Τα σενάρια και ο αστάθμητος παράγοντας που θα καθορίσουν τον χρόνο των εκλογών
Τρία σενάρια και ένας αστάθμητος παράγοντας βρίσκονται στο μικροσκόπιο του κυβερνητικού επιτελείου προκειμένου να καθοριστούν τα επόμενα βήματα. Αν και αυτή τη στιγμή το πιθανότερο είναι οι τριπλές εκλογές τον Μάιο του 2019, ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του εξετάζουν διάφορα σενάρια προκειμένου να επιλέξουν τον καταλληλότερο χρόνο.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο Πρωθυπουργός επιθυμεί να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες και να διεξάγει τις εκλογές στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 2019. Υπογραμμίζει τη σημασία της εξάντλησης της τετραετίας, καθώς αυτό θα είναι κάτι «επαναστατικό» για τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου και σημειώνει ότι, σε τέτοια περίπτωση, η χώρα θα βρίσκεται ένα χρόνο εκτός μνημονίων. Αυτό συνεπάγεται με μια νέα κανονικότητα, δίνει πεδίο ελεύθερης δράσης στην κυβέρνηση και επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα να ενισχύσει το ηγετικό του προφίλ υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι είναι ο πρωθυπουργός που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια.
Ο αντίλογος σημειώνει ότι θα έχουν προηγηθεί οι διπλές εκλογές του Μαΐου όπου, ειδικά στις ευρωεκλογές, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ευρείας νίκης της Νέας Δημοκρατίας. Σε τέτοια περίπτωση, σημειώνουν όσοι θέλουν νωρίτερα τις εκλογές, θα δοθεί σήμα ακυβερνησίας, θα εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως μια κυβέρνηση σε αποδρομή και θα ενισχυθεί η τάση νίκης της Νέας Δημοκρατίας. «Ό,τι έπαθε ο Σαμαράς, θα το πάθουμε και εμείς» σημειώνουν στελέχη του κόμματος, που θεωρούν πολιτική αυτοκτονία τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών μετά τις ευρωεκλογές.
Τα στελέχη αυτά χωρίζονται σε δύο τάσεις: Η πρώτη θέλει τριπλές εκλογές τον Μάιο του 2019 υποστηρίζοντας ότι η πιθανή δυσαρέσκεια και φθορά από τη διακυβέρνηση θα «ξεθυμάνει» στις ευρωεκλογές ενώ μια εβδομάδα αργότερα, στις εθνικές εκλογές, οι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν με πιο «σφιχτά» κριτήρια. «Ακόμα και δυσαρεστημένοι αριστεροί ψηφοφόροι, μπορεί στις ευρωεκλογές να ψηφίσουν άλλα κόμματα, όταν, όμως θα τεθούν το δίλημμα ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ θα επιστρέψουν» λένε όσοι υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη θέση. Επιπλέον, ο Μάιος είναι πολύ κοντά στην εξάντληση της τετραετίας ενώ η κυβέρνηση θα έχει, από τον Αύγουστο, αρκετό χρόνο μπροστά της να υλοποιήσει σειρά δεσμεύσεων που θα πείσουν τους πολίτες ότι πλέον «κρατά τα κλειδιά της χώρας».
Η δεύτερη τάση υποστηρίζει της διεξαγωγή των εκλογών τον Γενάρη του 2019 και την συνδυάζει με το «Μακεδονικό» όταν και είναι πιθανόν η ελληνική βουλή να κληθεί σε επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Οι θιασώτες της άποψης για Γενάρη σημειώνουν ότι οι ΑΝΕΛ θα έχουν, λογικά, αποχωρήσει η κυβέρνηση θα βρίσκεται υπό αίρεση ενώ ακόμα και αν καταφέρει να περάσει τη συμφωνία αυτό δεν σημαίνει ότι θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Προτείνουν, έτσι, τη διεξαγωγή εκλογών πριν την επικύρωση της συμφωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ να θέτει το Μακεδονικό στο επίκεντρο της προεκλογικής του εκστρατείας. Παράλληλα, τότε θα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την «πρώτη φορά Αριστερά» ενώ η κυβέρνηση θα έχει να επιδείξει στον προϋπολογισμό του έτους την επαναφορά του κατώτατου μισθού αλλά και φοροελαφρύνσεις.
Αστάθμητος παράγοντας
Κυβέρνηση και Αλέξης Τσίπρας έχουν, όμως, να αντιμετωπίσουν και έναν αστάθμητο παράγοντα. Κι αυτός δεν είναι ο Πάνος Καμμένος, όπως ίσως να πιστεύουν πολλοί, καθώς οι δύο άνδρες βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία. Ο αστάθμητος παράγοντας ακούει στο όνομα «συντάξεις». Η πρόσφατη στάση των Γερμανών, όταν και μπλόκαραν την εκταμίευση της δόσης στο πρόσφατο Eurogroup, δείχνει τις προθέσεις τους σε ό,τι αφορά την προσπάθεια της Αθήνας για πάγωμα της συμφωνημένης μείωσης των συντάξεων από την πρώτη του νέου χρόνου. Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν πείσει τους εταίρους δεν αποκλείεται ο πρωθυπουργός να παίξει το χαρτί του εκλογικού αιφνιδιασμού και να προκηρύξει εκλογές πριν το τέλος του χρόνου. Σε τέτοια περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει τη ρητορική της σύγκρουσης έχοντας, όμως αυτή τη φορά, στη φαρέτρα του την υλοποίηση των δεσμεύσεων και κυρίως το υπερπλεόνασμα του 2018.
Κι άλλα ανοικτά μέτωπα
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, παράλληλα με τον χρόνο των εκλογών, εντός του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης καλούνται να αντιμετωπίσουν και μια σειρά άλλων ζητημάτων:
Το πρώτο αφορά τις συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ καθώς με δεδομένο το τέλος της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ και την αποδυνάμωση του Ποταμιού, η Κουμουνδούρου είναι πιθανόν να μείνει χωρίς συμμαχίες εντός του επόμενου Κοινοβουλίου.
Το δεύτερον αφορά τη συσπείρωση των ψηφοφόρων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο του 2015. Ήδη από μία μερίδα του κόμματος ασκείται κριτική ότι η κυβέρνηση δεν κάνει ό,τι πρέπει για την επιστροφή των «δυσαρεστημένων αριστερών». Σε συνδυασμό με τις δημοσκοπικές μετρήσεις που έχουν στη διάθεσή τους και δείχνουν ότι η ΝΔ «έχει πιάσει ταβάνι», όσοι θέτουν αυτό το ζήτημα σημειώνουν ότι κάτι τέτοιο θα έκλεινε τη ψαλίδα και πιθανόν να έδινε ακόμα και την πρωτιά στις επόμενες εκλογές.
Τρίτο αλλά όχι αμελητέο είναι οι μεγάλες ανάγκες που δημιουργούν οι πολλαπλές εκλογικές διαδικασίες των επόμενων μηνών. Τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και σε Κοινοβουλευτική Ομάδα και Μέγαρο Μαξίμου «πονοκεφαλιάζουν». Οι «κομματικοί» θα κληθούν να οργανώσουν τρεις προεκλογικές εκστρατείες, οι «κοινοβουλευτικοί» και με δεδομένη, πλέον, τη κατάτμηση των μεγάλων Περιφερειών θα κληθούν να ξαναμοιράσουν την τράπουλα ενώ οι «κυβερνητικοί» πρέπει να φτιάξουν ψηφοδέλτια για αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές.