Σε «οίκο ευγηρίας» μετατρέπεται το Δημόσιο

Η εξέλιξη αυτή επηρεάζει το στόχο για 1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις στο Δημόσιο, αλλά και το κόστος μισθοδοσίας των δημοσιών υπαλλήλων, κάτι που οι θεσμοί έχουν ήδη αρχίσει με καθυστέρηση να αντιλαμβάνονται.

Σύμφωνα με το νόμο Βερναρδάκη και την εφαρμοστική του εγκύκλιο, όσοι υπάλληλοι συνταξιοδοτήθηκαν από την υπηρεσία τους από 19.8.2015 μέχρι και 27.2.2016, έχοντας συμπληρώσει 35ετία, μπορούν να επανέλθουν στις προηγούμενες θέσεις τους με αίτηση που υπέβαλαν μέχρι τις 29.3.2016.

Η επαναφορά αφορά αποκλειστικά στην οργανική θέση που κατείχε ο υπάλληλος, χωρίς να παρέχεται αρχικά δικαίωμα επανάκτησης καθηκόντων ευθύνης που ενδεχομένως είχε. Εφόσον δεν υπάρχει κενή θέση ή οι υπάρχουσες δεν επαρκούν, η διοίκηση είναι υποχρεωμένη να προβεί σε επανασύσταση των θέσεων για να επιστρέψουν οι συνταξιοδοτηθέντες δημόσιοι υπάλληλοι.

Οι υπάλληλοι που επανέρχονται λαμβάνουν τις αποδοχές που λάμβαναν πριν από την αυτοδίκαιη απόλυσή τους, εξαιρουμένων αυτών που συνδέονταν με την άσκηση καθηκόντων ευθύνης. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι εάν υπάρξουν εκ νέου κρίσεις, οι εν λόγω υπάλληλοι δεν μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα για θέσεις προϊσταμένων και διευθυντών.

Ο νόμος Βερναδάκη ήλθε ως «δώρο εξ ουρανού» για εκατοντάδες συνταξιούχους του Δημοσίου που βγήκαν στη σύνταξη στα 60 τους με 35 χρόνια προϋπηρεσία, αλλά οι συντάξιμες αποδοχές τους υπολείπονταν αισθητά των αποδοχών που λάμβαναν όταν ήταν εν ενεργεία. Αυτοί υπέβαλαν μαζικά αιτήσεις επιστροφής και πλέον η Εφημερίδα της Κυβέρνησης και η Διαύγεια κατακλύζονται από σχετικές υπουργικές αποφάσεις.

Η πρακτική που ακολουθήθηκε από την κυβέρνηση -και η οποία ενθαρρύνθηκε από την αβλεψία των θεσμών που θεώρησαν πως η συνταξιοδότηση στα 67 στο Δημόσιο συνιστά περικοπή των προώρων συνταξιοδοτήσεων - έχει ήδη φρενάρει την ανακύκλωση του ανθρώπινου δυναμικού στις κρατικές υπηρεσίες, κάτι που αναμένεται να φανεί εντονότερα το προσεχές διάστημα.

Παράλληλα, η επαναφορά υψηλόμισθων στελεχών (λόγω του χρόνου προϋπηρεσίας) στις υπηρεσίες τους έρχεται να τορπιλίσει την ευρύτερη στρατηγική μείωσης του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, η οποία έχει επιδιωχθεί τόσο με το ενιαίο μισθολόγιο όσο και με τα επικείμενα νέα ειδικά μισθολόγια.

Σε επίπεδο παραγωγικότητας στελεχών, η εικόνα δεν είναι καλύτερη, καθώς εκ των πραγμάτων το σφρίγος και η ενέργεια κάποιου που μπήκε στο Δημόσιο σε ηλικία 22 ετών και θα πρέπει να συμπληρώσει 45 χρόνια υπηρεσία για να αποχωρήσει από αυτό -σε ηλικία 67 ετών - δεν είναι το ίδιο με κάποιον που μόλις πέρασε τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ και έχει όρεξη για εργασία, συνεισφορά και αποκόμιση εμπειριών.

Το πλέον δυσμενές είναι πως ο νόμος Βερναρδάκη δημιουργεί συμφόρηση στη διοικητική πυραμίδα και ουσιαστικά καθηλώνει ή καθυστερεί από τη βαθμολογική εξέλιξη , όλους τους νεότερους σε ηλικία και ειδικά όσους δεν έχουν αποφοιτήσει από την Ανώτατη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Μητρώου Ανθρώπινου Δυναμικού Ελληνικού Δημοσίου τον Ιούνιο ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ήταν 564.915 (τακτικό προσωπικό του Ελληνικού Δημοσίου εκτός ΝΠΙΔ), περίπου 120.000 λιγότεροι σε σχέση με όταν μπήκαμε στα Μνημόνια το 2010.Ωστόσο, εάν κατά μέσον όρο στην περίοδο 2011-2015 αποχωρούσαν 24.000 υπάλληλοι από το Δημόσιο κάθε έτος, αυτός ο αριθμός αναμένεται να μειωθεί αισθητά με το νόμο Βερναρδάκη.