«Οι ζωές των αμάχων δεν έχουν σημασία»: Οι δραματικές μαρτυρίες των κατοίκων του Λιβάνου
Εκτοπισμένοι διαφεύγουν από το νότιο Λίβανο
ΑΠΕ - ΜΠΕ / EPA/WAEL HAMZEHΕκρήξεις, αιφνιδιαστικές επιδρομές, τανκ που ισοπεδώνουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους: Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα των ανθρώπων στο Λίβανο από τις 17 Σεπτεμβρίου όταν το Ισραήλ αποφάσισε να κλιμακώσει τον πόλεμο.
Όλα ξεκίνησαν από τις εκρήξεις τηλε-ειδοποιητών, γεμίζοντας τα νοσοκομεία με δεκάδες θύματα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 23 Σεπτεμβρίου, το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστικές αεροπορικές επιδρομές σε ολόκληρη τη χώρα σε ευρεία κλίμακα, που άλλη δεν έχει δει ο Λίβανος στην πρόσφατη ιστορία του.
Πολλοί φοβούνται ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να ανακαταλάβει τον Λίβανο όπως έκανε από το 1982 έως το 2000. Ήταν εκείνη η περίοδος που πυροδότησε την αρχική εμφάνιση της Χεζμπολάχ ως ομάδας που δεσμεύτηκε να αντισταθεί στην ισραηλινή κατοχή. Άλλοι, πάλι, φοβούνται ότι το Ισραήλ μπορεί να καταστρέψει τον Λίβανο, όπως έκανε στη Γάζα.
Ποια είναι όμως η «ματιά» των ίδιων των λιβανέζων;
«Την πρώτη μέρα των βομβαρδισμών του Ισραήλ, τα ξαδέρφια μου σκοτώθηκαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο της έκρηξης. Είχαν πάει να πάρουν ρούχα πριν εκκενώσουν. Ήταν στην πόρτα όταν χτύπησε η βόμβα» περιγράφει ο 26χρονος Αλάα, στο New York Magazine.
«Η πολιτική άμυνα βρήκε μόνο μέρη του σώματός τους. Τα έβαλαν σε μια πλαστική σακούλα μαζί σε έναν μαζικό τάφο».
«Το Ισραήλ ξέρει ποιους χτυπά. Παρακολουθούν τα πάντα. Η ιδέα ότι επιτίθενται μόνο σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή μαχητές είναι ψέμα. Η οικογένειά μου είναι ειρηνιστές».
Παιδιά που έχουν εκτοπιστεί κοιμούνται σε κουβέρτες στους δρόμους του Λιβάνου
AP Photo/Hassan Ammar«Οι άνθρωποι φοβούνται να χρησιμοποιήσουν τα τηλέφωνά τους. Φοβούνται ότι μπορεί να ανατιναχτούν. Οι εκρήξεις τηλεειδοποίησης και ραδιοτηλεφώνου έκαναν πολλούς σε όλο τον Λίβανο να φοβούνται ότι οι συνηθισμένες ηλεκτρονικές συσκευές τους θα μετατραπούν σε φονικά όπλα από το Ισραήλ».
«Το Ισραήλ γνωρίζει ότι δεν χτυπά απλώς τη Χεζμπολάχ»
Ο 31χρονος Ελιό μένει στην περιοχή Dahiyeh. Οι κάτοικοι θυμούνται τις σφαγές στη γειτονιά το 2006. «Η Dahiyeh τότε καταστράφηκε από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε. Γνωρίζουν ότι το Ισραήλ δεν χτυπά απλώς τη Χεζμπολάχ. Τους χτυπάνε όλους αδιάκριτα».
«Η Χεζμπολάχ δεν είναι απλώς ένας στρατός. Έχει γιατρούς, νοσηλευτές, δασκάλους, ασθενοφόρα. Είναι ένα μίνι κράτος. Είναι πολύ δύσκολο να χωρίσεις τη Χεζμπολάχ και την κοινωνία».
«Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η Χεζμπολάχ δεν πολεμά επειδή τους το λέει το Ιράν. Πολεμούν για τον Λίβανο. Το Ισραήλ μας έσφαξε εδώ στον Λίβανο. Η κατάσταση μεταξύ μας και του Ισραήλ δεν είναι πολιτικός αγώνας, είναι ένας πόλεμος για την ύπαρξή μας».
«Όλοι φοβούνται αυτό που έρχεται, ειδικά όσοι έχουν παιδιά. Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε συνηθίσει τις εκρήξεις. Όμως τα παιδιά δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πόλεμος. Πριν από λίγες ώρες χτύπησαν ένα κτήριο κοντά μας και σκότωσαν ένα σωρό αμάχους» δήλωσε ο ίδιος.
Πουθενά δεν είμαστε ασφαλείς στο Λίβανο
«Ήμασταν το πρώτο μέρος που χτυπήθηκε γύρω από το Μπαλμπέκ. Δεν είχαμε χρόνο να λάβουμε προφυλάξεις. Νομίζαμε ότι μπορεί να γίνει πόλεμος. Αλλά δεν το πιστεύαμε. Και ξαφνικά μας χτύπησε» διηγείται ο 43χρονος Ηλίας.
«Μετά τον βομβαρδισμό, μετακόμισα την οικογένειά μου στη Βύβλο. Αλλά πουθενά δεν είναι ασφαλές στον Λίβανο».
Σπίτι που έχει χτυπηθεί από ισραηλινή ρουκέτα στο Λίβανο
AP Photo/Ariel Schalit«Οι κάτοικοι του νότου ξέρουν τι σημαίνει κατοχή. Το Ισραήλ κατέλαβε τα εδάφη μας από το 1982 έως το 2000. Λένε ότι θέλουν να σπρώξουν τη Χεζμπολάχ βόρεια του ποταμού Λιτάνι και πολλοί πιστεύουν ότι θέλουν να καταλάβουν την ίδια ζώνη που κατείχαν πριν» φοβάται η 25χρονη Φατιμά.
Οι ζωές των αμάχων δεν έχουν σημασία
«Γνωρίζουμε ότι οι ζωές των αμάχων δεν έχουν σημασία για το Ισραήλ. Ξέρουμε ότι θα στοχοποιήσουν αθώους ανθρώπους. Δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που ζούμε. Τα σπίτια μας; Μπορούμε να τα ξαναφτιάξουμε. Τα έχουμε ξαναχτίσει ήδη πολλές φορές: Στη δεκαετία του '80, το 2006 και ξανά σήμερα» δηλώνει η ίδια.
«Όλοι είναι τρομοκρατημένοι για το τι μπορεί να ακολουθήσει: ολοκληρωτικός πόλεμος, εισβολή, αδιάκριτοι βομβαρδισμοί» περιγράφει η 40χρονη δημοσιογράφος Λάρα.
«Οι δημοσιογράφοι έχουν καθήκον και ευθύνη να καλύψουν όσα συμβαίνουν τώρα, παρά σε περιόδους ειρήνης. Δύο δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν μόλις την περασμένη εβδομάδα».
Μιλώντας για το δίκτυο αλληλεγγύης που έχει δημιουργηθεί, η Λάρα αναφέρει: «Ο Λίβανος είναι πολύ πιο αδύναμος από ό,τι ήταν το 2006, αλλά αυτό που είδαμε τις τελευταίες πέντε ή έξι ημέρες είναι η άνθηση των πρωτοβουλιών αμοιβαίας βοήθειας και αλληλεγγύης».
«Οι άνθρωποι μοιράζουν στρώματα, τρόφιμα, νερό και μαζεύουν χρήματα για πάνες και γάλα. Βασιζόμαστε στους γείτονές μας ή στα μέλη της οικογένειάς μας. Υπάρχει λοιπόν μια αχτίδα ελπίδας».