Τα κύτταρα των ανθρώπων που ζουν σε πράσινες γειτονιές γερνούν με πιο αργό ρυθμό

Σύμφωνα με τον Guardian, η μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Science of the Total Environment, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που ζούσαν σε γειτονιές με περισσότερο πράσινο είχαν μεγαλύτερα τελομερή, τα οποία σχετίζονται με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και βραδύτερη γήρανση.

Τα τελομερή είναι τμήματα του DNA που βρίσκονται στα άκρα των 46 χρωμοσωμάτων κάθε κυττάρου, όπως τα πλαστικά καπάκια στα κορδόνια των παπουτσιών, και εμποδίζουν το DNA να ξετυλιχτεί. Όσο μακρύτερα είναι τα τελομερή ενός κυττάρου, τόσες περισσότερες φορές μπορεί να αναπαραχθεί. Όταν τα τελομερή γίνονται πολύ κοντά, τα κύτταρα δεν μπορούν να διαιρεθούν και πεθαίνουν.

«Η έρευνα δείχνει τώρα ότι το πού ζούμε, σε τι εκτιθέμεθα, πόσο γυμναζόμαστε, τι τρώμε, το καθένα από αυτά μπορεί να επηρεάσει την ταχύτητα αποικοδόμησης των τελομερών και τη διαδικασία γήρανσής μας», δήλωσε ο Άαρον Χιπ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο North Carolina State και συν-συγγραφέας της μελέτης.

«Ένα μακρύτερο τελομερές είναι συνήθως ένα νεότερο τελομερές ή ένα πιο προστατευτικό, χρήσιμο τελομερές. Προστατεύει το κύτταρο από τη διαδικασία γήρανσης».

Οι χώροι πρασίνου προάγουν τη σωματική δραστηριότητα και την αλληλεπίδραση με την κοινότητα, παράγοντες που συνδέονται με καλύτερα αποτελέσματα για την υγεία. Οι γειτονιές με πολλά δέντρα και πράσινο είναι επίσης συχνά πιο δροσερές, πιο ανθεκτικές στις πλημμύρες και έχουν χαμηλότερα επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Δεν αρκεί μόνο το πράσινο

Ωστόσο, σημείωσε ο Χιπ, οι συμμετέχοντες που ζούσαν σε πράσινες γειτονιές που μαστίζονταν επίσης από ρύπανση και διαχωρισμό δεν είχαν μακρύτερα τελομερή από ό,τι παρόμοιες κοινότητες με λιγότερο πράσινο. «Το πράσινο εξακολουθεί να έχει σημασία», είπε. «Αλλά σημασία έχει να φτάσουμε πρώτα στο σημείο όπου οι άνθρωποι θα έχουν το χρόνο και το χώρο να βγαίνουν έξω και να απολαμβάνουν τους χώρους πρασίνου».

Ο Χιπ και οι συνεργάτες του εξέτασαν τα ιατρικά αρχεία και τις απαντήσεις σε ερωτηματολόγια από περισσότερους από 7.800 ανθρώπους που συμμετείχαν σε μια έρευνα των Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων σε όλες τις ΗΠΑ που διεξήχθη μεταξύ 1999 και 2002. Οι ερευνητές συνέδεσαν αυτές τις πληροφορίες με στοιχεία απογραφής για να εκτιμήσουν την ποσότητα του πρασίνου στη γειτονιά κάθε ατόμου. Διαπίστωσαν ότι μια αύξηση κατά 5% του πράσινου χώρου μιας γειτονιάς σχετιζόταν με μείωση κατά 1% της γήρανσης των κυττάρων.

«Όσο πιο πράσινη είναι η περιοχή, τόσο πιο αργή είναι η γήρανση των κυττάρων», δήλωσε ο Χιπ.

Ο Σκοτ Όγκλτρι από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε ότι οι χώροι πρασίνου είχαν μικρή επίδραση στο μήκος των τελομερών όταν οι συμμετέχοντες ζούσαν σε περιοχές με χαμηλό εισόδημα ή σε διαχωρισμένες περιοχές, εγείροντας νέα ερωτήματα γύρω από τη σχέση μεταξύ της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος. «Η ρύπανση και ο διαχωρισμός σε μια γειτονιά μπορεί να εξανεμίζει τα όποια οφέλη βλέπουμε από τους χώρους πρασίνου σε αυτή τη συγκεκριμένη πτυχή της υγείας των ανθρώπων».