Νέοι τραπεζικοί «πονοκέφαλοι» για την Κύπρο

Οι φήμες ότι μπορεί να υπάρξει κούρεμα καταθέσεων έκαναν τους καταθέτες να αποσύρουν χρήματα.

Από το πρωί της Τετάρτης εκατοντάδες πελάτες της Συνεργατικής απαιτούσαν να πάρουν τα χρήματά τους υπό τον φόβο του κουρέματος ή να τα χάσουν εντελώς. Η ψυχολογία των καταθετών είναι ακόμη εύθραυστη από τον Μάρτιο του 2013. Αυτό διαφάνηκε – και μάλιστα αποδείχτηκε περίτρανα – τους τελευταίους μήνες, καθώς από το καλοκαίρι πέρυσι έκαναν φτερά καταθέσεις ύψους 3 δισ. ευρώ από τον Συνεργατισμό. Το σκηνικό αρχίζει και γίνεται λίγο σύνθετο, μέχρι οι βουλευτές να εγκρίνουν τις κυβερνητικές εγγυήσεις προς την Ελληνική Τράπεζα.

Προσφάτως, ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ελέγχου, ο επικεφαλής του Τμήματος Εποπτείας της Κεντρικής Τράπεζας Γιάγκος Δημητρίου προειδοποίησε ότι αν δεν ολοκληρωθεί η συμφωνία μεταφοράς του καλού Συνεργατισμού στην Ελληνική Τράπεζα, «η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο Συνεργατισμός να τεθεί σε καθεστώς εξυγίανσης ή, ακόμα χειρότερα, αν κρίνει το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης ότι δεν υπάρχει θέμα δημόσιου συμφέροντος, ο Συνεργατισμός να μπει σε εκκαθάριση και αυτό θέτει σε κίνδυνο τις εγγυημένες καταθέσεις».

Με βάση τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία, η τράπεζα έχει βασικά κεφάλαια 1,2 δισ. ευρώ, ενώ η ρευστότητα του Συνεργατισμού ανερχόταν σε 3,3 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 112 εκατ. σε μετρητά, 3,1 εκατ. σε καταθέσεις σε κεντρικές τράπεζες και 42 εκατ. σε άλλα τραπεζικά ιδρύματα. Ενώ τα στοιχεία αυτά δεν δικαιολογούσαν κανέναν πανικό, εντούτοις ο Συνεργατισμός βρέθηκε στη δίνη του προεκλογικού αγώνα όπου οι φήμες για κούρεμα καταθέσεων έδιναν και έπαιρναν, ενώ δεν έγινε καμιά ουσιαστική προσπάθεια για να σταματήσουν τις φήμες.

Ο γενικός εισαγγελέας Κώστας Κληρίδης ανακοίνωσε την απόφασή του για διορισμό της τριμελούς Ερευνητικής Επιτροπής, η οποία θα ερευνήσει και θα διακριβώσει όλα τα γεγονότα τα οποία σχετίζονται με την κατάσταση στην οποία περιήλθε το συνεργατικό πιστωτικό σύστημα στην Κύπρο. Με τους όρους εντολής της Επιτροπής δεν θα επιβάλλεται χρονικός περιορισμός σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο την οποία θα καλύψει η έρευνα, οπότε θα επαφίεται στην Επιτροπή να κρίνει το βάθος χρόνου και τη χρονική περίοδο της έρευνας η οποία απαιτείται, ανάλογα με τα γεγονότα και την πορεία της.