως θεμιτές και, προφανώς, κάθε απεργία έχει ένα στοιχείο ανεκτής ταλαιπωρίας, αλλά δεν πρέπει τα συνταγματικά όπλα των εργαζομένων να χειραγωγούνται από τους λίγους για να εκβιάζεται η κοινωνία. Πρώτον, διασφαλίζεται η ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία σε κρίσιμους τομείς κοινής ωφελείας, όπως είναι οι μεταφορές. Για να εξασφαλίζεται η αδιάλειπτη υπηρεσία, προβλέπεται το ένα τρίτο της συνήθους παροχής. Μάλιστα, το ποσοστό αυτό μπορεί να μειωθεί σε συγκεκριμένο κλάδο έπειτα από τεκμηριωμένο αίτημα ή συμφωνία των κοινωνικών εταίρων.

Δεύτερον, προβλέπεται ότι αν μια απεργία κηρυχθεί παράνομη από τη Δικαιοσύνη, δεν επιτρέπεται η επαναπροκήρυξή της από δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια οργάνωση. Ας συμφωνήσουμε στα αυτονόητα. Κανένας δεν είναι υπεράνω του νόμου και όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε τις δικαστικές αποφάσεις. Μια νόμιμη απεργία δυναμώνει τη δημοκρατία. Οι παράνομες απεργίες, που τελικά λαμβάνουν χώρα, προσβάλλουν τους θεσμούς και την κοινωνία και θα πρέπει να σταματήσουν.»