Η ιδιαίτερη σχέση Τσίπρα-Μέρκελ και ο φόβος του πρωθυπουργού

Ίσως, πάλι, να αναλογίστηκε πόσο δρόμο έχει διανύσει ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ από εκείνο το δραματικό καλοκαίρι του 2015. Ίσως, τέλος, να προβληματίστηκε για την απόφασή του να κρατήσει το κόμμα του Κάουτσκι και του Μπραντ μακριά από τους κυβερνητικούς θώκους για να αποφύγει την περαιτέρω εκλογική φθορά.

Αλέξης και Άνγκελα

Μολονότι μπορεί να ακουστεί παράξενο από όσους δεν έχουν σε βάθος γνώση των παρασκηνίων του Μαξίμου, όμως πολλοί στα ηγετικά κλιμάκια της κυβέρνησης δεν εξεπλάγησαν με την πρωτοβουλία Τσίπρα. "Η σχέση Τσίπρα - Μέρκελ είναι μια από τις ιδιαίτερες που έχουν αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίας στην διεθνή πολιτική", παρατηρεί κυβερνητικό στέλεχος που έχει ζήσει εκ του σύνεγγυς τις πιο δραματικές ώρες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. "Ξεκινήσαμε από την απόλυτη εχθρότητα, που έφερνε στα όριά του το διπλωματικό πρωτόκολλο, για να καταλήξουμε σε μια ιδιότυπη οικειότητα. Υπάρχει μια χημεία μεταξύ τους που δεν μπορεί να εξηγηθεί με βάση την πολιτική λογική", προσθέτει.

Πέρα, όμως, από την προσωπική διάσταση, που έχει βέβαια τη σημασία της, η πολιτική σχέση Μέρκελ - Τσίπρα στηρίζεται στο αμοιβαίο συμφέρον. Με την πάροδο του χρόνου, έχουν διαμορφώσει ένα κοινό modus operandi που δεν κρύβει πλέον εκπλήξεις. Ο καθένας ξέρει τι να περιμένει από τον άλλο. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι όσο σκληρή και αν είναι η καγκελάριος στις διαπραγματεύσεις, δεν βγάζει εκ των υστέρων "άσους από το μανίκι", όπως το συνηθίζει για παράδειγμα ο Πολ Τόμσεν. Οι Γερμανοί θέλουν την τήρηση των συμφωνημένων και τίποτα παραπάνω. Από την άλλη, η κ. Μέρκελ βλέπει στη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την πιο σταθερή κυβέρνηση των μνημονιακών ετών. Οι δρόμοι της Αθήνας δεν φλέγονται, πλέον, ενώ έχει ανέβει ο ρυθμός συμμόρφωσης της ελληνικής πλευράς με τις απαιτήσεις των θεσμών. Εν ολίγοις, ακόμα και αν δεν ισχύει ο ισχυρισμός περί αμοιβαίας συμπάθειας, Τσίπρας και Μέρκελ αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με τη σιγουριά της προβλεψιμότητας.

Ο φόβος του πρωθυπουργού

Ακριβώς το απρόβλεπτο και η αβεβαιότητα είναι που φοβίζει τον Έλληνα πρωθυπουργό. Έχοντας επενδύσει σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κεφαλαίου του στη γρήγορη ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης με στόχο την επιτάχυνση της οικονομικής ανάκαμψης και την μετά βαΐων και κλάδων ανακοίνωση της τυπικής λήξης του Μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018, το μόνο που δεν θέλει ο κ. Τσίπρας είναι η συνέχιση της αβεβαιότητας.

Μιας αβεβαιότητας που μπορεί να δημιουργήσει προσκόμματα στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - θεσμών. Επιπλέον, ο κ. Τσίπρας επ' ουδενί επιθυμεί τη συμμετοχή των απρόβλεπτων φιλελεύθερων του FDP στη νέα γερμανική κυβέρνηση γιατί εκτιμά ότι μπορεί να σημάνει τη σκλήρυνση της γερμανική θέσης σε ό, τι αφορά τόσο το Μνημόνιο όσο και το προσφυγικό. Μπορεί βέβαια το FDP να προσαρμοστεί εντέλει στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού πλαισίου, αλλά προς το παρόν παραμένει ο άγνωστος Χ.

Αντιθέτως, ο "μεγάλος συνασπισμός" θεωρείται από το Μαξίμου η πιο θετική εκδοχή γερμανικής κυβέρνησης. Συνδυάζει τη σιγουριά της κ. Μέρκελ με την πιο ανεκτική απέναντι στην Ελλάδα στάση των σοσιαλδημοκρατών.

Βέβαια αυτό που είναι καλό για τον κ. Τσίπρα δεν είναι απαραιτήτως θετικό για το κόμμα του κ. Σουλτς!