Ημέρα του Παιδιού: Η ιστορία του τυφλού κοριτσιού που επί 10 χρόνια ζούσε μέσα σε κλουβί στα Λεχαινά

«Τα παιδιά ήταν µόνα στα κρεβάτια τους, ατενίζοντας το λευκό ταβάνι του δωµατίου, για πολλές ώρες καθηµερινά. Σύµφωνα µε άτυπη ενηµέρωση του προσωπικού, χορηγούνταν κατασταλτικά φάρµακα. Μικρά παιδιά βρίσκονταν ξαπλωµένα σε παιδικά κρεβάτια τα οποία είχαν κουβέρτες γύρω γύρω για προστασία από αυτοτραυµατισµό και κάποια, αν και πολύ µικρής ηλικίας, ήταν δεµένα στο κρεβάτι τους µε ύφασµα, µε αιτιολογία την αποφυγή αυτοτραυµατισµού», αυτές είναι οι εικόνες που περιέγραφε ο Συνήγορος του Πολίτη, αναφορικά με τις συνθήκες που επικρατούν στο Κέντρο.

Σε δημοσίευμα της εφημερίας «Έθνος», αποκαλύπτεται η ιστορία ενός τυφλού κοριτσιού που από τα 7 του χρόνια ζούσε σε κλουβί. Φέτος τον Αύγουστο έκλεισε τα 18 της χρόνια και πριν από μόλις 2,5 χρόνια κατάλαβε πως είχε όνομα.

Μία ομάδα παρέμβασης ανάλαβε να τη βγάλει από το κλουβί που είχε αναγκαστεί να μάθει να ζει, όπως και δεκάδες άλλα άτομα με αναπηρίες.

«Την έχουν επισκεφτεί από τότε που αναλάβαμε δύο πρόεδροι του Κέντρου Αποκατάστασης Τυφλών, με τελευταίο τον σημερινό, κ. Μενέλαο Τσαούση, και έχουν την αίσθηση ότι ήταν απλώς ένα τυφλό παιδί που δεν εκπαιδεύτηκε. Λέω αίσθηση γιατί τώρα είναι 18 και δεν μπορεί κανείς να κάνει αναδρομική διάγνωση. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι, επειδή ήταν τυφλή, την άφησαν για λίγα χρόνια εκτός, αλλά μόλις άρχισε να πέφτει και να χτυπάει, απλά έβαλαν το παιδί σε ένα κλουβί. Υπάρχουν κι άλλοι σαν το κορίτσι αυτό.

Τουλάχιστον 10 άτομα βρήκαμε με σύνδρομο Down που δεν περπατούν, ενώ το σύνδρομο αυτό από μόνο του δεν είναι βιολογικά λόγος για να μην περπατάει κανείς. Δεν περπατούσαν γιατί ήταν συνεχώς καθηλωμένοι ή σε κλουβιά. Υπήρξε κορίτσι που το έβαλαν παλιά στο κλουβί γιατί έξυνε το κεφάλι του… τι να σας πω, καταλαβαίνετε; Δεν θέλω να ακουστεί μελοδραματικό, αλλά μιλάμε πραγματικά για ανθρώπους που τους έκλεψαν τη ζωή», αναφέρει στη εφημερίδα η Πάττυ Σωτηροπούλου, μέλος της ομάδας παρέμβασης του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού.

Οι ειδικοί δεν έχουν καταφέρει ακόμη να βγάλουν τη 18χρονη εντελώς από το κλουβί, αφού ο πολυετής εγκλεισμός της εκεί δεν επιτρέπει άμεση αντιμετώπιση. Όπως αναφέρει η κ. Σωτηροπούλου, «της ετοιμάζουμε έναν χώρο πιο μαλακό, γιατί είναι τυφλή και δεν έχει μάθει. Τη βγάζουμε έξω 1-2 φορές τη μέρα, να ακούσει μουσική, να παίξει, να μάθει, να δει τον ήλιο. Έπεσε και χτύπησε κάποιες φορές και έκανε ράμματα. Χίλιες φορές τα ράμματα παρά συνέχεια στο κλουβί, λέω εγώ. Αν φύγει, όμως, η ομάδα παρέμβασης τον Δεκέμβριο, δεν ξέρω τι θα απογίνει».

