Πως η Ελλάδα θα πιάσει όσους φοροδιαφεύγουν μέσω Βουλγαρίας
Στη διευκρίνιση πως η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να φορολογήσει ελληνικές επιχειρήσεις και ιδιώτες, με έδρα κράτη συμβαλλόμενα της Σύμβασης του ΟΟΣΑ, αν οι επιχειρηματίες ζουν, έχουν οικογένεια και οικονομικές συναλλαγές στην Ελλάδα προχώρησε η Κομισιόν απαντώντας σε ερώτηση του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας, Ν. Χουντή αναφορικά με τη «μετανάστευση» ελληνικών εταιρειών στη Βουλγαρία με στόχο τη φοροαποφυγή.
Ο Έλληνας ευρωβουλευτής, στην ερώτησή του, αφού παρέθετε στοιχεία για τον τεράστιο όγκο ενεργών και ανενεργών ελληνικών επιχειρήσεων στη Βουλγαρία, ζητούσε να πληροφορηθεί αν η Βουλγαρία δεσμεύεται να συνεργαστεί με την Ελλάδα για την καταπολέμηση της φοροαποφυγής, κυρίως για τα κέρδη των ελλήνων επιχειρηματιών που εμφανίζουν ως έδρα τη Βουλγαρία, αλλά ζουν και διατηρούν ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με την Ελλάδα, όπως προβλέπεται από το άρθρο 4 της Σύμβασης του ΟΟΣΑ για τη φοροαποφυγή.
Ο Ν. Χουντής τόνιζε ότι μόνο το τελευταίο διάστημα, δημιουργήθηκαν 60.000 Αριθμοί Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ) από έλληνες επιχειρηματίες στη Βουλγαρία, λόγω εξαιρετικά χαμηλού φόρου. Από τις συνολικά 11.500 ελληνικών συμφερόντων βουλγαρικές επιχειρήσεις, μόλις οι 1.000 είναι ενεργές (θυγατρικές εταιρείες), το 84% δεν απασχολεί ούτε έναν εργαζόμενο, ενώ το 45% δεν έχει καμία επιχειρηματική δραστηριότητα στη Βουλγαρία.
Η Κομισιόν, απαντώντας στα ερωτήματα του Έλληνα ευρωβουλευτή, αναφέρει ότι, «σύμφωνα με το άρθρο 4 που αφορά στα κριτήρια της διμερούς σύμβασης Ελλάδας-Βουλγαρίας της 15ης Φεβρουαρίου 1991, και του Πρωτοκόλλου της του 2000, ένα φυσικό πρόσωπο με διπλή κατοικία θεωρείται ότι είναι κάτοικος μόνο του κράτους, με το οποίο είναι στενότερες οι προσωπικές και οικονομικές σχέσεις του (κέντρο ζωτικών συμφερόντων). Σημαντικότερο δηλαδή παράγοντα προσδιορισμού της φορολογικής κατοικίας ενός πολίτη, δεν αποτελεί η έδρα της επιχείρησής του, αλλά ο τόπος όπου ο επιχειρηματίας ζει, έχει οικογένεια και τις περισσότερες οικονομικές συναλλαγές.
Στη συνέχεια, η Κομισιόν τονίζει ότι η απόφαση φορολόγησης ή όχι των επιχειρηματιών για το παγκόσμιο εισόδημά τους, μπορεί να ληφθεί από τις φορολογικές αρχές του ενδιαφερόμενου κράτους. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι «εναπόκειται στις αρμόδιες αρχές να προσδιορίσουν τον τόπο κατοικίας των προσώπων, τα οποία ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα στο ένα κράτος και παράλληλα έχουν προσωπικό δεσμό με το άλλο. Κατά συνέπεια, εάν το εθνικό δίκαιό του το επιτρέπει, το κράτος αυτό μπορεί να επικαλεστεί τους κανόνες μιας διμερούς σύμβασης, όπως η ανωτέρω, για τη φορολόγηση του παγκόσμιου εισοδήματος του εν λόγω φυσικού προσώπου».
Καταλήγοντας στην απάντησή της, η Κομισιόν τονίζει ότι ένα κράτος που διαπιστώνει μεγάλη φοροαποφυγή λόγω πλασματικής φυγής των επιχειρήσεων, μπορεί να ζητήσει τη συνδρομή της ΕΕ ή του κράτους που φιλοξενεί τις αποδημείσες επιχειρήσεις του. Στις «περιπτώσεις όπου υπάρχουν υποψίες καταχρηστικής συμπεριφοράς ή αδήλωτης δραστηριότητας στην άλλη χώρα, οι αρμόδιες αρχές της μιας χώρας μπορούν να ζητήσουν πληροφορίες ή βοήθεια, σύμφωνα με την οδηγία της ΕΕ για τη διοικητική συνεργασία ή το άρθρο 26 της προαναφερθείσας διμερούς φορολογικής σύμβασης».