Τι πραγματικά κρύβει η «μεταμόρφωση» του Εμανουέλ Μακρόν

Ο Μακρόν δεν έχει αναιρέσει ούτε μία λέξη από το «στέλνουμε στρατιώτες στην Ουκρανία» που έβαλε φωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο, πριν από περίπου έναν μήνα. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας μάλιστα δεν έχει διστάσει μετά από σχετική ερώτηση να το επαναλάβει επιχειρηματολογώντας πως και για την αποστολή όπλων στο Κίεβο είχε αντιμετωπίσει την ίδια δυσπιστία ειδικά από τους δυτικούς συμμάχους του.

Το ερώτημα είναι τι έχει ωθήσει τον Εμανουέλ Μακρόν να μεταμορφωθεί από «αρνί» σε «λύκο» και από τον άνθρωπο που μέχρι την τελευταία στιγμή επιχειρούσε να μεταπείσει το 2022 τον Ρώσο Πρόεδρο να μην εισβάλει στην Ουκρανία, στον ηγέτη που δεν διστάζει να μιλήσει για μία παγκόσμια σύρραξη στα εδάφη της ανατολικής Ευρώπης προκειμένου να ηττηθεί μία και καλή η Μόσχα…

Η καθόλου κρυφή συμπάθεια της Λε Πεν στον Πούτιν

Για πολλούς εντός Γαλλίας, ο Μακρόν σήμερα επιχειρεί να φέρει μέσω της Ουκρανίας στην επιφάνεια μία σχέση που μπορεί να μην είναι κρυφή αλλά φαίνεται πως ενοχλεί σήμερα περισσότερο την κοινή γνώμη: αυτή της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν και του Ρώσου Προέδρου.

Η Λε Πεν δεν έχει κρύψει ποτέ τη συμπάθειά της για τον επικεφαλής του Κρεμλίνου και δεν είναι και πολύ κρυφός και ο τρόπος με τον οποίο το ακροδεξιό κόμμα της, καταψηφίζει συστηματικά τις ευρωπαϊκές κυρώσεις αλλά και τη βοήθεια προς την Ουκρανία…

Η Λε Πεν, έχει πολλάκις γραφτεί σε γαλλικά αλλά και διεθνή μέσα, πως είναι πολύ πιθανό να συνδέεται και με αδιευκρίνιστα ρωσικά κεφάλαια, για τα οποία η ίδια έχει δηλώσει πως δεν έχει κάνει τίποτε παράνομο και πως είναι απόλυτο δικαίωμά της να έχει χορηγίες και εκτός Γαλλίας.

Ο Μακρόν, σημειώνουν αναλυτές, επιχειρεί σήμερα να δημιουργήσει ένα ξεκάθαρο ρήγμα ανάμεσα στον ίδιο και την Λε Πεν και οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι εξόχως βολικές σήμερα τηρουμένων των συνθηκών στα πεδία του πολέμου.

Η προσπάθεια Μακρόν να εμφανιστεί ως ηγέτης της ίδιας της Ευρώπης

Είναι ξεκάθαρο πως ο Μακρόν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας λιποβαρής και ανόητος ηγέτης. Ακόμη και οι σφοδροί του αντίπαλοι του πιστώνουν ένα εξόχως μεγάλο εύρος γνώσεων και μία ταχύτητα σκέψης που δεν συναντά κανείς εύκολα. Αυτό που δεν καταφέρνει όμως ο Μακρόν να κάνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής είναι να ηγηθεί.

Οι απόψεις του μπορεί να απηχούν τις θέσεις εκατομμυρίων Γάλλων και ακόμη περισσότερων Ευρωπαίων, αλλά οι δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν βελτίωση ειδικά στα ποσοστά του κόμματός του για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Ο Μακρόν επιχειρεί σήμερα να πλασαριστεί ξεκάθαρα ως ο ηγέτης της ίδιας της Ευρώπης και δεν θέλει να αναλωθεί ή να φθαρεί περισσότερο στο εσωτερικό, όχι τουλάχιστον μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ερχόμενου καλοκαιριού. Ούτε και σε αυτό τον τομέα όμως φαίνεται να μπορεί να πείσει την πλειοψηφία των χωρών μελών.

Οι Πολωνοί είναι ξεκάθαρα μαζί του και είναι και οι μόνοι έξω από τους παραδοσιακούς συμμάχους της Γαλλίας στην Ευρώπη που έχουν ανοιχτά συνταχθεί με τον Γάλλο ηγέτη.

Το γαλλο-γερμανικό ρήγμα και το «nein» του Σολτς

Το ρήγμα ανάμεσα σε Γαλλία και Γερμανία όμως έχει αρχίσει να βαθαίνει ξανά μετά από δεκαετίες. Η επίσκεψη και οι αγκαλιές Μακρόν και Σολτς την περασμένη Παρασκευή στο Βερολίνο είναι απλά «μακιγιάζ» σε μία κακογερασμένη σχέση.

Ο Όλαφ Σολτς δεν μπορεί να στηρίξει τον Γάλλο ομόλογό του για μία σειρά από λόγους με σημαντικότερο πως δεν έχει καμία απολύτως διάθεση να μπει σε έναν πόλεμο όπως αυτός στην Ουκρανία μετατρέποντας την οικονομία του από νοσούσα σε ετοιμοθάνατη…

Η Γερμανία έχει ξαναπεράσει ως πρωταγωνίστρια και επίκεντρο τη συγκεκριμένη διαδικασία και δύο φορές το έχει πληρώσει. Σήμερα το «nein» του Σολτς είναι η μοναδική απάντηση που το Βερολίνο μπορεί αν δώσει στο Παρίσι αλλά αυτό είναι ιδανικό για τον Μακρόν που το παρουσιάζει ως γερμανικό μειονέκτημα και όχι ως μία λογική απάντηση.

Ο Γάλλος Πρόεδρος έχει μετατραπεί επίσης σήμερα σε φωνή αντίστασης στη Ρωσία, ίσως γιατί γνωρίζει καλά και βλέπει πως οι ΗΠΑ είτε εκλεγεί είτε όχι ο Τραμπ στις επερχόμενες Προεδρικές εκλογές, θα επιχειρήσουν να πάνε τον πόλεμο στην Ουκρανία στο διπλωματικό τραπέζι.

Ο Μακρόν δεν είναι πολεμοκάπηλος, αλλά δεν θέλει σε καμία περίπτωση ο Πούτιν να βγει ούτε κατ’ ελάχιστον δυνατότερος από μία διαδικασία στην οποία συντάχθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο οι δυτικοί συνολικά απέναντί του. Ο Μακρόν δεν έχει άδικο όταν λέει πως μία ήττα του Πούτν είναι το μοναδικό αποτέλεσμα που έχει νόημα για την Δύση καθώς σε οποιαδήποτε άλλη φάση οι ρωσικές διεκδικήσεις θα αποκτήσουν μεγαλύτερο εύρος ακόμη κι αν αυτό δεν εκφραστεί άμεσα ή απότομα…

Για την κίνηση της εισβολής στην Ουκρανία άλλωστε ο Πούτιν πρώτα επιχείρησε και κέρδισε το στοίχημα της Κριμαίας πιάνοντας όχι τόσο την Ουκρανία όσο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ στον «ύπνο» το 2014.