Ο απόλυτος ύμνος στην αφοσίωση μέσα σε ένα μαγικό βράδυ
Τι είναι, τελικά, πιο σημαντικό σε μία σχέση; Η αφοσίωση. Το πιστεύω πια. Όταν ο έρωτας δεν φτάνει. Όταν η αγάπη παραχωρεί τη θέση της σε ό,τι θαυμάζεις ή μισείς πάνω σε έναν άνθρωπο. Florence: Φάλτσο Σοπράνο. Ο απόλυτος ύμνος στην αφοσίωση, φέτος το καλοκαίρι, είναι η ταινία που δεν πρέπει να χάσετε.
Το είδαμε ένα μαγικό βράδυ. Καλεσμένοι της Emirates. Στο ονειρικό θερινό Cine Φλοίσβος. Όταν φτάσαμε η Leila, η καμήλα, ένα από τα παιχνίδια που δίνει η Emirates on board στους μικρούς ταξιδιώτες, μας υποδέχτηκε. Φορέσαμε τα καπέλα του πληρώματος και φωτογραφηθήκαμε. Με polaroid. Γράφω και κοιτώ τη φωτογραφία. Πόσο όμορφο είναι όταν οι εμπειρίες να απαθανατίζονται ως αξιομνημόνευτες αναμνήσεις;
Περιμέναμε η αίθουσα να αδειάσει από την προηγούμενη ταινία, το «Θρύλο του Ταρζάν». Η αεροπορική εταιρεία είχε καταφέρει να εξασφαλίσει δύο μοναδικές προβολές για μικρούς και μεγάλους. Χαρούμενα παιδικά χαμόγελα και ικανοποιημένοι γονείς έβγαιναν χέρι-χέρι για να πάρουμε κι εμείς με τη σειρά μας τη θέση τους.
Η Florence ξεκίνησε. Μια στιγμή είδα ένα μικρό φως να διαγράφει ένα ημικύκλιο μπροστά στα μάτια μου. «Γρήγορα να ευχηθώ κάτι!» σκέφτηκα, νομίζοντας πως για πρώτη φορά έτυχε να δω ένα αστέρι να πέφτει. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα πως παρέα με εμάς έβλεπαν την ταινία δεκάδες πυγολαμπίδες. Χαμένη η ευχή. Ή μπορεί και όχι.
Στην υπόθεση της ταινίας, η κοσμική Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, αν και εντελώς κακόφωνη, πιστεύει πως είναι μια εξαιρετική σοπράνο. Δωροδοκώντας τους πάντες, ο σύζυγος και ατζέντης της Σεντ Κλερ Μπέιφιλντ καταφέρνει να της συντηρεί αυτή την ψευδαίσθηση, μέχρι που εκείνη αποφασίζει να δώσει συναυλία στο Κάρνεγκι Χολ.
Πρόκειται για μία κωμική προσέγγιση μιας βιογραφικής ιστορίας, την οποία ο Φρίαρς κρατά προσεκτικά στην ασφαλή, διασκεδαστική και φιλική προς το θεατή πλευρά. Σοφά, αφήνει τα υπόλοιπα στο φορμαρισμένο πρωταγωνιστικό του τρίο. Οι Χιου Γκραντ και Σάιμον Χέλμπεργκ («The Big Bang Theory») στέκονται επάξια δίπλα στη -για ακόμα μια φορά- απολαυστική Μέριλ Στριπ.
Κοιτώ και πάλι την polaroid πάνω στο γραφείο μου. Ανυπομονώ να φορέσω ξανά το κόκκινο καπέλο με το λευκό φουλάρι. Αυτή τη φορά ελπίζω να πάω πιο μακριά.