Το αντίο του Εμαμουέλ Μακρόν στην άγγελο του Ντιεν Μπιεν Φου - Ποια ήταν η νοσοκόμα της Ινδοκίνας

Ο λόγος για μια Γαλλίδα νοσοκόμα που ξεχώρισε για τη φροντίδα που παρείχε σε τραυματίες και ετοιμοθάνατους στρατιώτες κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ινδοκίνας τη δεκαετία του 1950 πέθανε σε ηλικία 99 ετών.

Η Ζενεβιέβ ντε Γκαλάρντ έγινε διάσημη πριν από ακριβώς 70 χρόνια, όταν ήταν η μόνη γυναίκα νοσοκόμα που φρόντιζε τα γαλλικά θύματα μέσα στο καταδικασμένο οχυρό του Ντιεν Μπιεν Φου στο βόρειο Βιετνάμ.

Κέρδισε τη λατρεία των Γάλλων στρατιωτών για την αταλάντευτη αφοσίωσή της κατά τη διάρκεια ενός και πλέον μήνα αιματηρών μαχών πριν από την πτώση του οχυρού στις 7 Μαΐου.

Αιχμαλωτίστηκε και στη συνέχεια απελευθερώθηκε από τους κομμουνιστές Βιετμίνχ και εμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο του περιοδικού Paris-Match. Αργότερα, έγινε προς τιμήν της παρέλαση στη Νέα Υόρκη και παρασημοφορήθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Αϊζενχάουερ.

Σε μήνυμά του στο X, πρώην Twitter, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ανέφερε ότι «στις χειρότερες στιγμές του πολέμου της Ινδοκίνας, η Ζενεβιέβ ντε Γκαλάρντ επέδειξε υποδειγματικό θάρρος και αφοσίωση εν μέσω των δεινών 15.000 Γάλλων στρατιωτών».

Γεννημένη το 1925 σε αριστοκρατική οικογένεια στο Παρίσι και μεγαλωμένη ως παρατηρητική καθολική, εκπαιδεύτηκε ως νοσοκόμα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάχθηκε στην ιατρική υπηρεσία του στρατού ως νοσηλεύτρια πτήσεων.

Μετά από πολλά ταξίδια για την εκκένωση τραυματιών από το Ντιεν Μπιεν Φου, έμεινε εκεί στα τέλη Μαρτίου 1954, όταν το αεροπλάνο της είχε διαρροή πετρελαίου. Τις επόμενες ημέρες, οι βομβαρδισμοί των Βιετμίνχ έθεσαν τον αεροδιάδρομο εκτός λειτουργίας.

Στην τελευταία φάση του οκταετούς πολέμου της Γαλλίας στην τότε αποικία της Ινδοκίνας, ο γαλλικός στρατός διατάχθηκε να κρατήσει πάση θυσία το Ντιεν Μπιεν Φου, παρόλο που ως απομακρυσμένος αγροτικός οικισμός η στρατιωτική του σημασία ήταν περιορισμένη.

Αλλά αφού έσυραν το πυροβολικό μέσα από ορεινή ζούγκλα, οι Βιετμίνχ περικύκλωσαν το στρατόπεδο και σε 50 ημέρες βομβαρδισμών και επιθέσεων πεζικού ανάγκασαν τους Γάλλους να υποταχθούν.

Μέσα σε αποπνικτική ζέστη και με υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής, η Γκαλάρντ βοήθησε τους στρατιωτικούς χειρουργούς να πραγματοποιήσουν δεκάδες ακρωτηριασμούς και επείγουσες επεμβάσεις. Παρηγορούσε τους ετοιμοθάνατους και υποσχόταν να παραδώσει τα τελευταία μηνύματα στους αγαπημένους της.

Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι μέσα στη μαυρίλα της καταστροφής που εξελισσόταν, ο παγκόσμιος Τύπος έγραφε τη μοναδική θετική είδηση για τον «άγγελο του Ντιεν Μπιεν Φου» που περιέθαλπε ανιδιοτελώς τους τραυματίες.

Χαρακτηριστικό ήταν το προφίλ του περιοδικού Time: «Στο υπόγειο νοσοκομείο του Ντιεν Μπιεν Φου, μέσα στη δυσωδία του θανάτου, των αντισηπτικών και των σάπιων πληγών, η νοσοκόμα ντε Γκαλάρντ έχασε 18 κιλά από τη δουλειά και την ανησυχία.

«Έκοψε τα μαλλιά της πολύ κοντά- άλλαξε τελικά την πράσινη φόρμα, αλλάζοντας μερικές φορές σε παντελόνι και πουκάμισο αλεξιπτωτιστή. Είχε το δικό της σκάμμα με μεταξωτά σεντόνια, φτιαγμένα από αλεξίπτωτα... αλλά πιο συχνά κοιμόταν σε ένα ράντζο δίπλα στους τραυματίες.

«Χαίρομαι που είμαι παγιδευμένη», είπε κάποτε στο GHQ. «Είμαι περήφανη που βρίσκομαι εδώ.»

Πριν από την πτώση του Ντιεν Μπιεν Φου παρασημοφορήθηκε με τον Στρατιωτικό Σταυρό και τη Λεγεώνα της Τιμής και έγινε επίτιμο μέλος της Λεγεώνας των Ξένων.

Στα απομνημονεύματά της είπε: «Η Γκαλάρντ ήταν η πρώτη γυναίκα που έζησε την ημέρα του θανάτου της: «Στο Ντιεν Μπιεν Φου ήμουν λίγο η μητέρα, λίγο η αδελφή, λίγο η φίλη. Απλώς η παρουσία μου εκεί, επειδή ήμουν γυναίκα, φάνηκε να κάνει την κόλαση λίγο λιγότερο απάνθρωπη».

Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε έναν στρατιώτη και τελικά επέστρεψε για να ζήσει στο Παρίσι. Πάντα έλεγε ότι εξεπλάγη από τη φασαρία που γινόταν γι' αυτήν, επειδή είχε απλώς κάνει το καθήκον της.