«Έπρεπε να εκκενώσω πέντε φορές»: Η ζωή ενός γιατρού στη Γάζα που μάχεται να βοηθήσει τα θύματα

Καθώς οι μάχες άρχισαν να ισοπεδώνουν τον πολιορκημένο θύλακα τα περισσότερα νοσοκομεία αναγκάστηκαν να κλείσουν και οι γιατροί να μετακινούνται, αναζητώντας συνεχώς το επόμενο μέρος για να λειτουργήσουν με ασφάλεια.

Το νοσοκομείο Νασέρ στην πόλη Χαν Γιουνίς είναι τώρα ένα από τα λίγα που έχουν απομείνει που λειτουργεί σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Ο αναπληρωτής ιατρικός συντονιστής για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στην Παλαιστίνη, Μοχάμεντ Αμπού Μουγκασίμπ, ηγείται μιας ομάδας που εργάζεται έξω από το νοσοκομείο και έχει μετακινηθεί σε πολλές φορές τον περασμένο χρόνο.

Οι άνθρωποι πίστευαν πως στα νοσοκομεία θα είναι ασφαλείς

«Τα νοσοκομεία δεν είναι τα νοσοκομεία που γνωρίζαμε» λέει στον Guardian. «Τα νοσοκομεία είναι οργανωμένα με συγκεκριμένο τρόπο. Είναι οργανωμένα, φιλοξενούν μόνο ασθενείς εκεί. Στον πόλεμο όμως τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε είναι μέρη όπου οι άνθρωποι στεγάζονται, φέρνουν τις σκηνές τους, κοιμούνται στο πάρκινγκ, στους θαλάμους, επειδή πιστεύουν ότι εκεί θα μπορούν να είναι ασφαλείς». Γιατί ακόμη κι ο πόλεμος έχει όρους.

Στην Παλαιστίνη όμως, ακόμη και τα νοσοκομεία συχνά απείχαν πολύ από το να είναι ασφαλή. Τους τελευταίους 12 μήνες, περισσότερες από 500 ισραηλινές επιθέσεις σημειώθηκαν σε εγκαταστάσεις υγειονομικής περίθαλψης στη Γάζα, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ενώ βομβαρδίστηκαν μερικά από τα μεγαλύτερα, όπως το Νάσερ στη Γάζα και το Νοσοκομείο αλ-Σίφα της πόλης.

Το σύστημα υγείας της Γάζας έχει καταρρεύσει. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μόνο 17 νοσοκομεία λειτουργούν μερικώς ενώ 19 είναι εντελώς εκτός λειτουργίας. Τα περισσότερα κέντρα πρωτοβάθμιας περίθαλψης είναι επίσης εκτός λειτουργίας και λιγότεροι από τους μισούς ασθενείς που έχουν κρίσιμη ανάγκη θεραπείας μπορούν να φύγουν από τη Γάζα.

Ο Μουγκασίμπ εκτοπίστηκε από την πόλη της Γάζας και στη συνέχεια από τον καταυλισμό αλ- Νουσεϊράτ.

Το νοσοκομείο Νασέρ, όπου εργάζεται τώρα, πολιορκήθηκε και δέχθηκε επίθεση από ισραηλινά στρατεύματα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο. Το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού, οι ασθενείς και οι εκτοπισμένοι τράπηκαν σε φυγή και όσοι έμειναν πίσω περιέγραψαν τις δραματικές στιγμές που έζησαν στα χέρια των ισραηλινών δυνάμεων, οι οποίες ισχυρίστηκαν ότι είχαν πληροφορίες ότι η Χαμάς είχε κρυφτεί στο νοσοκομείο.

«Ένας διαρκής αγώνας το να συνεχίσω να δουλεύω»

Είναι ένας διαρκής αγώνας να συνεχίσω να δουλεύω, λέει ο γιατρός. «Το ιατρικό προσωπικό είναι μέρος του πληθυσμού: Εκτοπίζεται από το ένα μέρος στο άλλο, μπορεί να πραγματοποιεί χειρουργική επέμβαση και να λαμβάνει νέα ότι η οικογένειά του έχει τραυματιστεί ή σκοτωθεί από αεροπορική επιδρομή».

Οι φόβοι για την ασφάλεια της δικής του οικογένειας βάραιναν πολύ τον Μουγκασίμπ. Μια μέρα τον Νοέμβριο, όταν πήγαινε για δουλειά στη Χαν Γιουνίς, έλαβε ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό του που του είπε ότι τα παιδιά του είχαν μόλις γλιτώσει από μια αεροπορική επιδρομή.

Τον Φεβρουάριο, η γυναίκα του, τα τρία παιδιά και ο πατέρας του διέφυγαν στο Κάιρο.

«Ανακουφίστηκα γιατί τώρα ήξερα ότι βρίσκονταν σε ένα ασφαλές μέρος, μακριά από αυτά τα βάσανα, μακριά από τον φόβο και την καταστροφή, και ότι τελικά μπορούσαν να τρώνε σωστά, να κοιμούνται σωστά, να πίνουν σωστά. Και μετά συνέχισα να δουλεύω».

Διαρκείς μετατοπίσεις

Αφού το επίκεντρο των ισραηλινών χερσαίων επιχειρήσεων επικεντρώθηκε στη Χαν Γιουνίς, ο Μουγκαϊσίμπ και η ομάδα του μετακινήθηκαν προς τη Ράφα

Στην ίδια πόλη κατέφυγαν και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι κάτοικοι της Γάζας –όπου το Ισραήλ τους υποσχέθηκε ότι θα ήταν ασφαλείς.

Λειτουργούσαν έξω από το ινδονησιακό νοσοκομείο της Ράφα έως ότου, τον Μάιο, η περιοχή έγινε στόχος ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων και οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν ξανά, είτε πίσω στην ισοπεδωμένη Χαν Γιουνίς είτε στο κέντρο της Γάζας, είτε σε άλλη κηρυγμένη ασφαλή ζώνη.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δραστηριοποιούνται και εκεί, αλλά ο Μουγκαϊσίμπ λέει ότι και εκεί έχουν χτυπήσει οι ισραηλινές δυνάμεις.

«Χρειάστηκε να εκκενώσω πέντε φορές από το ένα μέρος στο άλλο στη νότια περιοχή λόγω της απειλής μιας στρατιωτικής επιχείρησης στη Ράφα. Ήμουν μόνος, με συντροφιά μόνο τη γάτα μου», λέει.

Ήλπιζε σε μια κατάπαυση του πυρός, απεγνωσμένα, αλλά, μετά από επανειλημμένες υποσχέσεις, δεν έχουν πλέον πολλές προσδοκίες.

«Μετά από ένα χρόνο, η λέξη κατάπαυση του πυρός είναι μια επιθυμία, ένα όνειρο – μπορεί να γίνει πραγματικότητα μπορεί και όχι, δεν ξέρω. Νομίζαμε ότι η κατάπαυση του πυρός θα γινόταν στο Ραμαζάνι, αλλά δεν συνέβη. Πιστεύαμε ότι θα γινόταν πράξη στο τέλος του καλοκαιριού, δεν συνέβη», λέει ο Μουγκαϊσαίμπ. «Φυσικά και ευχόμαστε να υπάρξει κατάπαυση του πυρός, αλλά φτάσαμε στο σημείο που δεν πιστεύουμε ότι θα συμβεί».