Σε σκληρές θέσεις για τα εργασιακά - επιμένουν οι δανειστές
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας στις διαπραγματεύσεις για τα εργασιακά, καθώς ζητήματα όπως οι ομαδικές απολύσεις, ο καθορισμός του κατώτατου μισθού, οι συλλογικές συμβάσεις μετατέθηκαν για τις 14 Νοεμβρίου όταν επανέλθουν οι θεσμοί στη χώρα μας, ενώ στο μεσοδιάστημα θα υπάρχουν επαφές σε τεχνικό επίπεδο, όπως και τηλεδιασκέψεις για την προετοιμασία του επόμενου γύρου των συνομιλιών.
Στις συναντήσεις των προηγούμενων ημερών συζητήθηκαν τα σημεία των προτάσεων που έχουν σχέση με την αναζήτηση εναλλακτικών μέτρων –όπως το μειωμένο ωράριο– για την αποφυγή ομαδικών απολύσεων, αλλά και η τροποποίηση του συνδικαλιστικού νόμου για την καλύτερη λειτουργία των συνδικάτων (όχι για το θέμα των απεργιών που ξεσηκώνει αντιδράσεις).
Επίσης ετέθησαν τα θέματα που έχουν προκαλέσει αντίθετες δικαστικές αποφάσεις, όπως είναι η κατάργηση μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ και η εφαρμογή «υποκατώτατου μισθού» για τους νέους κάτω των 25 ετών. Τα θέματα αυτά θα επανέλθουν αφού προηγουμένως οι θεσμοί συμβουλευθούν τις νομικές υπηρεσίες τους.
Στις συναντήσεις τόσο των τεχνικών κλιμακίων όσο και του Γιώργου Κατρούγκαλου με τους θεσμούς έγινε σαφές ότι το σύνολο των θεσμών (Ευρωπαίοι και ΔΝΤ) κρατά σκληρή στάση και επιμένει στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, στην περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού και στην υπερίσχυση των ατομικών συμβάσεων. Αντιθέτως, η κυβέρνηση επιδιώκει την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (επεκτασιμότητα, μετενέργεια, διαμόρφωση κατώτατου μισθού).
Ωστόσο και το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων, το οποίο αποδέχεται και προωθεί η κυβέρνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, περιέχει επώδυνα μέτρα για την αγορά εργασίας.
Σε αυτό περιλαμβάνονται προτάσεις για χαμηλότερες αμοιβές για τους νέους κάτω από τον εθνικό κατώτατο μισθό, μειωμένο ωράριο εργασίας για την αποτροπή ομαδικών απολύσεων, η δυνατότητα σύναψης επιχειρησιακών συμβάσεων με αμοιβές «προσωρινά χαμηλότερες» του εθνικού μισθού, η επαναφορά της καθολικής ισχύος των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η διατήρηση των διαδικασιών κήρυξης της απεργίας, αλλά ταυτοχρόνως η διατήρηση του εργοδοτικού δικαιώματος μη καταβολής μισθών σε μη απεργούς εργαζομένους όταν δεν μπορούν να εργαστούν εξαιτίας απεργίας στον χώρο εργασίας, κ.α..