Κική Δημουλά: «Η Ελλάδα χάνει μία από τις πιο σημαντικές ποιητικές φωνές» δήλωσε ο Μητσοτάκης

«Με θλίψη και συντροφιά με τους στίχους της αποχαιρετούμε την Κική Δημουλά, που άφησε το «λίγο του κόσμου», αναφέρει στη συλλυπητήρια ανακοίνωσή του ο πρωθυπουργός.

«Άλλωστε "στο αίνιγμα του θανάτου πάω ψυχωμένη", είχε γράψει. Η Ελλάδα χάνει μία από τις πιο σημαντικές ποιητικές φωνές της. Και όλοι μας ένα κομμάτι της ευαισθησίας μας. Την ευγνωμονούμε. Και απευθύνουμε θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά της».

Η σπουδαία Ελληνίδα ποιήτρια και ακαδημαϊκός έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, λόγω καρδιακής ανακοπής λίγο πριν τις 18:00, μετά από πολυήμερη νοσηλεία σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ιδιωτικού θεραπευτηρίου «Υγεία».

H πολυβραβευμένη ποιήτρια της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς με μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό, αφήνει πίσω της μία σπουδαία παρακαταθήκη έχοντας εκδώσει συνολικά 14 ποιητικές συλλογές, ενώ το έργο της έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και τιμηθεί με βραβεία και διακρίσεις που ξεκινούν από το 1972, με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου».

Με το ίδιο βραβείο τιμήθηκε το 1989 για τη συλλογή της «Χαίρε ποτέ» και το 1995 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για τη συλλογή «Η εφηβεία της λήθης».

Το 2001 τής απονεμήθηκε το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, και Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής, από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.

Κική Δημουλά: Η τελευταία συνέντευξη της σπουδαίας ποιήτριας

Το 2009, τιμήθηκε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, ενώ το 2010 με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της.

Το 2010, με την ευκαιρία της βράβευσης της με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της η Κική Δημουλά έγραψε αυτοβιογραφούμενη:

«Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μια πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής. Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ’ ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής».