Πονοκέφαλος σε τρία μέτωπα για το Μέγαρο Μαξίμου

«Τους σχεδιασμούς των πολιτικών τους βλέπει η πραγματικότητα και γελά», λένε έμπειροι πολιτικοί αναλυτές και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουν καθόλου άδικο.

Την ώρα που η κυβέρνηση καταθέτει προς ψήφιση τα θετικά μέτρα, με προμετωπίδα τη σημερινή ψήφιση της μη περικοπής των συντάξεων και λίγο πριν τη μεγάλη μάχη του Προϋπολογισμού, όπου ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει να ενισχύσει το θετικό αφήγημα περί εξόδου από τα μνημόνια αλλά και να εξαπολύσει δριμεία επίθεση στην αντιπολίτευση κατηγορώντας από τη μια τη ΝΔ για μείγμα πολιτικής «ΔΝΤ και ακροδεξιάς» και το ΚΙΝΑΛ για συμπόρευση με τη συντήρηση, στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν να αντιμετωπίσουν τρία εμπόδια τα οποία νοθεύουν τους σχεδιασμούς τους.

Η Συμφωνία των Πρεσπών

Οι εξελίξεις στο μέτωπο των Πρεσπών ανατρέπουν συνεχώς τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τους αρχικούς σχεδιασμούς η κύρωση της Συμφωνίας θα έφτανε στην ελληνική βουλή τον Μάρτιο. Για αυτό το λόγο είχε, άλλωστε, συμφωνηθεί και για τότε το μορατόριουμ μεταξύ του πρωθυπουργού και του υπουργού Άμυνας. Ο Ζόραν Ζάεφ επίσπευσε τις διαδικασίες με αποτέλεσμα τα Σκόπια να τελειώσουν τη διαδικασία που τους αναλογεί στις 15 Ιανουαρίου. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό κοινοβούλιο θα πρέπει να κυρώσει τη συμφωνία μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου.

Αυτό δεν θα ήταν, βέβαια, τόσο μεγάλο πρόβλημα αν δεν υπήρχε πλέον ορατό το ενδεχόμενο να μην συγκεντρωθούν οι 151+ ψήφοι για την κύρωση. Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν διασφαλίσει τους 145 δικούς τους βουλευτές συν τον Σπύρο Δανέλλη του Ποταμιού και τους Θανάση Παπαχριστόπουλο και Ελένη Κουντουρά των ΑΝΕΛ. Σε αυτούς «εύκολα ή δύσκολα» θα προστεθεί και η Κατερίνα Παπακώστα. Ως εκ τούτου, η τελική θέση του Ποταμιού θα κρίνει το τελικό αποτέλεσμα. Αν και η κυβέρνηση μπορεί να κυρώσει τη συμφωνία και με λιγότερους από 151 αυτό θα θεωρηθεί πολιτική ήττα και απώλεια της δεδηλωμένης…άρα εκλογές.

Οι δυσκολίες στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Άλλα σχεδίαζε ο Αλέξης Τσίπρας και άλλα του προέκυψαν στο αυτοδιοικητικό επίπεδο. Αρχικά είχε δοθεί σήμα ότι το κυβερνών κόμμα πάει για μεγάλες συνεργασίες με την κεντροαριστερά σε πολλούς δήμους και περιφέρειες. Όπως ειπώθηκε, μάλιστα, οι συνεργασίες αυτές θα έπρεπε να είχαν νικηφόρο χαρακτήρα και χρησιμοποιούνταν ως παράδειγμα η περίπτωση του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη. Στόχος ήταν να δοθεί το σήμα μιας μεγάλης «αντιδεξιάς» κοινωνικής και πολιτικής συμπόρευσης με «πρώτο βιολί» τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την απόσυρση όμως του τελευταίου και κοιτώντας ξανά μία – μία τις περιπτώσεις παρατηρεί κανείς ότι μόνο σε τρεις Περιφέρειες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ στηρίζουν τον ίδιο υποψήφιο. Κρήτη στον κ. Αρναουτάκη, Δυτική Ελλάδα τον κ. Κατσιφάρα και Θεσαλλία τον κ. Τσιλιμίγκα. Και μπορεί σε αρκετούς δήμους ο ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζει υποψήφιους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, όμως με δεδομένες τις υποψηφιότητες σε μεγάλους Δήμους και σημαντικές Περιφέρειες, το «σχέδιο Τσίπρα» δεν φαίνεται να βγαίνει. Υπάρχει, μάλιστα, ο κίνδυνος σε κομβικής σημασίας μάχες της αυτοδιοίκησης οι υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος να μείνουν ακόμα και εκτός του δεύτερου γύρου.

Η απώλεια της αίσθησης του ηθικού πλεονεκτήματος

Σημαντικό μέρος της μεγάλης επικοινωνιακής αντεπίθεσης που σχεδίαζαν στην Ηρώδου Αττικού ήταν και η ανάδειξη υποθέσεων διαφθοράς και διαπλοκής των προηγούμενων κυβερνήσεων. Υποθέσεις όπως η Novartis (το μεγαλύτερο σκάνδαλο της δεκαετίας σύμφωνα με κυβερνητικά στελέχη), και οι διάφορες υποθέσεις που εμπλέκουν πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ ήρθαν στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα και έπληξαν και τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν το προηγούμενο διάστημα. Η «υπόθεση Πετσίτη», όμως φαίνεται να πλήττει το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όσο η κυβέρνηση δεν δίνει πειστικές απαντήσεις για την πληθώρα ερωτημάτων που προκύπτουν σχετικά με τον ρόλο του κ. Πετσίτη αλλά και τις σχέσεις που είχε με ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, τόσο το ηθικό πλεονέκτημα μειώνεται.