Ο άνθρωπος και η δύναμή του: Μια ασταμάτητη ορμή για ζωή

Το 2020 θα μείνει στην ιστορία – κι αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, καθώς κατά τη διάρκειά του βιώσαμε πρωτοφανείς καταστάσεις σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα το χαρακτηρίσουν μία «κακή» χρονιά για την ανθρωπότητα – δεν μπορεί παρά να είναι έτσι, καθώς η πανδημία του κορονοϊού επισκίασε τα πάντα, ως πρωτεύον γεγονός. Οι συνέπειές της επηρέασαν επίσης πολλούς τομείς της ανθρωπότητας, από την οικονομία έως την επιστήμη και από την υγεία ως τον πολιτισμό. Για να είμαστε πιο ακριβείς, κάθε έκφανση της ζωής μας όπως την γνωρίζαμε πριν το 2020, μετά το έτος αυτό, δεν θα είναι ίδια.

Το μούδιασμα που κατέλαβε τον λεγόμενο «Δυτικό Κόσμο» όταν τον περασμένο Μάρτιο, ως επί το πλείστον, αντιμετώπισε γενικό lockdownήταν γενικό: Οι άνθρωποι σάστισαν μπροστά στο μέγεθος όσων συνέβαιναν. Για τους περισσότερους, η «ζωή», όπως την ήξεραν μέχρι εκείνη την ώρα, «διακόπηκε». Για τους περισσότερους από εμάς, τα πάντα «πάγωσαν» και περιμέναμε να «ξεπαγώσουν». Η αλήθεια είναι όμως πως όσο περιμέναμε, όσο ήμασταν στάσιμοι, η «ενέργειά» μας εξακολουθούσε να υπάρχει και να αναζητά τρόπους να διοχετευτεί. Η ροή μας, προσωρινά, σταμάτησε, αλλά η ορμή της έψαχνε δρόμο να συνεχίσει την πορεία της.

Διότι υπάρχει ένας πυρήνας σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε κοινωνία, που ακόμα και αν επηρεαστεί πολύ περισσότερο από όσο επηρεάστηκε μέσα στο 2020, δεν αλλάζει: Είναι η δύναμη της ψυχής του κάθε ανθρώπου, είναι η εσωτερική του ορμή, είναι η ροή της ζωής που, όπως συμβαίνει με τη ροή του νερού, δεν σταματά ποτέ…

Οι δυσκολίες που ανέδειξαν ορμή, δύναμη, αισιοδοξία

Υπό το ανοιξιάτικο φως, τον περασμένο Μάρτιο, σταμάτησαν όλα. Την ώρα εκείνη όμως, «πολλά» δεν σταμάτησαν, αντίθετα, συνέχισαν με ορμή και δύναμη: Οι εθελοντές που βοήθησαν τον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη που πρωταγωνίστησε στην κοινωνία μας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές που με αυταπάρνηση έδωσαν μάχες στην πρώτη γραμμή, αλλά και η ίδια η φύση που «εκμεταλλεύτηκε» το ανθρώπινο «διάλειμμα» για να λάμψει και πάλι στις ζωές μας.

Αν θέλουμε να σταθούμε στις φωτεινές στιγμές του 2020, δεν θα δυσκολευτούμε να τις εντοπίσουμε, ακόμα και μέσα σε μια τόσο δύσκολη και ανατρεπτική χρονιά. Διότι ακόμα και με τον φόβο του ιού να επισκιάζει τα πάντα, εκείνο τον πρώτο καιρό, που δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς συμβαίνει, η αλληλεγγύη αναδείχθηκε και νίκησε. Διότι, με την αλληλεγγύη και την εθελοντική προσφορά για τον συνάνθρωπο, βοηθήσαμε τον ηλικιωμένο γείτονα, που ήταν ανάγκη να παραμείνει σε καραντίνα πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς. Με τη θέληση να συμπαρασταθούμε στον αδύναμο, πήγαμε εμείς για τα απαραίτητα ψώνια του, τον ρωτήσαμε αν χρειάζεται κάτι, αν μπορούμε κάπως «να βοηθήσουμε». Κινήσεις απλές, αλλά σπάνιες και γι’ αυτό, πολύ ξεχωριστές. Κινήσεις που απαιτούν δύναμη ψυχής, όταν συμβαίνουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, σχεδόν δυστοπικό. Κινήσεις που απαιτούν να παραμερίσουμε τον εαυτό μας και να σκεφτούμε τον άλλον.

Όπως ακριβώς και το νερό είναι ευέλικτο και βρίσκει το δρόμο του έτσι ακριβώς και ο άνθρωπος βρίσκει τον τρόπο και την ευελιξία – χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει ήδη σε γηροκομείο της Ιταλίας, όπου δημιουργήθηκαν «δωμάτια ασφαλούς αγκαλιάς», ειδικοί χώροι δηλαδή, όπου μπορούν οι ευάλωτοι ηλικιωμένοι να αγκαλιάζουν τους δικούς τους ανθρώπους και να παίρνουν δύναμη, να ζουν στιγμές χαράς και αγαλλίασης!

