Η πρώτη Aφροαμερικανή αιχμάλωτη πολέμου εξομολογείται (pics)

Στις 23 Μαρτίου του 2003, η Johnson ταξίδευε με κονβόι από την πόλη Νασιρίγια. Η αποστολή της πήρε μια λάθος στροφή και δέχθηκε επίθεση από τον εχθρό. Κανένας από τους επιβαίνοντες της αποστολής δεν είχε εμπειρία στον πόλεμο, αλλά αυτό δεν θα ευαισθητοποιήσουμε τον αντίπαλό τους.

«Χάσαμε ένδεκα άτομα στην ενέδρα», λέει η Johnson μιλώντας στο Own και την Oprah Winfrey. «Οκτώ άτομα συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι πολέμου, δύο έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια της ομηρίας. Πέντε από μας μεταφερθήκαμε στην Βαγδάτη».

Κατά την διάρκεια της κράτησής της η Johnson – η πρώτη Aφροαμερικανή αιχμάλωτη πολέμου στην ιστορία των ΗΠΑ – το μόνο που σκεφτόταν ήταν η δίχρονη κόρη της, η άκρως τρομοκρατημένη οικογένεια της, αλλά και πως θα κατάφερνε να βγει ζωντανή από τον εφιάλτη.

«Υπάρχουν πολλές φορές που σκεφτόμουν ‘Αυτό είναι. Θα πεθάνω’», λέει η ίδια. «Ακόμη σκεφτόμουν ‘Κατάφερα να επιβιώσω της ενέδρας. Γιατί ο Θεός με βοήθησε να γλιτώσω από την ενέδρα για να με αφήσει να πεθάνω τώρα; Πρέπει απλά να αντέξω’».

Ύστερα από 22 φρικιαστικές μέρες «πολέμου» με το άγνωστο η δοκιμασία της τελείωσε. «Ήταν σαν θαύμα», θυμάται. «Βασικά οι ουρανοί άνοιξαν και οι γιγαντιαίοι πεζοναύτες ήρθαν προς σωτηρία».

(Wikipedia)

Αμέσως μετά την επιστροφή της στην πατρίδα η Johnson νοσηλεύτηκε για να φροντίσει τόσο τα σωματικά όσο και τα ψυχολογικά της τραύματα. Είχε δεχθεί πυροβολισμούς και στα δύο πόδια, ενώ παρακολουθούνταν και από ψυχίατρο για να ξεφύγει από τους εφιάλτες της.

«Δεν ήταν εύκολο – ο στρατός με δυσκόλεψε αρκετά στην αναγνώριση του μετατραυματικού στρες μου». «Έπρεπε να παλέψω με τον στρατό για να αναγνωρίσει ότι πάσχω απ΄αυτό και ήταν μια ξεκάθαρη προσβολή για τον καιρό που πέρασα στο Ιράκ. Έχω μετατραυματικό στρες. Είναι κάτι που αντιμετωπίζω κάθε μέρα».

Η κατάστασή της επηρέασε και την ζωή της 16χρονης κόρης της. «Είμαστε οι δυό μας, κάθε μέρα. Πρέπει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις του να μένεις με κάποιον που πάσχει απ’ αυτό». «Γι’ αυτό δέχεται και εκείνη σε τακτική βάση ψυχανάλυση».

Στα χρόνια που ακολούθησαν της ομηρίας, η Shoshana Johnson γράφτηκε στην σχολή μαγειρικής για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, αλλά και έγραψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες της στην αιχμαλωσία.

Η στρατιώτης, που έχει δεχθεί ανώτατα παράσημα για τις υπηρεσίες της, είναι σήμερα ευγνώμων για την ζωή που ζει.

«Ξέρω σίγουρα πως είμαι ευλογημένη. Βλέπω την κόρη μου, προσπαθώ για μια καριέρα στην μαγειρική, που αγαπώ πάρα πολύ». «Ξέρω πως ο δεσμός που έχω αναπτύξει με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους πολέμου θα είναι μαζί μου μέχρι το τέλος της ζωής μου».