Πώς έφτασε η Γαλλία από την ήττα της ακροδεξιάς στο πολιτικό αδιέξοδο σε 40 ημέρες

Ο Μακρόν μετά την παράταση λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά κυρίως χρησιμοποιώντας ανοιχτά το επιχείρημα πως ο συνασπισμός της αριστεράς – Λαϊκό Μέτωπο – που κέρδισε τη μάχη των βουλευτικών εκλογών δεν προτείνει υποψήφιο κοινής αποδοχής, έφτασε μέσα σε 40 ημέρες να κάνει κάτι που δεν έχει προηγούμενα στα μεταπολεμικά πολιτικά χρονικά της Γαλλίας: να μην ορκίσει το προτεινόμενο από το «στρατόπεδο» των νικητών πρόσωπο Πρωθυπουργό.

Η κίνηση Μακρόν βασίζεται σύμφωνα με τον ίδιο, στο επιχείρημα πως η χώρα θα παραμένει ακυβέρνητη, καθώς η νέα κυβέρνηση, που δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία, θα βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη με προτάσεις μομφής από την αντιπολίτευση, όχι μόνο την ακροδεξιά των Λε Πεν – Μπραντελά, αλλά και την παραδοσιακή δεξιά η Γαλλία.

Η οργισμένη αντίδραση των ... νικητών

Δεδομένα η αντίδραση από τους νικητές του Λαϊκού Μετώπου, μεταξύ αυτών και των Σοσιαλιστών ήταν οργισμένη, μιλώντας για πρακτική «πραξικοπηματική» από την πλευρά του Μεγάρου των Ιλισίων και παράλληλα μαζικές κινητοποιήσεις σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, μετά το πέρας και των παραολυμπιακών αγώνων.

Ο Σεπτέμβριος θα είναι δεδομένα ένας επεισοδιακός μήνας για την Γαλλία, καθώς μέχρι τότε θα πρέπει να «περάσει» με κάποιον τρόπο ο κρατικός προϋπολογισμός, ο οποίος θα είναι και ένας από τους πιο ελλειμματικούς των τελευταίων 20 ετών.

Ακόμα μία «ακατανόητη» κίνηση

Η κίνηση Μακρόν ακόμη και για όσους δεν ήθελαν Πρωθυπουργό από την αριστερά, μοιάζει με ακόμη μία ακατανόητη κίνηση, όπως η απόφαση μετά την σαρωτική ήττα στις ευρωεκλογές να διαλυθεί η Βουλή και να οδηγηθούν οι Γάλλοι στις κάλπες.

Αυτή την φορά ο Γάλλος Πρόεδρος προτάσσει ως απειλή την «ακροαριστερά» και συγκεκριμένα την παράταξη «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζαν Λουκ Μελανσόν, ο οποίος όμως αυτή τη στιγμή έχει και επίσημα ξεκαθαρίσει πως η δική του παράταξη, αν και έχει από τον Συνασπισμό του Λαϊκού Μετώπου το μεγαλύτερο μερίδιο σε ψήφους αποδέχεται μία Κυβέρνηση στην οποία δεν θα έχει κανένα υπουργείο.

Τα διαπραγαμετυτικά χαρτιά της «πώλησης» της ακατανοήτης απόφασης Μακρόν στην κοινωνία επί της ουσίας δεν πείθουν τους Γάλλους και θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα οι εξελίξεις στην χώρα μπορεί να είναι καταιγιστικές.

Στο μυαλό του Μακρόν

Αυτή την στιγμή οι κινήσεις Μακρόν δείχνουν προς έναν και μόνο στόχο: ο Γάλλος Πρόεδρος με την ακροδεξιά εκτός πρωταγωνιστικού ρόλου και ηττημένη παρά τις δημοσκοπήσεις και την ευρεία νίκη στις ευρωεκλογές, θέλει για τα επόμενα τρία χρόνια που θα είναι Πρόεδρος, μία Κυβέρνηση που θα προωθήσει την δική του προσωπική ατζέντα.

Αυτή σίγουρα δεν είναι μία Κυβέρνηση από το Λαϊκό Μέτωπο.

Το δικό του κόμμα, έχοντας μεγαλύτερα του αναμενόμενου ποσοστά, προσπαθεί να συνεννοηθεί με την παραδοσιακή Γαλλική δεξιά σε μία συζήτηση που ο Μακρόν είναι διατεθειμένος να δώσει στους Ρεπουμπλικάνους θέσεις και υπουργεία που με το 10% που συγκέντρωσαν από τις κάλπες κανένα άλλο κόμμα δεν έχει λάβει.

Στο «παζάρι» αυτό υπάρχει όρος να μην υπάρχει πουθενά η ακροδεξιά και να σταματήσουν άμεσα οι συνομιλίες ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας με αυτό τον τρόπο όμως, αγνοεί ένα μήνυμα που ο ίδιος ζήτησε και τελικά έλαβε από τον γαλλικό λαό. Μπορεί να είναι συνταγματικό του δικαίωμα η επιλογή Πρωθυπουργού, αλλά δεν υπάρχει πουθενά στο δημοκρατικό υπόβαθρο της κίνησης η λαϊκή εντολή και η λαϊκή βούληση.

Το σενάριο μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών

Ο Μακρόν ίσως να γνωρίζει πως θα αποτύχει η δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού και γνωρίζει καλά επίσης πως σήμερα το μοναδικό εφικτό σενάριο για τον ίδιο, είναι η τεχνοκρατική Κυβέρνηση.

Σε αυτή την κίνηση ίσως να έχει και περισσότερους συμμάχους από όσους φαίνονται σήμερα, αλλά και πάλι μία τέτοια κυβέρνηση είναι «λίγη» από άποψη νομιμοποίησης.

Ο Μακρόν θα επιχειρήσει όμως με κάθε τρόπο να εγκρίνει τον προϋπολογισμό του και να είναι ασφαλείς οι Ολυμπιακοί που τόσο πολύ ήθελε να φέρουν την υπογραφή του και φαίνεται να μην ενοχλείται από το ενδεχόμενο το Παρίσι, η Μασσαλία, το Μπορντό και κάθε μεγάλο αστικό κέντρο της χώρας να μετατραπεί σε πεδίο μάχης.

Αν λάβουμε υπόψη τι συνέβη με το νομοσχέδιο για τις συντάξεις, αλλά και μετά τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία, δεν θα πρέπει να αποκλείουμε η Γαλλία μετά την λάμψη της Ολυμπιάδας να γίνει ξανά για τους λάθος λόγους πρωτοσέλιδο, με κίνδυνο αυτή η τάση να εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη.