Αποκρυπτογραφώντας τα ιαπωνικά τατουάζ
Αγαπημένα από τα μέλη της γιακούζα και τους καλλιτέχνες της δερματοστιξίας, τα ιαπωνικά τατουάζ φημίζονται για το ιδιαίτερο ύφος τους, τα μυθολογικά τους μοτίβα και τα ζωντανά χρώματά τους.
Παρά το γεγονός πως τα περισσότερα μοτίβα έχουν να κάνουν με την ιστορία και τις λαϊκές παραδόσεις της χώρας, το φαινόμενο των γιαπωνέζικων τατουάζ είναι σχετικά καινούριο. Πριν την περίοδο Edo (1615-1868), τα τατουάζ ως μορφή τέχνης, δεν βρίσκονταν στο προσκήνιο.
Σύμφωνα με το βιβλίο “Tattoos in Japanese Prints”, η δερματοστιξία άρχισε να αναγνωρίζεται ως τέχνη τον 19ο αιώνα.
Η συγγραφέας του Sarah E. Thompson, έφορος της Ιαπωνικής Τέχνης στο Museum of Fine Arts της Βοστόνης, εντοπίζει τη δημοφιλία τους στο “One Hundred and Eight Heroes of the Popular Water Margin” του καλλιτέχνη Utagawa Kuniyoshi.
Τα σχέδια του είναι εμπνευσμένα από ένα κινεζικό μυθιστόρημα του 14ου αιώνα και παρουσιάζουν ληστές με περίτεχνα τατουάζ σε όλο τους το σώμα. Τα κοινά μοτίβα -δράκοι, δαίμονες, φοβερά αρπακτικά, ψάρια Κόι και άνθη κερασιάς- ήταν γεμάτα νόημα και έδιναν μία άλλη όψη στο αφήγημα.
Ο αντίκτυπος του έργου "Water Margin" και παρόμοιων έργων του Kuniyoshi και των συγχρόνων του, ήταν άμεσος και ευρύς. Άνθρωποι από όλον τον πλανήτη άρχισαν να ζητούν τατουάζ από σκηνές του “Water Margin” ή ακόμη και των ηρώων της σειράς.
Ωστόσο, υπήρχε και μια ομάδα ανθρώπων που ήταν κατά των τατουάζ. Το 1872 που η Ιαπωνία ξεκίνησε να δυτικοποιείται, τα τατουάζ απαγορεύτηκαν από την ιαπωνική κυβέρνηση, η οποία θεωρούσε πως όσοι τα έχουν είναι απολίτιστοι και παλιομοδίτικοι. Αυτή η απαγόρευση άρθηκε με την αμερικανική κατοχή μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
«Είναι αβέβαιο για το εάν ο Kuniyoshi ανταποκρίνονταν σε μία τρέλα του για τα εικονογραφημένα τατουάζ κι έτσι προέκυψε όλη η τάση στην Ιαπωνία, ή εάν τα σχέδια από μόνα τους ενέπνευσαν αυτή τη νέα μόδα» αναφέρει η Thompson.
Deciphering the hidden meanings of Japanese tattoos