διαΝΕΟσις-ΙΟΒΕ: Πώς η μείωση των φόρων θα τροφοδοτήσει την ανάπτυξη

Σύμφωνα με την έρευνα, το διάστημα 2008 - 2016, το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 27%, ενώ τα φορολογικά έσοδα του κράτους μειώθηκαν μόνο κατά 7%. Ο λόγος είναι απλός: Η φορολογία αυξήθηκε δραματικά.

Όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα της έρευνας, οι επιχειρήσεις φορολογούνται με εξαιρετικά υψηλό συντελεστή 29%, τη στιγμή που ο μέσος όρος της ΕΕ το 2016 ήταν 22,6%. Ο συνολικός φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις (με τις ασφαλιστικές εισφορές) δε, είναι υψηλότερος για το 2017 από τον αντίστοιχο της Σουηδίας (50,7% έναντι 49%).

Το 2015 το 88,2% των φορολογούμενων, που δήλωναν εισοδήματα κάτω των 25.000 ευρώ ετησίως, πλήρωναν το 32,7% των φόρων. Το υπόλοιπο 11,8% πλήρωνε το 67,3% των φόρων.

Το 71% των ελεύθερων επαγγελματιών και το 93% των αγροτών δηλώνουν εισοδήματα μικρότερα των 9.000 ευρώ ετησίως.

Την ίδια στιγμή, οι φόροι εισοδήματος στην Ελλάδα αποτελούν μόνο το 21% των συνολικών εσόδων από φόρους και εισφορές.

Τα περισσότερα έσοδα προέρχονται κυρίως από τους έμμεσους φόρους, όπως ο ΦΠΑ (41%) και από τις ασφαλιστικές εισφορές (35,2%).

Το 2015 ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων έφερε έσοδα ίσα με το 5,4% του ΑΕΠ - σχεδόν μισό από ό,τι στις άλλες χώρες ης ΕΕ.

Σύμφωνα με την έρευνα, το διάστημα 2001 - 2015 ψηφίστηκαν στην Ελλάδα 36 αμιγώς φορολογικοί νόμοι.

Η Ελλάδα είναι η τελευταία ανάμεσα σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ στην εισπραξιμότητα ληξιπρόθεσμων οφειλών. Το ποσό των 335 εκατ. ευρώ δηλαδή το 12,6% των εσόδων του κράτους από τη φορολογία εισοδήματος νομικών προσώπων, υπολογίστηκε ότι είναι το έμμεσο κόστος συμμόρφωσης για τις επιχειρήσεις το 2013.

Η μείωση των φόρων

Οι ερευνητές έτρεξαν συγκεκριμένα σενάρια για να μετρήσουν την επίπτωση από μια πιθανή μείωση των φορολογικών βαρών στην ανάπτυξη της χώρας. Βρήκαν πως σε όλα τα σενάρια της ελάφρυνσης της φορολογίας των επιχειρήσεων επιτυγχάνεται αύξηση των επενδύσεων και τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας.

Αντίστοιχα, όλα τα σενάρια ελάφρυνσης της φορολογίας των φυσικών προσώπων οδηγούν σε αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές κατέληξαν πως μια μείωση του φορολογικού συντελεστή των φυσικών προσώπων κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες σημαίνει αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,9-1,2% και ότι μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες οδηγεί σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4-1,6%.

Από αυτά τα σενάρια και από την παραπάνω ανάλυση του προβλήματος, αλλά λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τις άλλες παθογένειες του ελληνικού φορολογικού συστήματος, οι ερευνητές κατέληξαν σε μια σειρά από συγκεκριμένες, ευρύτερες προτάσεις.

Σε αυτές, πολύ συνοπτικά, περιλαμβάνονται:

-Η μείωση του ύψους των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων.
-Η μείωση του αριθμού κλιμάκων φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων σε δύο το πολύ.
-Η δραστική μείωση του συντελεστή φορολογίας εισοδήματος νομικών προσώπων το πολύ σε 20%.
-Η διεύρυνση της φορολογικής βάσης με επανεξέταση επιχειρηματικών δαπανών που εκπίπτουν.
-Η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
-Η δυνατότητα συμψηφισμού ζημιών επιχειρήσεων με μελλοντικά κέρδη πέραν των 5 ετών.
- Η αφαίρεση του κόστους κεφαλαίου από τα έσοδα των επιχειρήσεων.
-Η προώθηση μηχανισμών αναδιανομής μέσω δημοσίων δαπανών και όχι μέσω της φορολογίας.
-Η σταδιακή κατάργηση των τεκμηρίων διαβίωσης για τον προσδιορισμό της φορολογικής βάσης -αλλά τη χρήση τους για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των ελέγχων.
-Η μη επιβολή εκτάκτων ή πρόσθετων φόρων στα δηλωθέντα εισοδήματα.
-Η περαιτέρω διάδοση χρήσης του πλαστικού χρήματος και της ηλεκτρονικής τιμολόγησης.
-Η εντατικοποίηση των φορολογικών ελέγχων, της επιβολής κυρώσεων και την ταχεία επίλυση φορολογικών διαφορών.
- Η αξιολόγηση και απλούστευση της φορολογικής νομοθεσίας.
- Η υποχρεωτική ανάλυση επιπτώσεων σε κάθε φορολογικό νομοσχέδιο ή τροπολογία.
- Ο ετήσιος προγραμματισμός νομοθετικού έργου για τη φορολογία με αναφορές πεπραγμένων σε εξαμηνιαία βάση.
-Η αξιολόγηση της εφαρμογής της φορολογικής νομοθεσίας μετά την ισχύ της.
- Η προώθηση μηχανισμών αναδιανομής μέσω δαπανών.
-Η διοικητική αναδιοργάνωση των φορολογικών αρχών με ενίσχυση του αριθμού των εργαζομένων στον φορολογικό έλεγχο. Ο περαιτέρω εκσυγχρονισμός της φορολογικής διοίκησης και η δημιουργία ηλεκτρονικής φορολογικής διοίκησης.