Και αν όλοι εμείς, που κρύβουμε ρυάκια μέσα μας, ρυάκια που έψαξαν και βρήκαν τρόπο να συνεχίσουν τη ροή τους, τότε αυτό που συνέβη με όσους βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης ήταν πράγματι πρωτόγνωρο: Η ορμή του εσωτερικού νερού καθενός που εργάστηκε πολύ σκληρότερα από τις «κανονικές» συνθήκες, παρέσυρε κάθε εμπόδιο.Γιατροί και νοσηλευτές, αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι στην Υγεία πρωτίστως, που έβαλαν το καθήκον πάνω από όλα και επί μήνες, με αυταπάρνηση φροντίζουν όσους έχουν ανάγκη. Αλλά και όλοι οι άλλοι, οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, οι διανομείς, οι εργαζόμενοι που δεν μπορούσαν και δεν έμειναν μέσα για να προστατευτούν, αλλά συνέχισαν να εργάζονται για να είμαστε όλοι οι υπόλοιποι όσο καλύτερα γίνεται.

Αλλά και καθένας από εμάς, που άλλαξε τη ζωή του και την καθημερινότητά του, που φόρεσε μάσκα, που περιόρισε τις μετακινήσεις του για να βοηθήσει πρώτα από όλα τον ανήμπορο συμπολίτη του, τον ασθενή, τον ευάλωτο, απέδειξε πως έχει μέσα του δύναμη ψυχής τέτοια, που βρήκε τον τρόπο να διοχετευτεί, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες.

Ήταν και η ίδια η φύση που μας έδειξε ένα άλλο πρόσωπο, όταν ο ουρανός πάνω από τις μεγαλουπόλεις του κόσμου «καθάρισε»: Έλαμψε καταγάλανος και ο ανοιξιάτικος ήλιος φώτισε καλύτερα τα άδεια δρομάκια και τις αχανείς λεωφόρους, ώστε το φως αυτό ανενόχλητο να φτάσει παντού. Όταν τα άδεια από σκάφη και γόνδολες νερά της Βενετίας δεν ήταν πια θολά από την αντάρα των μηχανών, αλλά έγιναν διαυγή κι επέστρεψαν στο φυσικό τους χρώμα. Όταν τα φουγάρα των εργοστασίων, για λίγες μέρες, δεν ήταν πια γκρίζα και σκοτεινά, αλλά, με φόντο τον γαλανό ουρανό, στάθηκαν πανύψηλα κι αγέρωχα σαν να απέτιναν τον δικό τους φόρο τιμής στο μεγαλείο της φύσης που θύμισε σε όλους πως οι δυνάμεις της συγκρίνονται μόνο με την αστείρευτη, εσωτερική δύναμη της ανθρώπινης ψυχής…

Δύναμή μας η ορμή για ζωή

Η δύναμη της ψυχής μας βρήκε τον τρόπο να διοχετευτεί, να προσπεράσει φόβους και δισταγμούς, να προσπεράσει όλα τα εμπόδια και να «γίνει» ορμητικό ποτάμι που χαράσσει την πορεία του ανεμπόδιστο, χάρη στη δική του ροή. Το νερό, το νερό της φύσης, αυτό είναι που μας διδάσκει: Πως πάντα προχωρά μπροστά, πάντα έχει ενέργεια και πάντα αναζητά τον καλύτερο τρόπο να τη διοχετεύσει για να συνεχίσει αενάως τη ροή του, να συνεχίσει την πορεία του. Είναι βέβαιο πως θα συναντήσει εμπόδια. Η ίδια η φύση θα τα δημιουργήσει και το νερό, με τον πιο φυσικό τρόπο, επίσης, θα βρει τον τρόπο να τα ξεπεράσει, θα βρει την πορεία του, ακολουθώντας τη ροή του. Βράχια και γκρεμοί, δέντρα και χώματα, χαράδρες και στεγνές πεδιάδες, μπορεί να το σταματήσουν προσωρινά, μπορεί να δοκιμάσουν τις αντοχές του, όμως το νερό πάντα κατορθώνει να συνεχίζει, με την ενέργειά του ατόφια, τον δρόμο του, τη ροή του…

Αυτή τη ροή, αυτή την ορμή, αυτή τη δύναμη έχει και ο άνθρωπος, η ανθρώπινη ψυχή και το ανθρώπινο σώμα. Το νερό, που μας είναι τόσο πολύτιμο για την ίδια τη ζωή, για την ύπαρξή μας, μάς δείχνει και τον τρόπο να κρατάμε δυνατό όχι μόνο τον οργανισμό μας αλλά και το πνεύμα μας, την κινητήριο δύναμη της δικής μας ροής.

Ο άνθρωπος που μπορεί να δημιουργεί, να ελπίζει και να ονειρεύεται, ο άνθρωπος που μπορεί να ζει, είναι το νερό, το νερό που κυλάει και που ψάχνει τον τρόπο να κυλάει πάντα… «Δεν είναι κύκλος η ζωή, είναι γραμμή δυναμική κι ανοίγει πάντα εκεί που φαίνεται κλειστή»,μας λέει το νερό ΒΙΚΟΣ, για να συνεχίσουμε την πορεία μας ακόμα κι όταν η διέξοδος δεν διαφαίνεται από πουθενά.

Έτσι, ώστε να γίνουμε όλοι μας νερό, σοφό, διάφανο, δυνατό κι ευέλικτο για να εμπνεύσουμε τους γύρω μας και να εμπνευστούμε κι εμείς, για να βρούμε τον τρόπο να συνεχίσουμε τη ροή μας με ορμή, με δύναμη ψυχής, για πάντα…