«Μια ζωή Amstel» Η ιστορία της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας μέσα από τα μάτια του πρώτου εργαζόμενου της
Πριν περίπου μισό αιώνα, ένας νέος ακολουθεί τη σύσταση ενός φίλου για μια δουλειά: τη δουλειά που έμελλε αλλάξει τη ζωή του, κάνοντας τον τον πρώτο εργαζόμενο της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
«Δώσαμε ραντεβού Μπενάκη 24 και Μαυροκορδάτου 13, στον 6ο όροφο. Εκεί ήταν τα γραφεία της εταιρείας. “Αθηναϊκή Ζυθοποιία” έγραφε μια μικρή πινακιδούλα έξω από την πόρτα», θυμάται ο κ. Καπετσώνης και σχεδόν βουρκώνει.
«Μπήκα σε ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά πεταμένα από εδώ και από εκεί. Δεν υπήρχε κανένας άλλος, ήταν τα 2 αφεντικά μόνο. Η δουλειά μου ήταν τα οικονομικά και οι δαπάνες, κάτι σαν υπεύθυνος λογιστηρίου.»
Μέσα από τη γραφειοκρατική ρουτίνα του χώρου εκείνου στην οδό Μπενάκη, γεννιόταν μια από τις πιο εμβληματικές εταιρίες της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Ο 23χρονος Γιώργος δεν μπορούσε τότε να το φανταστεί. Σήμερα, στα 81 του πλέον, μπορεί ακόμα να δει κανείς τη φλόγα στα μάτια του όταν αφηγείται το πώς στήθηκε το πρώτο εργοστάσιο στην Κηφισού.
«Ο αείμνηστος Διογένης Χούρσογλου είχε τις άδειες ζυθοποιού και οινοποιού. Ήταν δύσκολο την εποχή εκείνη, λόγω πολιτικών καταστάσεων, να πάρεις άδεια. Το οικόπεδο είχε ήδη αγοραστεί από το ‘62, εδώ στον Ελαιώνα, 10 στρέμματα αρχικά. Μετά προστέθηκαν κι άλλα.»
Μετά από ένα χρόνο, η πρώτη ομάδα της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας μεταφέρεται στο εργοστάσιο. Οι εργασίες γίνονται με πυρετώδεις ρυθμούς.
«Στο γραφείο της Μπενάκη μείναμε το ‘63 και το ‘64. Προς το τέλος του ‘64 ήρθαμε κάτω και την μετακόμιση την κάναμε μόνοι μας: τα 2 αφεντικά, μια κοπέλα που είχαμε προσλάβει για ιδιαιτέρα, η Μαίρη Αθανασίου, και ένας τεχνικός. Εμείς οι 5 κάναμε την μετακόμιση των γραφείων με τα αυτοκίνητα μας (των υπολοίπων, δηλαδή, καθώς εγώ ήμουν ο μικρότερος και δεν είχα καν αυτοκίνητο τότε).»
Στο εργοστάσιο που έμαθε τους Έλληνες να πίνουν μπύρα
Ο θεμέλιος λίθος μπήκε το ‘64. Όμως μία μέρα πριν, ένα τυχαίο πολιτικό γεγονός εκείνης της ταραγμένης περιόδου ανατρέπει τα σχέδια. «Συγκεκριμένα, 11 Ιουλίου στην Μαυροκορδάτου και Μπενάκη γινόταν ένα Διοικητικό Συμβούλιο με θέμα τις λεπτομέρειες της επόμενης μέρας. Ήταν η μεγάλη ημέρα για εμάς. Θα έμπαινε ο θεμέλιος λίθος. Το απόγευμα ακούω «έκτακτο παράρτημα». Κατεβαίνω κάτω, παίρνω μια εφημερίδα και διαβάζω ότι έπεσε η κυβέρνηση. Πρωθυπουργός τότε ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, τον οποίο είχαμε καλέσει να θέσει τον θεμέλιο λίθο! Αναστατωθήκαμε, άρχισαν τα τηλέφωνα και τελικά κανονίστηκε να τοποθετήσει τον θεμέλιο λίθο ο Τσουκαλάς, ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων. “Αθηναϊκή Ζυθοποιία - Δήμαρχος Αθηναίων, ταιριάζει” σκέφτηκαν και τον κάλεσαν την ίδια στιγμή!»
Ο κ. Καπετσώνης αναπολεί εκείνες τις ημέρες που το γιαπί μεταμορφώνονταν σταδιακά στο εργοστάσιο που θα έκανε την μπίρα μια αγαπημένη συνήθεια των Ελλήνων. Για αυτό και βάζει την Αθηναϊκή μαζί με την οικογένεια του. Ή καλύτερα, η Αθηναϊκή Ζυθοποιία είναι για εκείνον η οικογένεια του.
