Συμβούλιο της Επικρατείας: Υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις η δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών

Με την 1260/2015 απόφασή του το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έκρινε υπόθεση που αφορούσε σε διοικητική πράξη δέσμευσης κινητής και ακίνητης περιουσίας οφειλέτριας του Δημοσίου.

Σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται πως με την ΣτΕ 3316/2014 απόφαση της Ολομελείας του Δικαστηρίου, το κατά τη διάταξη του άρθρου 30 παρ. 5 περ. ε του ν.3296/2004 μέτρο της δέσμευσης των τραπεζικών λογαριασμών και οποιουδήποτε είδους περιουσιακών στοιχείων, συνεπάγεται σοβαρή επέμβαση σε συνταγματικώς προστατευόμενα αγαθά του ελεγχόμενου προσώπου και ειδικότερα στα περιουσιακά δικαιώματα και την οικονομική και επαγγελματική ελευθερία του, αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 5 παρ. 1, 17 παρ. 1 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος και του άρθρου 1 Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Ε.Σ.Δ.Α. που κυρώθηκε με το ν.δ. 53/1974 (Α΄ 256).

Το άρθρο 30 του ν.3296/2004, νόμου που είχε καταρτισθεί επί υπουργίας Γιώργου Αλογοσκούφη αναφερόταν στη σύσταση της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων και στην κατάργηση του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (το οποίο το 2009 ανασυστάθηκε για να ενσωματωθεί μερικώς στη ΓΓΔΕ από τις 30/10/2015). Στην παράγραφο 5 του άρθρου σημειωνόταν πως επιτρέπονται από το ΣΔΟΕ: «Δεσμεύσεις, σε ειδικές περιπτώσεις διασφάλισης συμφερόντων του Δημοσίου ή περιπτώσεις οικονομικού εγκλήματος και λαθρεμπορίου, τραπεζικών λογαριασμών και περιουσιακών στοιχείων, με έγγραφο του προϊσταμένου της αρμόδιας Περιφερειακής Διεύθυνσης της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων, ενημερώνοντας για την ενέργεια αυτή, εντός 24 ωρών, τον αρμόδιο εισαγγελέα».

Το Συμβούλιο της Επικρατείας ωστόσο αποφάσισε πως η διάταξη αυτή πρέπει να αλλάξει και να γίνει πολύ πιο συγκεκριμένη. Αυτό διότι όπως έκρινε, αν και με το μέτρο αυτό εξυπηρετείται σκοπός δημοσίου συμφέροντος, δηλαδή η διατήρηση των περιουσιακών στοιχείων του ελεγχόμενου προσώπου για να είναι δυνατή η ικανοποίηση των αξιώσεων του Δημοσίου εν τούτοις δεν αναφέρονται στον νόμο κατά τρόπο σαφή και αντικειμενικό οι προϋποθέσεις της δέσμευσης των περιουσιακών στοιχείων, αλλά αντιθέτως, με τη χρήση αόριστων εννοιών, καταλείπεται ευρύτατο περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στη Διοίκηση.