Τι μπορεί να διδάξουν τρεις πρόσφυγες στον ΟΗΕ

Ένα αγόρι, μόλις οκτώ ετών, καταφέρνει να διαφύγει από την κατεχόμενη από τους Ναζί, Ευρώπη, και να συναντήσει τον πατέρα του στη Βρετανία. Πέντε δεκαετίες αργότερα, μία γυναίκα φεύγει από το κατεστραμμένο, λόγω του πολέμου, Σαράγεβο και φθάνει στο Λονδίνο καθώς της έχει δοθεί υποτροφία για σπουδές. Το 2015, ένας 28χρονος από τη Συρία, πληρώνει χιλιάδες ευρώ στους λαθρέμπορους για να φθάσει την Ευρώπη, και περιμένει μήνες για να εκδοθεί η βίζα του. Οι ιστορίες τριών ανθρώπων, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, που όμως μοιάζουν τόσο ίδιες. Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται.

Ο 28χρονος από τη Συρία που έφθασε στην Ευρώπη

«Ξύπνησα από τον ήχο δύο ρουκετών. Ξαφνικά το κτίριο άρχισε να σείεται» λέει ο Thaer Batal, που επέστρεψε στο πατρικό του στο Ιντλίμπ της Συρίας για να το προστατεύσει από το πλιάτσικο. Το σπίτι του καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, τον Ιούνιο του 2015.

Μία εβδομάδα αργότερα, ο 28χρονος που έχει πτυχίο μηχανικού πληροφορικής και έχει σπουδάσει και αγγλική λογοτεχνία, έφυγε από τη Συρία με την ελπίδα να ξεκινήσει μία νέα ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο.

(Πηγή: CNN International)

Έφθασε στην Τουρκία με τα πόδια και έδωσε 1.000 δολάρια στους λαθρέμπορους για να επιβιβαστεί σε ένα φουσκωτό που τον μετέφερε στην Ελλάδα. Μαζί του άλλοι 54 πρόσφυγες και μερικοί άνδρες που παρακολουθούσαν κάθε κίνησή τους κρατώντας όπλα.

Ο Thaer έμεινε για τρεις μήνες περίπου στον προσφυγικό καταυλισμό στο Καλάι στη βόρεια Γαλλία, μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, που ελπίζουν ότι θα βρουν τρόπο να περάσουν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

(Πηγή: CNN International)

Οι μέρες περνούσαν και ο 28χρονος βρήκε τελικά τον τρόπο να φθάσει στη Βρετανία. Πως; Κρύφτηκε σε μία εμπορική αμαξοστοιχία με προορισμό το Λονδίνο. Παρόλο που κατάφερε αυτό που ονειρευόταν, η ζωή του στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν ήταν καθόλου εύκολη. Για επτά μήνες, δεν μπορούσε ούτε να εργαστεί ούτε να σπουδάσει.

(Πηγή: CNN International)

«Στην αρχή έλεγα ότι είμαι πρόσφυγας και ότι ψάχνω για ένα δωμάτιο για να μείνω. Μου έλεγαν όχι. Τώρα λέω ότι είμαι φοιτητής και αυτό άλλαξε τα πάντα», είπε στο CNN ο 28χρονος, ο οποίος, έναν χρόνο μετά την άφιξή του στο Λονδίνο σπουδάζει στο Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Westminster.

Η 49χρονη από τη Βοσνία στην πρώτη γραμμή

«Ήταν πολύ δύσκολο να πάρω μαζί μου φωτογραφίες από το Σεράγεβο, γιατί όλοι οι πομποί καταστράφηκαν» είπε στο CNN, η Zrinka Bralo, η οποία εργαζόταν ως ραδιοφωνικός παραγωγός στη Βοσνία.

«Υπήρχαν περιπτώσεις όπου συνέβησαν μεγάλες σφαγές που καταγράψαμε με την κάμερα. Αλλά τα διεθνή δίκτυα δεν τις μετέδωσαν ποτέ γιατί τις θεώρησαν πολύ σκληρές» συνέχισε.

(Πηγή: CNN International)

Ως δημοσιογράφος η Zrinka Bralo μπόρεσε να δραπετεύσει από τον πόλεμο και να επιβιβαστεί σε μία πτήση με προορισμό τη Βρετανία. Εκεί της δόθηκε υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές της στα Μέσα Ενημέρωσης και στην Επικοινωνία.

Η 49χρονη σήμερα είναι επικεφαλής μία φιλανθρωπικής οργάνωσης για τους Μετανάστες. «Οι πρόσφυγες περιμένουν χρόνια κολλημένοι σε κάποιο μέρος και δεν τους επιτρέπεται ούτε να σπουδάσουν, ούτε να εργαστούν. Από την εμπειρία μου στο Σαράγεβο και βλέποντας τι συμβαίνει σήμερα στο Χαλέπι, αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να πολεμήσεις τον κυνισμό. Πραγματικά δεν μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία μας. Έτσι, είμαστε προορισμένοι να την επαναλαμβάνουμε».

(Πηγή: CNN International)

Ο 83χρονος που δραπέτευσε από τους Ναζί

«Θυμάμαι την μητέρα μου να με βλέπει να κάθομαι μέσα σε ένα τρένο όπου πίσω υπήρχαν Γερμανοί στρατιώτες με σβάστικες» είπε ο Alf Dubs ο οποίος κατάφερε να φύγει από την Τσεχοσλοβακία λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Περίπου 10.000 παιδιά κατάφεραν να σωθούν όταν επιβιβάστηκαν σε τρένα για την Κεντρική Ευρώπη και τελικό προορισμό το Ηνωμένο Βασίλειο.

(Πηγή: CNN International)

«Το τρένο έφυγε από την Πράγα γύρω στα μεσάνυχτα. Όταν φτάσαμε στην Ολλανδία τα μεγαλύτερα παιδιά ζητωκραύγαζαν γιατί ήμασταν μακριά από τους Ναζί. Δεν αντιλαμβανόμουν τότε τι σημαίνει αυτό» λέει ο Alf, πρώην μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου.

Ο πατέρας του τον υποδέχθηκε στο Λονδίνο ενώ λίγο αργότερα και η μητέρα του κατάφερε να επιβιβαστεί σε ένα από τα τρένα και έτσι η οικογένεια ενώθηκε. «Ήμουν πολύ τυχερός γιατί κάποια παιδιά δεν είδαν ποτέ ξανά τους γονείς τους» προσθέτει.

(Πηγή: CNN International)

Δεν επέστρεψε ποτέ στη Τσεχοσλοβακία, «το μέλλον μου ήταν στην Βρετανία», λέει ο ίδιος. Ασχολήθηκε με την πολιτική και έχει επισκεφθεί δύο φορές τον προσφυγικό καταυλισμό στο Καλάι.

«Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι εκεί ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Ταυτόχρονα συμβαίνει κάτι συναρπαστικό καθώς αποδεικνύει τη δύναμη του ανθρώπου για επιβίωση» λέει.