Le Figaro: Ο Ολάντ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρόεδρος

Θα μπορούσε στο τελευταίο πολιτικό μήνυμα της καριέρας του να αρθεί λίγο στο ύψος των περιστάσεων. Να απευθύνει στους Γάλλους μία σοβαρή πολιτική ομιλία. Να αφήσει στην αριστερά μία πνευματική παρακαταθήκη. Να πάρει τη σκυτάλη, να διαπεράσει τις διαχωριστικές γραμμές και να κάνει τη διαφορά.

Αντ' αυτού τι είδαμε; Γίναμε μάρτυρες μίας αξιολύπητης προσπάθειας ενός ανθρώπου να δικαιολογήσει με μία ξύλινη γλώσσα τον εαυτό του. Θλιβερός επίλογος μίας κενής πεντάχρονης θητείας. Εξωθούμενος στην έξοδο από τον Μανουέλ Βαλς καθώς και από μια βέβαιη προσωπική και πολιτική ήττα, στα όρια της καταστροφής, που κανένας πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας πριν από αυτόν δεν είχε γνωρίσει, ο Φρανσουά Ολάντ χθες στο τηλεοπτικό του διάγγελμα, δεν έκανε καν τον κόπο να σώσει τα προσχήματα. Για μία ακόμα φορά δεν αποφασίζει τίποτα: απλά γονατίζει, πέφτει, γράφει σήμερα η εφημερίδα Le Figaro.

Εγκαταλείπει την προεδρία όπως ακριβώς την ανέλαβε: φορώντας στραβά τη γραβάτα, πλέοντας μέσα σε φαρδιά ρούχα.

Τι θα κρατήσουν οι Γάλλοι από την καταστροφική θητεία του; Μερικές εικόνες απαράμιλλης αδεξιότητας για το πώς λειτουργεί η γαλλική προεδρία. Την αυθάδεια και το θράσος με το οποίο χειρίστηκε την υπόθεση της οικογένειας Ντιμπράνι από το Κόσοβο το 2013 και τη σύλληψη της κόρης της οικογένειας, Λεονάρντα, μπροστά στους συμμαθητές της στη διάρκεια σχολικής εκδρομής, προκειμένου να απελαθεί. Τη φωτογραφία στην οποία τον βλέπουμε να φεύγει ξημερώματα κρυφά με ένα σκούτερ από το σπίτι της αγαπημένης του και τέλος, αυτό το βιβλίο στο οποίο συμπυκνώνονται ο κυνισμός και η αυτοϊκανοποίηση, μια αντανάκλαση, θα λέγαμε, ενός ναρκισισμού απέναντι στους δημοσιογράφους.

Τι άλλο κρατάμε; Τα «καμώματα» με τον Ζαν Μαρκ Ερό και το σφυροκόπημα του Μανουέλ Βαλς: τη γελοία «εργαλειοθήκη» που στο τέλος αποδείχθηκε άχρηστη καθώς πάνω που πήγαινε να γίνει κάτι, άρχιζε πάλι από την αρχή. Το φαιδρό «Πάει καλύτερα» που έλεγε για την οικονομία, παρότι τα στοιχεία έδειχναν το τελείως αντίθετο, η περίφημη «καμπύλη» του δείκτη της ανεργίας που δεν έπεφτε ποτέ. Στη Βρετάνη, τον θυμό των διαδηλωτών με τα «κόκκινα μπερέ» που διαμαρτύρονταν κατά της υψηλής φορολογίας, την επίδειξη δύναμης των οργανώσεων πολιτών σε συνεργασία με τη δεξιά, ενάντια στην πρόθεση της γαλλικής προεδρίας να δώσει στα ζευγάρια ομοφυλοφίλων το δικαίωμα στον γάμο και την υιοθεσία παιδιών, καθώς και την απειθαρχία των υπουργών.

Μην ξεχνάμε και τον νόμο «Ελ Κομρί» της υπουργού Εργασίας για την ελαστικοποίηση του ωραρίου, εξαιτίας του οποίου την άνοιξη παρέλυσε όλη η χώρα από τις απεργίες των συνδικάτων. Όσον αφορά τις τρομοκρατικές επιθέσεις που άλλαξαν άρδην τις ζωές των πολιτών και βύθισαν στο πένθος τη Γαλλία, σίγουρα δεν μπορούμε να τον καταστήσουμε υπεύθυνο, αντιλαμβανόμαστε όμως ότι καταλήφθηκε εξαπίνης, εξαιτίας μίας εκδικητικής τύφλωσης ενάντια στην ισλαμική απειλή, εκτιμά ο αρθογράφος Alexis Brézet.

Τελικά, τίποτα ... ή κάτι ελάχιστο. Η Γαλλία έχει αποδυναμωθεί μέσα στην Ευρώπη αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο λόγος; Η ανεργία, πάντα αυτή! Τα ελλείμματα και το χρέος συνεχίζουν να είναι υψηλά. Στην πολιτική, η αριστερά έχει διασπαστεί σε χίλια κομμάτια και το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν είναι σχεδόν πρώτο κόμμα. «Εγώ ο πρόεδρος»... είπε χθες ο Ολάντ.

Κάτω από ποιες μυστήριες συνθήκες ένας άνθρωπος τον οποίο θα χαρακτηρίζαμε ευφυή, και σίγουρα σεμνό, κατάφερε να γελοιοποιηθεί και να εγκαταλείψει την προεδρία χωρίς αξίες, χωρίς όραμα; Οι ιστορικοί ίσως προσπαθήσουν να αποφασίσουν τι ακριβώς εμπίπτει στη δικαιοδοσία των ψυχολόγων.

Η Γαλλία ήδη γύρισε σελίδα. Γνωρίζει πλέον ότι χθες βράδυ στο διάγγελμά του ο Ολάντ δεν παραιτήθηκε από την υποψηφιότητα μιας δεύτερης προεδρικής θητείας. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ πρόεδρος.