Για τον τελευταίο Σαμουράι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε το 1974

Οι εντολές ήταν δύο και ήταν σαφείς: Αφενός, να κάνει το παν δυνατόν για να σταματήσει τους Αμερικανούς, αφετέρου να μην παραδοθεί. Κι εκείνος, ναι μεν προσπάθησε λυσσαλέα αλλά απέτυχε στο πρώτο (κρίνοντας από την εξέλιξη της Ιστορίας), ωστόσο σίγουρα θριάμβευσε στο δεύτερο... Η ιστορία του ανθυπολοχαγού Ονόντα (Hiroo Onoda) είναι μία ιστορία αταλάντευτης αφοσίωσης στο καθήκον, πειθαρχίας και αυτοθυσίας - από αυτές που μοιάζουν απίστευτες για τους πολλούς αλλά αφθονούν στην ιστορία του ιαπωνικού έθνους....

Ο μοναχικός πόλεμος του τελευταίου Σαμουράι στη γη

Ο Χίρο Ονόντα έφτασε στο μικρό νησάκι των Φιλιππίνων Λουμπάγκ τον Δεκέμβριο του 1944, έχοντας δύο εντολές από τον διοικητή του, ταγματάρχη, Γιοσίμι Τανιγκούτσι: Αφενός να προκαλεί δολιοφθορές, με σαμποτάζ, ενέδρες και αιφνιδιαστικές επιθέσεις στους Αμερικανούς, αφετέρου να μην παραδοθεί ή αφαιρέσει την ίδια τη ζωή του για κανέναν λόγο.

Στα αριστερά, ο νεαρός ανθυπολοχαγός, Χίρο Ονόντα, ο οποίος επί 29 χρόνια αρνείτο να παραδοθεί - Πηγή: Wikimedia

Ο πόλεμος τελείωσε. Και ο στρατηγός Τομογιούκι Γιαμασίταστο τέλος του 1945 εξέδωσε διαταγή συνθηκολόγησης. «Ο πόλεμος τελείωσε στις 15 Αυγούστου. Κατεβείτε από τα βουνά», έγραφαν και τα χιλιάδες φυλλάδια που τυπώθηκαν και σκορπίστηκαν από αέρος.

Ο στρατηγός Γιαμασίτα (που κέρδισε το προσωνύμιο “Τίγρης της Μαλαισίας” ως ο στρατηγός που, σύμφωνα με τον Ουίνστον Τζόρτσιλ πέτυχε τη «χειρότερη καταστροφή και τη μεγαλύτερη συνθηκολόγηση στην ιστορία της Βρετανικής αυτοκρατορίας», όταν κατέλαβε Μαλαισία και Σιγκαπούρη σε 70 μέρες)κατά την παράδοσή του - Πηγή: Wikimedia

Η πρώτη φορά που ο Ονόντα και οι (τρεις εναπομείναντες) άνδρες του είδαν ένα από αυτά τα φυλλάδια, στις 15 Οκτωβρίου του 1945, προφανώς και δεν πίστεψαν τίποτα απ’ό,τι έγραφε. Θεώρησαν πως επρόκειτο για «προπαγάνδα των Συμμάχων» και πως ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη.
Έτσι, οι άνδρες συνέχισαν να ζουν στη ζούγκλα, επιβιώνοντας με μπανάνες, καρύδες και ζωντανά που έκλεβαν από τους χωρικούς ακόμη και με εκτελέσεις. Τον Σεπτέμβριο του 1949, ένας από αυτούς, ο οπλίτης Γουϊτσι Ακάτσου, «έσπασει», εγκατέλειψε την ομάδα και παραδόθηκε στους Φιλιππινέζους.

Ο Ονόντα και οι σύντροφοί του, σε πείσμα πολλών, έζησαν στα βάθη της ζούγκλας επί 29 χρόνια, επιβιώνοντας από τα θηρία και την πείνα - Πηγή: CNN

Οι τρεις τους, υπό το φόβο του εντοπισμού και της σύλληψής τους, προχώρησαν πιο βαθιά στη ζούγκλα, πάντα με στόχο την εκτέλεση των εντολών. Ήταν κυνηγημένοι. Αλλά όχι από αυτούς που νόμιζαν. Τώρα πια, από τους αγανακτισμένους – λόγω δολοφονιών και κλοπών – ντόπιους και, φυσικά, την αστυνομία.

Απεγνωσμένη να τους εντοπίσει και να τους σταματήσει, η ιαπωνική κυβέρνηση προχώρησε σε ρίψεις περισσότερων φυλλαδίων το 1952, αυτή τη φορά με φωτογραφίες των οικογενειών τους. Και πάλι μάταια. Γι’αυτούς επρόκειτο για άλλο ένα κόλπο παράδοσης.

