Πώς οι φυσικές καταστροφές συνδέονται μεταξύ τους

«Όταν οι άνθρωποι βλέπουν καταστροφές στις ειδήσεις, συχνά αυτές φαντάζουν πολύ μακριά» λέει η Ζίτα Σεμπεσβάρι, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Εθνών (UNU) και μία από τις βασικές συντάκτριες της έκθεσης.

«Αλλά ακόμη και καταστροφές που απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους συχνά συνδέονται» επισημαίνει.

Ως παράδειγμα, οι ειδικοί αναφέρουν έναν θανατηφόρο κυκλώνα στο Μπαγκλαντές. Όταν η καταιγίδα έφτασε στη χώρα, πολλοί εργαζόμενοι σε αγροκτήματα τέθηκαν σε καραντίνα σε καταφύγια έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, αυτά προορίζονταν στην πραγματικότητα ως καταφύγια για περιόδους καταιγίδων.

Όταν ο τυφώνας συναντά την πανδημία

Η έκθεση του UNU έρχεται μόλις μία εβδομάδα αφότου ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός (WMO) δημοσίευσε μια ανάλυση που δείχνει ότι, κατά μέσο όρο, μία καταστροφή που σχετίζεται με τα καιρικά φαινόμενα συνέβαινε καθημερινά τα τελευταία 50 χρόνια.

Επίσης καθημερινά, σύμφωνα με την έκθεση, 115 άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους σε καταστροφές όπως τυφώνες ή ξηρασίες και προκλήθηκαν οικονομικές ζημιές συνολικού ύψους 170 εκατομμυρίων ευρώ.

Αυτοί οι δραματικοί αριθμοί υποστηρίζονται από μια έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) που δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο:

Η πιθανότητα «σχετικών ακραίων γεγονότων» έχει αυξηθεί από τη δεκαετία του 1950. Για παράδειγμα, τα κύματα καύσωνα και οι ξηρασίες θα εμφανίζονται συχνότερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε ορισμένες περιοχές παρόμοιες τάσεις μπορούν να παρατηρηθούν εξαιτίας μίας ισχυρής βροχής, καταιγίδων ή πυρκαγιών.

Οικολογικές και κλιματικές κρίσεις

Η έκθεση της UNU δίνει τρία συγκεκριμένα παραδείγματα οικολογικών κρίσεων που σχετίζονται επίσης άμεσα με την κλιματική αλλαγή.

Αρχικά αναφέρεται στο γεγονός ότι οι κοραλλιογενείς ύφαλοι σε όλο τον κόσμο κινδυνεύουν. Αν και αυτό οφείλεται κυρίως στην κλιματική αλλαγή, η ανθεκτικότητα ενός υφάλου μπορεί επίσης να εξαρτάται από ζητήματα όπως η ρύπανση και η υπεραλίευση.

Το δεύτερο παράδειγμα επικεντρώνεται στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Τεράστιες δασικές εκτάσεις έχουν ήδη καεί και κοπεί με σκοπό να καλυφθεί η παγκόσμια ζήτηση για κρέας. Αφενός, έπρεπε να δημιουργηθεί χώρος για την κτηνοτροφία και, αφετέρου, να δημιουργηθούν περιοχές καλλιέργειας σόγιας για ζωοτροφές. Κατά συνέπεια, η ποσότητα μολυσμένου άνθρακα που μπορεί να αποθηκεύσει το δάσος από την ατμόσφαιρα έχει μειωθεί ριζικά.

Ως τρίτο παράδειγμα, οι ειδικοί αναφέρονται στην Κίνα. Στον ποταμό Γιανγκτσέ, τον τρίτο σε μήκος ποταμό στον κόσμο μετά τον Νείλο και τον Αμαζόνιο, ο κινεζικός οξύρρυγχος, ένα είδος ψαριού ηλικίας πολλών εκατομμυρίων ετών, εξαφανίστηκε πέρυσι.

Εκτός από την υπεραλίευση και ρύπανση του περιβάλλοντος, η κατασκευή φραγμάτων έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στα λίγα εναπομείναντα ψάρια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, καταλήγει η έκθεση, πιθανότατα δεν υπάρχει μία πραγματικά καλή λύση. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις, ωστόσο, μια στοχευμένη πολιτική μπορεί να ελαχιστοποιήσει σημαντικά τις καταστροφές στη φύση.

Ή αλλιώς, όπως υποστηρίζει ο Τζακ Ο' Κόνορ «δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να επιλέγουμε βραχύβιες λύσεις. Πρέπει απλά να γίνουμε καλύτεροι».