«Εγώ, με μικρή διαφορά, θα βάλω την οικογένεια μου πάνω από την Αθηναϊκή Ζυθοποιία. Έχω περάσει και χαρές και στεναχώριες εδώ, έχω κάνει ξενύχτια 24ωρα. Ερχόμουν το πρωί και πήγαινα σπίτι την άλλη μέρα το βράδυ, όχι γιατί μου το ζητούσαν αλλά γιατί αγαπούσα αυτό που δημιουργούσαμε. Την Αθηναϊκή Ζυθοποιία, όλοι οι παλιοί, την είχαμε σαν σπίτι μας. Εγώ και κάτι παραπάνω. Ήταν η ζωή μου, στην κυριολεξία. Τι άλλο να πω; Έχω γυρίσει όλα τα εργοστάσια, όχι απλώς για επίσκεψη, αλλά για δουλειά. Και της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης και το γραφείο της Λάρισας και αυτό της Κρήτης. Μπορώ να πω ότι δεν ξεχώρισα ποτέ την εταιρία από την οικογένεια μου. Να φανταστείτε ότι τις Κυριακές που γυρίζαμε από το εξοχικό με την οικογένεια μου και περνάγαμε από τον Κηφισό, το παιδί μου μού έλεγε “Μπαμπά, το εργοστάσιο μας, η Amstel”.»
Η παντοτινά αγαπημένη μπύρα μου είναι η Amstel
Η συζήτηση με τον κ. Καπετσώνη γίνεται στο «Αθήνεο», τον «χώρο δημιουργικής ζυθοποιίας» της εταιρίας που βρίσκεται στο ίδιο σημείο όπου η Αθηναϊκή Ζυθοποιία 55 χρόνια πριν άνοιξε το πρώτο της ζυθοποιείο. Ο κ. Καπετσώνης αισθάνεται πολύ ικανοποιημένος βλέποντας το πλήρες εύρος των διαφορετικών επιλογών που προσφέρει η Αθηναϊκή Ζυθοποιία στον Έλληνα καταναλωτή, αλλά και το ότι η παραγωγή της μπίρας της εταιρίας «μυρίζει» Ελλάδα από το κριθάρι μέχρι το καπάκι.
Για εκείνον, όμως, δεν υπάρχουν διλήμματα: «Κοίταξε, εμένα η αγαπημένη μου είναι η Amstel. Η Amstel έχει τη δική της γεύση - Γιατί έχω μάθει και τις γεύσεις» λέει γελώντας. «Εγώ πιστεύω ότι εδώ στην Ελλάδα δεν θα βγει τέτοια μπύρα πάλι.»
Δεν είναι τυχαίο το συναίσθημα αυτό. Σφυρηλατήθηκε μέσα από την καθημερινή τριβή και μια αίσθηση χρέους και ανταπόδοσης για όλα όσα έδινε – και δίνει ακόμα και σήμερα – στους εργαζόμενους της η Αθηναϊκή Ζυθοποιία: περηφάνεια να είσαι μέλος της εταιρείας που έμαθε γενιές Ελλήνων να πίνουν μπίρα.
«Το ‘65, τον Γενάρη είμαστε έτοιμοι και αρχίζουμε τις πρώτες καζανιές. Είχαμε 4 σιλό. Αρχές του Απρίλη εμφιαλώσαμε. Είχαμε προσλάβει 4 οδηγούς και αποφασίσαμε και βγήκαμε στην αγορά με αυτά τα 4 αυτοκίνητα αρχικά. Αποφασίστηκε να βγουν τα αυτοκίνητα στις 6 το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής. Επέστρεψαν άδεια στη 1 τα ξημερώματα. Εμείς εδώ, απίκο! Την άλλη μέρα, Μεγάλο Σάββατο, τα ίδια! Και μετά Δευτέρα, Τρίτη του Πάσχα συνεχίστηκαν οι διανομές. Τέσσερα αυτοκίνητα όλα κι όλα… Δεν είχαμε παραπάνω. Η ζήτηση ήταν μεγάλη! Είχε γίνει ένας χαμός όταν βγήκαμε. Ο κόσμος χαιρόταν γιατί είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει και μια νέα μπίρα.»
Και συνεχίζει: «Δυσκολευόμασταν στην αρχή να πουλήσουμε, μπήκαμε στην αγορά με δύσκολες συγκυρίες και τελικά τα καταφέραμε. Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία δεν μεγάλωσε με τα χρήματα των επενδύσεων μόνο. Μεγάλωσε κυρίως με το μεράκι μας. Αυτό το λέω γιατί συχνά είναι πραγματικά δύσκολο να το μεταδώσουμε στους άλλους.»
Mystery drinking πριν 60 χρόνια
Αλλά δεν ήταν μόνο η διανομή, ήταν και η διαδικασία του mystery drinking στα ταβερνεία και τα καπηλειό των Αθηνών.
«Μαζευόμασταν όλη η ομάδα των συναδέλφων και πηγαίναμε σε κάποιο μαγαζί να φάμε. Καθόμασταν, 10-15 άτομα στο τραπέζι, και έρχονταν για παραγγελία. Το πρώτο πράγμα που κάναμε πριν παραγγείλουμε ήταν να ζητήσουμε Amstel, την μπίρα μας. Είμασταν τόσο δεμένοι με το προϊόν που βγάζαμε. Σε ένα μαγαζί ήταν ένας που λέει, «Δεν έχω Amstel αλλά μη φύγετε, θα σας φέρω». Και πήγε και μας έφερε Amstel.
H μοναδική εργασιακή του πορεία κράτησε 40 χρόνια. Κάθε φορά που επισκέπτεται το εργοστάσιο οι αγκαλιές ανοίγουν και τα χαμόγελα φωτίζουν την πολύβουη Λεωφόρο Κηφισού. Είναι τύχη να τον βλέπεις να σου διηγείται πώς δημιουργήθηκε και πώς μεγάλωσε από το μηδέν μία εταιρία όπως η Αθηναϊκή Ζυθοποιία.
