Τι έδειξε η νέα ανάλυση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους

Κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εφόσον θα εφαρμοστούν πλήρως όλα τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που συμφωνήθηκαν τον Ιούνιο του 2018, το βασικό σενάριο δείχνει ότι το ελληνικό χρέος θα βαίνει μειούμενο μέχρι το 2033. Μετά το 2033, το χρέος θα μειωθεί περαιτέρω, αλλά θα παραμείνει άνω του 100% του ΑΕΠ έως το 2050.

Υπό το ίδιο πρίσμα, η ΕΕ εκτιμά πως οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας θα κυμανθούν γύρω στο 10% του ΑΕΠ έως το 2032. Ωστόσο, αμέσως μετά θα αυξηθούν με αργούς ρυθμούς και θα παραμείνουν κοντά στο 18% του ΑΕΠ έως το 2060.

Στο δυσμενές σενάριο που υιοθετεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ελληνικό χρέος θα εξακολουθήσει να μειώνεται έως το 2032, όμως στη συνέχεια θα αρχίσει να αυξάνεται και θα καταστεί μη βιώσιμο από το 2037 και μετά. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας θα ανέλθουν στο 20% στα τέλη της δεκαετίας του 2030 και στη συνέχεια θα διατηρηθούν πάνω από αυτό το επίπεδο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τονίζει πως οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα, παρά την επιτυχή έξοδο από το πρόγραμμα τον Αύγουστο. Υποστηρίζει δε πως αυτό υποδηλώνει ότι στις ελληνικές αποδόσεις ενσωματώνονται ρίσκα που σχετίζονται με εγχώριους παράγοντες και αποτυπώνουν τις ανησυχίες των επενδυτών σχετικά με τις αδυναμίες του τραπεζικού τομέα, καθώς και τη μεταρρυθμιστική δέσμευση των κυβερνήσεων.

Σε σχέση με την έξοδο της Ελλάδος στις αγορές με το πενταετές ομόλογο η ΕΕ αναφέρει πως «αν και δεν υπήρχε άμεση ανάγκη για την ελληνική κυβέρνηση να αντλήσει κεφάλαια για την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών, η εισαγωγή νέων ομολόγων αναφοράς είναι πραγματικά χρήσιμη για την ανοικοδόμηση της ελληνικής καμπύλης αποδόσεων και τη δημιουργία μιας αγοράς κρατικών ομολόγων με μεγαλύτερη ρευστότητα».

Τέλος, η Επιτροπή σημειώνει πως το χρηματοδοτικό προφίλ της Ελλάδας παραμένει ευνοϊκό μεσοπρόθεσμα και πως η ρευστότητα του Ελληνικού Δημοσίου επαρκεί για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας για τουλάχιστον δύο χρόνια, ακόμη και χωρίς να υπάρξουν νέες εκδόσεις.