Έως και το 2016 δεκάδες ανάπηρα παιδιά και ενήλικες, συγκεκριμένα 36, διαβίωναν υπό συνθήκες βασανισμού στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, όντας είτε δεμένα χειροπόδαρα, είτε ζώντας μέσα σε κλουβιά, καθώς πάσχουν από σοβαρές ασθένειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αυτοτραυματισμούς.

Τα τελευταία 2,5 χρόνια, με την παρέμβαση της ομάδας, 30 από τους συνολικά 36 άτομα κατάφεραν να «σπάσουν τα δεσμά τους». Υπάρχουν, όμως, ακόμη μερικοί που δεν έχουν ξεφύγει από αυτές τις συνθήκες.

Όπως τονίζει η κ. Σωτηροπούλου, μέχρι τον Δεκέμβριο, που λήγει η δράση της, η οποία στηρίζεται χρηματοδοτικά και από τη βρετανική οργάνωση Lumos της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (η πασίγνωστη συγγραφέας του «Χάρι Πότερ»), ελπίζουν να καταφέρουν «να βγάλουμε και τους υπόλοιπους, πράγμα καθόλου εύκολο, καθώς ορισμένοι έχουν ζήσει έτσι τόσο πολύ καιρό, που αποζητούν να τους δέσεις, φοβούνται ότι θα πέσουν αν δεν είναι δεμένοι».

Πλην της ιστορίας της 18χρονη της «Έθνος» αποκαλύπτει και την περίπτωση δύο κοριτσιών που έφυγαν από το Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με αναπηρία το 2016 και κατάφεραν να μάθουν βασικά πράγματα, όπως να πηγαίνουν τουαλέτα. «Η μία, η μικρή, κάνει πια παζλ με κλειστά μάτια. Την είχαν κλεισμένη σε σοφτ ρουμ» λέει η κυρία Σωτηροπούλου.

Τον ∆εκέµβριο του 2017 η κυβέρνηση εξήγγειλε την αποϊδρυµατοποίηση ατόµων µε αναπηρία που φιλοξενούνται στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, µε ανακοινώσεις που έκαναν η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, και η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου.

Οι δράσεις για την αποϊδρυµατοποίηση, σύμφωνα με το ίδιο μέσο, περιλαµβάνουν την ανάπτυξη δοµών φιλοξενίας των ατόµων µε αναπηρία, την ανάπτυξη πιλοτικού προγράµµατος επαγγελµατικής αναδοχής, µονάδας βραχείας υποδοµής ατόµων µε αναπηρία, τη δηµιουργία κινητής µονάδας παροχής υποστηρικτικών υπηρεσιών σε οικογένειες µε άτοµα µε αναπηρία, κέντρων δηµιουργικής απασχόλησης κ.λπ.

Όµως, όπως σημείωσε ο Γιώργος Νικολαΐδης, ψυχίατρος και διευθυντής Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, µέχρι σήµερα δεν έχει γίνει τίποτα.

«Εµείς κάναµε µαζί µε την ΜΚΟ Lumos προτάσεις για να αναπτυχθούν συγκεκριμένες δοµές. Εγκρίθηκε, µάλιστα, κονδύλι 8,5 εκατ. ευρώ από το υπερπλεόνασµα του προϋπολογισµού. Στην ΚΥΑ που εκδόθηκε προβλεπόταν δηµοσίευση αναλυτικού σχεδίου για το πώς θα χρησιµοποιηθούν τα χρήµατα για νέες δοµές και για να κλείσει αυτό το ίδρυµα. Έπειτα από 11 µήνες, όµως, δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ενώ υπάρχουν και χρήµατα και σχέδιο. Ούτε όµως έχει υιοθετηθεί το δικό µας σχέδιο ούτε έχουν ανακοινώσει κάποιο άλλο. Μάλιστα, λόγω της προεκλογικής χρονιάς που έρχεται, φοβόµαστε µήπως τελικά γίνουν πρόχειρα στέγες για καµιά δεκαριά από τους 45 ανθρώπους και στελεχωθούν µε επικουρικό προσωπικό, δηλαδή χωρίς πρόβλεψη τι θα γίνει ύστερα από έναν χρόνο, ενώ το ίδρυµα θα συνεχίσει να λειτουργεί. Αν συµβεί αυτό και ξαναπάτε στο ίδρυµα τρεις µήνες µετά που θα φύγουµε εµείς, πολύ φοβάµαι ότι θα ξαναρχίσουν τα δεσίµατα».