Επίθεση ΟΕΧΒΕ κατά Λαυρεντιάδη για τα ELFE

Η ανακοίνωση της ΟΕΧΒΕ για τη Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων αναφέρει τα εξής:

«Το Σωματείο των εργαζομένων στα Λιπάσματα Καβάλας, έδωσε έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες στη σύγχρονη συνδικαλιστική ιστορία, απέναντι στην πιο ανάλγητη εργοδοσία της χώρας, ο οποίος μετά από 18 επίπονους μήνες για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, τους επανάφερε στο χώρο δουλειάς τους.

Η επιστροφή τους ΔΕΝ ήταν εύκολη υπόθεση… Χρειάστηκαν σκληροί Συνδικαλιστικοί και Δικαστικοί Αγώνες έτσι ώστε να «σβήσει» και η παραμικρή υπόνοια ότι οι 180 απολυμένοι ήταν «υπερβολικοί» στα όσα με πάθος υποστηρίζανε. Όλοι όσοι ήταν καχύποπτοι ή αδιάφοροι ή ακόμα και «απέναντί» τους, ήρθε ο καιρός να «δουν» και να πιστέψουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν… ελέφαντες!

Όσοι εκκωφαντικά σιωπούσαν στις μεθοδεύσεις και τις επιχειρηματικές πρακτικές Λαυρεντιάδη (με τη δημιουργία παρένθετων εταιρειών οι οποίες μέχρι και σήμερα υπάρχουν, την χρησιμοποίηση ψευδομαρτύρων που καταδεικνύονται με δικαστικές αποφάσεις, την ίδρυση ψευτοσωματείων κ.ά.), δεν ασκούσαν ούτε καν τον θεσμικό τους ρόλο ως αντιπολίτευση, αντίθετα προτιμούσαν τις φωτογραφίες με ψευδομάρτυρες και ψευτοπροέδρους δήθεν Σωματείων του Λαυρεντιάδη στην Καβάλα, πρέπει σήμερα να δείξουν έμπρακτα πλέον πως το ενδιαφέρον τους δεν είναι όψιμο και υποκριτικό.

Το σύνθημα του Αγώνα των απολυμένων ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ μοιάζει να είναι επίκαιρο παρά ποτέ. Η υπόθεση της ΔΕΠΑ είναι η «κορυφή του παγόβουνου» σε αυτήν την υπόθεση. Οι δικαστικές αποφάσεις που υπάρχουν, δείχνουν ξεκάθαρα τον δρόμο: η εργοδοσία στη ΒΦΛ είναι ΜΙΑ και αδιαίρετη, οι εταιρείες που κατά καιρούς εμφανίζονται ως «ανεξάρτητες μεταξύ τους» δεν είναι παρά τα μέρη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που σκοπό είχε και έχει: α) να ξεπεραστεί ο σκόπελος της «υπερχρέωσης» της «μητρικής» ELFE και β) να μειωθεί το εργασιακό κόστος σε βαθμό που να αντιβαίνει στους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία μιας βαριάς χημικής βιομηχανίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την ασφάλεια των εγκαταστάσεων αλλά και όλης της περιοχής.

Επιβάλλεται σήμερα πριν να είναι αργά για όλους, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση, να δράσουν και να μην χρησιμοποιήσουν τους εργαζόμενους ως Ιφιγένεια χρησιμοποιώντας τους ως αντικείμενο ολοκλήρωσης οποιασδήποτε εξυγιαντικής προσπάθειας αμφιβόλου αποτελέσματος , ώστε να επικρατήσει η νομιμότητα έναντι της «επιχειρηματικής» ασυδοσίας.

Ο σεβασμός στους θεσμούς του Κράτους έναντι των «επιχειρηματικών» μεθοδεύσεων που βάλλουν όχι μόνον κατά κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων αλλά και του δημοσίου συμφέροντος (ΔΕΠΑ, ΔΕΗ, ασφαλιστικά ταμεία, κ.α.).

Η Κοινή Λογική έναντι του εκφυλισμού κάθε έννοιας που ορίζει το περί Δικαίου αίσθημα. Ο Αγώνας που δόθηκε δεν αφορούσε «τη διατήρηση των υψηλών μισθών» των αγωνιστών εργαζομένων, όπως –χωρίς επιτυχία– προσπάθησαν πολλοί να «περάσουν» στην Κοινή Γνώμη για να αποδομήσουν τον αγώνα τους.

Ένας αγώνας που αφορούσε και αφορά όλους τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο, για να σταματήσει άμεσα η εργολαβοποίηση όλου του προσωπικού του εργοστασίου, να αναγνωριστεί στην πράξη η ακυρότητα των απολύσεών τους και να επανέλθουν στις πραγματικές θέσεις εργασίας τους, να τηρηθούν απαρέγκλιτα οι όροι υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο του εργοστασίου, να σταματήσουν οι αθέμιτες εργοδοτικές παρεμβάσεις της εργοδοσίας στο προσωπικό.

Πρέπει όλοι να δουλέψουμε από κοινού για να αρχίσει και πάλι η ΒΦΛ να λειτουργεί σε όφελος της τοπικής κοινωνίας, της Εθνικής Οικονομίας και των εργαζομένων και όχι μόνο υπέρ του «επιχειρηματία» Λαυρεντιάδη.

Οι πρακτικές στη συγκεκριμένη επιχείρηση ανέδειξαν ακόμη και το κενό Νόμου που υπάρχει, δίνοντας στον εργοδότη ένα παράλογο δικαίωμα να καταργεί τις μόνιμες θέσεις εργασίας στο σύνολό τους και να τις αντικαταστεί μόνο με εργαζόμενους συμβάσεων ορισμένου χρόνου και μάλιστα σε μια βαριά χημική βιομηχανία με τεράστιους κινδύνους.

Ο Αγώνας των 180 δικαιωμένων εργαζομένων, αποτελεί πλέον έναν «φάρο» για τον κόσμο της εργασίας στη χώρα μας συνολικά γι’ αυτό υποστηρίχθηκε δυναμικά από τη ΓΣΕΕ, την ΟΕΧΒΕ αλλά και πολλών ακόμη συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Γνώριζαν όλοι ότι εάν «περνούσαν» οι πρακτικές και οι μέθοδοι που «δοκιμάστηκαν» επάνω τους, ήταν σίγουρο ότι ο Λαυρεντιάδης και η «παρέα» του θα έβρισκαν «πρόθυμους» μιμητές.

Ο Αγώνας όμως συνεχίζεται… μέχρι να ριχθεί άπλετο ΦΩΣ, «ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ» στην υπόθεση των Λιπασμάτων και την αποκατάσταση των εργατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων…».