Ξύλινες σημαδούρες στη «μάχη» για τη μείωση της ρύπανσης των ωκεανών - Πώς λειτουργούν

Οι σημαδούρες που καταλήγουν στα ανοιχτά και τις ακτές κάθε χρόνο ανέρχονται σε χιλιάδες, καθώς ο χρόνος ζωής και αξιοποίησής τους είναι περιορισμένος.

Κατασκευάζονται συνήθως από πλαστικό και υαλοβάμβακα, υλικά μη βιοδιασπώμενα, με αποτέλεσμα στο πέρασμα των χρόνων να μετατρέπονται σε εκατομμύρια κομματάκια μικροπλαστικών.

Γιατί οι σημαδούρες δεν ανακτώνται ποτέ

Δεν θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν; Σύμφωνα με τον περιβαλλοντικό τεχνικό της CLS Oceania, Όλιβερ Πέιλιν που μιλάει στο ABC News για την ανάκτηση και ανακύκλωση των πλαστικών σημαδούρων, θα χρειαζόταν η αποστολή πλοίων σε απομακρυσμένα μέρη όπως για παράδειγμα στην Ανταρκτική, κάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι απαγορευτικά δαπανηρό.

«Το κόστος της ανάκτησης είναι πολύ μεγάλο για να δικαιολογήσει την αποστολή πλοίου» σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Πέιλιν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, οι σημαδούρες αυτές διαθέτουν μπαταρίες διάρκειας δύο περίπου χρόνων. Μόλις «πεθάνει» η μπαταρία αυτή, η θέση της είναι άγνωστη.

«Αντί να προσπαθήσουμε να επηρεάσουμε άλλες εταιρείες» να βγουν στα ανοικτά για να ανακτήσουν τις σημαδούρες» «προσπαθούμε να προωθήσουμε τη δική μας λύση».

Στη βάση αυτή, ο Πέιλιν πλησίασε το Κέντρο Ξύλινων Βαρκών στη νότια Τασμανία για να κατασκευάσει πέντε ξύλινες σημαδούρες, που θα αξιοποιηθούν για να τις ρίξουν στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής μέσα στον Δεκέμβριο.

Πώς μπορούν να επιβιώσουν σε απομακρυσμένα μέρη οι ξύλινες σημαδούρες

Όμως για να επιβιώσουν σε αντίξοες συνθήκες που επικρατούν σε μέρη όμως η Ανταρκτική, οι σημαδούρες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα σταθερές και βαριές.

Στην περιοχή επικρατούν «τεράστια κύματα και ρεύματα, οπότε οι σημαδούρες θα πρέπει να επιβιώσουν έως και 10 μέτρα μακριά από το πλοίο» εξήγησε χαρακτηριστικά ο Πέιλιν.

Από την πλευρά του, ο διευθυντής του Κέντρου Ξύλινων Σκαφών της Τασμανίας, Κόντι Χόργκαν, σημείωσε πως η κατασκευή του περιβλήματος της σημαδούρας αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση.

«Το πιο δύσκολο ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε τις γωνίες που απαιτούνται για να λειτουργήσει όπως η δομή της μπάλας» ανέφερε ο Χόργκαν.

«Φανταστείτε να χρειάζεται να συνδυάσετε 16 κομμάτια ξύλου για να μπορέσετε να φτιάξετε την μπάλα. Είναι σαν ένα παζλ που προσπαθεί να κρατήσει όλα αυτά τα κομμάτια μαζί».

Οι πέντε σημαδούρες που θα αφεθούν στα ανοικτά της Ανταρκτικής δημιουργήθηκαν από ξύλο Accoya, αγορασμένο από τη βόρεια Τασμανία, το οποίο προβλέπεται να διαρκέσει περίπου 10 χρόνια στον ωκεανό.

Στη συνέχεια, οι σημαδούρες θα εφοδιαστούν με ηλεκτρονικά συστήματα, μπαταρία και κεραίες για σύνδεση με δορυφόρους. Σκοπός είναι να μπορούν να εντοπιστούν έπειτα για να καταστεί ευκολότερο να ανασυρθούν.

«Ένας δρόμος προς τη βιωσιμότητα»

Φυσικά αυτές οι πέντε σημαδούρες αποτελούν το πρώτο «πείραμα» και όπως εξήγησε ο Πέιλιν πρόκειται να γίνουν ακόμη καλύτερες στο μέλλον. Σκοπός είναι «να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερο πλαστικό στις σημαδούρες» επεσήμανε ο ίδιος.

Μάλιστα, δουλεύουν ήδη το επόμενο έργο - δημιουργώντας μια σημαδούρα σε σχήμα τηγανίτας από ξύλο - και τοποθετώντας την μέσα σε ένα παγόβουνο.

«Θα αναπτυχθεί στον πάγο ενώ αυτός λιώνει και στη συνέχεια θα μπορεί να παρακολουθεί την κίνηση του πάγου στον ωκεανό» όπως έκανε γνωστό.

«Έτσι θα είναι έτοιμο το επόμενο έτος και θα κατέβει στην Ανταρκτική, πιθανότατα στα μέσα έως τα τέλη του επόμενου έτους».