A68: Το θηριώδες παγόβουνο ρίχνει ποσότητες νερού - ρεκόρ στους ωκεανούς

Πρακτικά, το νερό που απέρριπτε ισοδυναμεί με την 150πλάσια ποσότητα νερού που χρησιμοποιεί καθημερινά όλος ο πληθυσμός του Ηνωμένου Βασιλείου, αναφέρει το BBC.

Για ένα διάστημα το Α68 ήταν το μεγαλύτερο παγόβουνο του πλανήτη. Κάλυπτε μια περιοχή περίπου 6.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όταν αποσπάστηκε από την Ανταρκτική, το 2017.

Στις αρχές του 2021, είχε αφανιστεί. Ένα τρισεκατομμύριο τόνοι πάγου είχαν λιώσει.

Οι ερευνητές σήμερα προσπαθούν να εκτιμήσουν το μέγεθος της επίδρασης που είχε το Α68 στο περιβάλλον.

Μια ομάδα από το πανεπιστήμιο του Λιντς μελετά όλα τα δορυφορικά δεδομένα προκειμένου να υπολογίσει τις μεταβαλλόμενες διαστάσεις του κινούμενου μεγαθηρίου, από την Ανταρκτική έως τον νότιο Ατλαντικό.

Τα στοιχεία αυτά κατέστησαν εφικτή την εκτίμηση του ρυθμού τήξης κατά τη διάρκεια των 3,5 χρόνων αυτόνομης «ζωής» του παγόβουνου.

Μια από τις κρίσιμες περιόδους ήταν προς το τέλος του, καθώς το Α68 πλησίασε τα θερμότερα κλίματα της Νότιας Τζόρτζια, μέρους της Βρετανικής Υπερπόντιας Επικράτειας, στα νότια του Ατλαντικού.

Για λίγο, μάλιστα, υπήρξαν φόβοι πως ο γιγάντιος όγκος πάγου θα προσάραζε στα αβαθή της περιοχής, μπλοκάροντας τις διαδρομές αναζήτησης τροφής για εκατομμύρια πιγκουίνους, φώκιες και φάλαινες.

Οι λεπτομέρειες του μεταβαλλόμενου σχήματος και των ροών νερού περιλαμβάνονται στη μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Remote Sensing of Environment.

Αυτό ευτυχώς αποφεύχθηκε καθώς, όπως διαπιστώνει η ερευνητική ομάδα, το Α68 έχασε αρκετό όγκο από το κατώτερο μέρος του ώστε να μείνει στην επιφάνεια.

«Φαίνεται πως για λίγο άγγιξε την υφαλοκρηπίδα. Τότε ήταν που το παγόβουνο έκανε μια στροφή και είδαμε την απόσπαση εντός μικρού τμήματός του. Ωστόσο, δεν ήταν αρκετό για να προσαράξει» εξηγεί η δρ Αν Μπράακμαν-Φόλγκμαν του Λιντς.

«Στη φάση που η "καρίνα" του παγόβουνου ήταν 141 μέτρα, κατά μέσον όρο, ο βαθυμετρικός χάρτης της περιοχής έδειχνε 150 μέτρα. Έφτασε παρά τρίχα στο τέλος» πρόσθεσε ο καθηγητής Άντριου Σέφερντ.

Τον Απρίλιο του 2021, το Α68 έσπασε σε αμέτρητα μικρά κομμάτια, που ήταν ανέφικτο να εντοπιστούν. Ωστόσο, οι συνέπειες του οικοσυστήματός του, λένε οι επιστήμονες, είναι πολύ πιο μακροπρόθεσμες.