Τον Ιούνιο του 1953, οι τρεις άνδρες είχαν ένα επεισόδιο με πυροβολισμούς με ντόπιους ψαράδες. Οι τρεις έγιναν δύο, σε ανάλογο περιστατικό, ένα χρόνο μετά. Και πια, τον Οκτώβριο του 1972, μετά το θάνατο του τελευταίου συντρόφου του, Κιπίσκι Κοζούκα, ο Ονόντα έμεινε μόνος.
Τα επόμενα δύο χρόνια, η ιαπωνική κυβέρνηση χρειάστηκε να απολογηθεί πολλές φορές στις Φιλιππίνες για τα κλεμμένα ζώα και τους καμένους ορυζώνες.

Η τελευταία πράξη

Ο Νούριο Σουζούκι ήταν ένας εξερευνητής, λάτρης της περιπέτειας που είχε τρεις στόχους, να βρει τον Ονόντα, να δει ένα panda και να ανακαλύψει τον Γιέτι (το μυστηριώδες, ανθρωπόμορφο ον που πιστεύεται πως ζει στις απομακρυσμένες περιοχές του Θιβέτ και του Νεπάλ), «όλα με αυτή τη σειρά».

Κι όντως, στις 20 Φεβρουαρίου του 1974, ο Σουζούκι κάνει (σχεδόν) πραγματικότητα τον πρώτο του στόχο. "Σχεδόν" γιατί, αν και εντόπισε τον Ονόντα, εκείνος για άλλη μία φορά αρνήθηκε να παραδοθεί...

Με ένα πλατύ χαμόγελο, ο Νόριο Σουζούκι κρατά το όπλο του Χίρο Ονόντα, τον οποίο - σε αντίθεση με πολλούς άλλους - κατάφερε να εντοπίσει στο νησί Λουμπάγκ, το Φεβρουάριο του 1974 - Πηγή: Reddit

«Τι θέλεις για να το κάνεις», τον ρώτησε. «Μια απ’ευθείας εντολή από τον διοικητή μου», αποκρίθηκε εκείνος. Ο Σουζούκι επέστρεψε στην Ιαπωνία και βρήκε τον (άλλοτε) στρατηγό Γιοσίμι Τανιγκούτσι. Εκείνος ταξίδεψε στην Λουμπάνγκ και επισήμως ενημέρωσε τον Ονόντα πως η αποστολή του είχε λήξει. Μόνον τότε, ο Ονόντα παρέδωσε την κατάνα του. Το ημερολόγιο έγραφε 9 Μαρτίου του 1974 – 29 χρόνια μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

Λίγες ημέρες μετά, ανακουφισμένος για το τέλος αυτής της ιστορίας, ο δικτάτορας των Φιλιππίνων, Φερντινάντο Μάρκος έδωσε χάρη στον Ονόντα για τα εγκλήματα 29 χρόνων...

Ο Χίρο Ονόντα παραδίδει την κατάνα του στον πρόεδρο των Φιλιππίνων Μάρκος, για τον οποίο αποτέλεσε μεγάλο "πονοκέφαλο" επί 29 χρόνια - Πηγή: Wikimedia

Ο Ονόντα, 52 χρόνων πια, επέστρεψε στην Ιαπωνία κι έγινε δεκτός ως ήρωας από τους υπέργηρους γονείς του, κυβερνητικούς φορείς, ιαπωνικά μέσα και την κοινή γνώμη. Ήταν τόσο δημοφιλής που κάποιοι τον προέτρεπαν να βάλει υποψηφιότητα για την Δίαιτα (ιαπωνική βουλή).

Ο ίδιος, απογοητευμένος από την τόση δημοσιότητα που, όπως πίστευε, αντίκειτο στις ιαπωνικές αρχές, έφυγε για τη Βραζιλία όπου έζησε ως κτηνοτρόφος.

Ο Ονόντα πάνω σε ένα άλογο, στο ράντσο του στη Βραζιλία, το 1981, λίγο πριν επιστρέψει για πάντα στην πατρίδα του - Πηγή: CNN

Παντρεύτηκε, ασχολήθηκε με τα της ιαπωνικής κοινότητας στη Βραζιλία και, όταν διάβασε για έναν Ιάπωνα έφηβο που είχε δολοφονήσει τους γονείς του 1980, αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του. Εκεί όπου ίδρυσε μία σχολή εκπαίδευσης για νέους. Πέθανε, σε ηλικία 91 χρόνων, τον Ιανουάριο του 2014.

Ο Ονόντα κατέθεσε τα όπλα, όχι όταν έμαθε πως ο πόλεμος τελείωσε αλλά όταν έλαβε τη σχετική εντολή από τον ανώτερό του. Ο ίδιος προερχόταν από οικογένεια παλιών Σαμουράι. Κι ίσως αυτό εξηγεί την εμμονή του στις εντολές, το πείσμα του σε έναν μοναχικό πόλεμο που έληξε με καθυστέρηση 29 χρόνων...