Πέθανε η βραβευμένη με Νόμπελ συγγραφέας Άλις Μανρό, η «Τσέχοφ του Καναδά»

Η Άλις Μανρό, η οποία το 2013 έγινε η πρώτη συγγραφέας από τον Καναδά που κέρδισε Νόμπελ για το έργο της ως «μαστόρισσας του σύγχρονου διηγήματος», έπασχε από άνοια εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.

Η Άλις Αν Μανρό (1931) είναι Καναδή διηγηματογράφος που κέρδισε για το σύνολο του έργου της και το Man Booker International Prize το 2009 έχει χαρακτηριστεί ως επαναστάτρια στην δομή των διηγημάτων, ειδικά στην τάση να κινούνται προς τα εμπρός και προς τα πίσω στο χρόνο.

Παντρεύτηκε τον Τζέιμς Μανρό το 1951 και εγκαταστάθηκε στη Βικτώρια της Βρετανικής Κολομβίας, όπου διατηρούσε βιβλιοπωλείο. Το ζεύγος απέκτησε τέσσερις κόρες - η μία πέθανε λίγες ώρες αφότου ήρθε στον κόσμο – και χώρισε το 1972.

Άρχισε να γίνεται γνωστή όταν διηγήματά της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό New Yorker τη δεκαετία του 1970.

Ακολούθως, η Άλις Μανρό επέστρεψε στο Οντάριο. Ο δεύτερος σύζυγός της, ο γεωγράφος Τζέραλντ Φρέμλιν, πέθανε τον Απρίλιο του 2013.

Το 2009 η Μανρό είχε αποκαλύψει ότι υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης (bypass) και ότι έδωσε μάχη με τον καρκίνο.

Για τις ιστορίες της έχει γραφτεί ότι «ενσωματώνουν περισσότερα από όσα παρουσιάζουν, αποκαλύπτουν περισσότερα από το να επιδεικνύουν».

Αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως κορυφαία διηγηματογράφος και κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας η Σουηδική Ακαδημία δεν δίστασε να τη συγκρίνει με τον Αντόν Τσέχωφ, τον διακεκριμένο ρώσο συγγραφέα του 19ου αιώνα.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην καναδική δημόσια τηλεόραση (CBC) μετά τη βράβευσή της με Νόμπελ, η Μανρό είχε πει πως η απήχηση που είχε το συγγραφικό της έργο την έκανε να ελπίζει ότι «ο κόσμος θα έβλεπε πλέον τη συγγραφή διηγημάτων ως σημαντική τέχνη, όχι ως κάτι με το οποίο πειραματίζεται κανείς μέχρι να γράψει ένα μυθιστόρημα».

Η μυθοπλασία της Μανρό τοποθετείται πιο συχνά στην πατρίδα της, στην επαρχία Χιούρον του νοτιοδυτικού Οντάριο και οι ιστορίες της εξερευνούν την ανθρώπινη πολυπλοκότητα σε ένα απλό ύφος πρόζας.

Η «Τσέχοφ του Καναδά»

Η γραφή της Μανρό την έχει καθιερώσει ως «μία από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς φαντασίας», ή, όπως το θέτει η Cynthia Ozick, «η Τσέχοφ μας!».

Έλαβε δεκάδες λογοτεχνικά βραβεία. Εκτός από το Νόμπελ και το Booker είναι, επίσης, τρεις φορές νικήτρια του Βραβείου του Γενικού Κυβερνήτη για τη μυθοπλασία και ήταν αποδέκτρια του Βραβείου Μαριάν Ενγκέλ 1996 από την Εταιρεία Συγγραφέων του Καναδά, καθώς και του Rogers Writers' Trust Fiction Prize 2004 για το διήγημα «Ο Δραπέτης».

Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει οι συλλογές διηγημάτων της «Μ’ αγαπάει, δεν μ’ αγαπάει», «Πάρα πολλή ευτυχία», «Ακριβή μου ζωή» και «Η αγάπη μιας καλής γυναίκας». Οι ηρωίδες των διηγημάτων της ήταν συνήθως γυναίκες που βρίσκονταν αντιμέτωπες με σκληρές δοκιμασίες, από έναν καταπιεστικό έγγαμο βίο μέχρι την σεξουαλική κακοποίηση.