Διαιτησία πριν από ομαδικές απολύσεις
Οι αλλαγές στα εργασιακά παραμένουν ένα από τα αγκάθια της δεύτερης αξιολόγησης. Η ρύθμιση στην οποία έχει καταλήξει η ελληνική πλευρά για τις ομαδικές απολύσεις είναι να περιγραφεί νομοθετικά η μορφή και το σώμα της διαιτησίας στο οποίο θα προσφεύγουν επιχειρήσεις που βρίσκονται σε αδιέξοδο από κοινού με τους εργαζομένους.
Παρά την απαίτηση του ΔΝΤ να αυξηθεί το όριο των ομαδικών απολύσεων στο 10% μηνιαίως, οι Ευρωπαίοι δεν επιμένουν, καθώς κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι το ισχύον ελληνικό πλαίσιο που διέπει τις ομαδικές απολύσεις δεν αντιτίθεται στο κοινοτικό δίκαιο, με τον όρο ότι η εφαρμογή όσων προβλέπονται στο ελληνικό θεσμικό πλαίσιο δεν εμποδίζει την πραγματοποίησή τους. Υπενθυμίζεται ότι το σημερινό πλαίσιο προβλέπει την κρατική προέγκριση ομαδικών απολύσεων σε μια επιχείρηση πριν αυτές πραγματοποιηθούν.
Συνεπώς, η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ δεν κρίνει ότι αυτό το πλαίσιο αντίκειται στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, με την προϋπόθεση ότι το εν λόγω πλαίσιο δεν βάζει εμπόδιο στο να προχωρούν οι ομαδικές απολύσεις όπως αυτές αποφασίζονται μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών.
Παράλληλα, για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις συμβάσεις εργασίας που είναι «καυτό» ζήτημα για την κυβέρνηση και την εικόνα της, η πιθανότερη λύση για να βρεθεί συμβιβασμός είναι να μην επανέλθουν τώρα αλλά μετά τη λήξη του προγράμματος, το 2019.
Οι δανειστές επιμένουν ότι ο καθορισμός του κατώτατου μισθού πρέπει να παραμείνει στη δικαιοδοσία του κράτους και μάλιστα με σημαντικές μειώσεις. Επιπλέον απαιτούν να καταργηθούν οι προσαυξήσεις λόγω εμπειρίας (ωριμάνσεις- τριετίες) και να επικρατήσει ευελιξία στους μισθούς των επιχειρήσεων (wage flexibility), ήτοι οι επιχειρήσεις δηλαδή να καθορίζουν το μισθούς βάσει των οικονομικών αντοχών και των αναγκών τους.
Αν επικρατήσουν οι δανειστές, οι δεσμεύσεις του πρωθυπουργού για επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων θα μείνουν στα χαρτιά.