Ταγίπ Ερντογάν ο… «ερωτεύσιμος»

Στην πορεία αυτή έχτισε μεθοδικά ένα καθεστώς που θυμίζει απολυταρχία. Μπορεί να μην απαγόρευσε τη λειτουργία άλλων κομμάτων, μπορεί να μην εξέδωσε γενική απαγόρευση λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έστειλε όμως σαφή μηνύματα ότι όποιος δεν είναι μαζί του θα θεωρείται εχθρός όχι μόνο του ίδιου, αλλά και του έθνους.

Έχτισε με μεθοδικότητα νέα «οράματα» που παρέπεμπαν στην οθωμανική περίοδο, έκανε σημαία του τη «Γαλάζια πατρίδα». Το εντυπωσιακό όμως είναι το πώς κινήθηκε στο διεθνές επίπεδο. Η στρατηγική του ήταν να παίζει σε όλα τα ταμπλό, να κάνει «φίλους» αυτούς που μέχρι χθες είχε ως εχθρούς και το αντίθετο, να διαφοροποιείται συχνά σε σχέση με την πολιτική των οργανισμών στους οποίους συμμετείχε και κυρίως στο ΝΑΤΟ, να καταφέρνει στο τέλος να κερδίζει «λόγια αγάπης» από ισχυρούς παίκτες.

Ο Ερντογάν δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με κάποιον τον οποίον θεωρούσε εχθρό του. Μην ξεχνάμε ότι μετά από μία περίοδο έντασης με τη Ρωσία για την κατάρριψη του μαχητικού αεροσκάφους των Ρώσων, ζήτησε συγγνώμη και στη συνέχεια απείχε ουσιαστικά από κάθε κύρωση κατά του Πούτιν μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Πριν από 10 χρόνια είχε υπογράψει συμφωνία με το Ισραήλ και έχει φτάσει σήμερα να θεωρείται από τους μεγαλύτερους εχθρούς του.

Πριν από λίγες μέρες και ενώ ο Νετιανιάχου βρισκόταν στην Ουάσιγκτον ο Τούρκος πρόεδρος κέρδισε λόγια φιλίας από τον Ντόναλν Τραμπ, ενώ το θέμα της προμήθειας των S- 400 είναι ένα μόνιμο αγκάθι στις σχέσεις με τις ΗΠΑ.

Ουσιαστικά ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ο μόνος στον πλανήτη που έχει καταφέρει και να αγνοεί τις πιέσεις, να ακολουθεί στο εσωτερικό πολιτική διώξεων των αντιπάλων του και να κερδίζει θετικά σχόλια. Είναι ένας μυστυριωδώς… «ερωτεύσιμος» ηγέτης παλιάς κοπής.