Ολική επαναφορά για το ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση
Με πιο ενεργητικό ρόλο προσήλθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, δείχνοντας πλέον πως η χρηματοδοτική του συμμετοχή σε αυτό είναι κοντά.
Μετά το τελευταίο Eurogroup και τη δέσμευση της ευρωζώνης έναντι του Ταμείου για εκ των προτέρων περιγραφή των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους, καθώς και αναδιαπραγμάτευση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα μετά το 2018, το τοπίο έχει αλλάξει.
Η Ντέλια Βελκουλέσκου και το επιτελείο της έχουν προσέλθει στις συζητήσεις της Αθήνας με σκοπό να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα που τόσο στο σκέλος των μεταρρυθμίσεων όσο και στο σκέλος της βιωσιμότητας του χρέους θα είναι άρτιο για να εγκριθεί από το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ.
Το Ταμειό φαίνεται πως υπαναχωρεί από το στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% του ΑΕΠ σε μεσο-μακροπρόθεσμη βάση και πως είναι διατεθειμένο να μοιράσει την απόσταση από το 3,5% που ζητούν οι Ευρωπαίοι, αποδεχόμενο πλεονάσματα της τάξης του 2,5% με την προϋπόθεση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων (π.χ. μείωση αφορολόγητου, νέες προσαρμογές στο ασφαλιστικό,κ.α.).
Το ΔΝΤ επιμένει οι παρεμβάσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους σε μεσοπρόθεσμη βάση να είναι ποιοτικές και να διασφαλίζουν πως οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος θα είναι χαμηλές για την περίοδο έως το 2030. Οι νεότερες δε πληροφορίες αναφέρουν πως η έκθεση του άρθρου 4 του καταστατικού του ΔΝΤ για την Ελλάδα που θα δωθεί στα μέσα Δεκεμβρίου στη δημοσιότητα δεν θα έχει διαφορετική ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους (DSA) σε σχέση με αυτή που δημοσιοποίησε το Ταμείο τον προηγούμενο Μάιο.
Στην ανάλυση αυτή το ΔΝΤ ζητούσε μια ουσιαστική αναδιαμόρφωση (reprofiling) των όρων των ευρωπαϊκών δανείων προς την Ελλάδα προκειμένου να μειωθούν οι μικτές χρηματοδοτικές ανάγκες κατά 20% περίπου του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και κατά επιπλέον 20% το 2060, έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι στόχοι και να διατηρηθεί το χρέος σε καθοδική πορεία.
Η προτεινόμενη από το ΔΝΤ αναδιάρθρωση του χρέους θα δημιουργούσε εξοικονόμηση της τάξης του 50% σε όρους παρούσας αξίας του ΑΕΠ έως την περίοδο του 2060. Το 18-24% του ΑΕΠ (31-42 δισ. ευρώ) θα οφείλεται στον καθορισμό των σταθερών επιτοκίων ενώ το υπόλοιπο θα οφείλεται στην αναβολή των πληρωμών και στις επεκτάσεις των λήξεων.