Ο Εμανουέλ Μακρόν, το ψυχογράφημα Πούτιν και ο κίνδυνος κλιμάκωσης

Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι τέλειος Πρόεδρος, δεν υπάρχει τέτοιος άλλωστε, και αυτό έχει αποδειχθεί στη μακρά ιστορία τόσο της δικής του χώρας, όσο και ολόκληρου του πλανήτη.

Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι επίσης σίγουρα από τους πιο αγαπητούς Προέδρους των πολιτών του, και εδώ η αλήθεια είναι πως είναι εξαιρετικά σπάνιο να είναι ένας Πρόεδρος αγαπητός από τον λαό του όσο είναι στην εξουσία.

Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι επίσης ένας Πρόεδρος, που έχει προκαλέσει με τις επιλογές του κάποιες από τις πιο έντονες αντιδράσεις – διαμαρτυρίες – επεισόδια των τελευταίων δέκα ετών στη Γαλλία.

Ο Γάλλος Πρόεδρος όμως ίσως και ο μοναδικός ηγέτης στην Ευρώπη που έχει «διαβάσει» τόσο καλά τον Βλαντιμίρ Πούτιν…

Όταν ανέχθηκε το ρωσικό «καψόνι» με αφορμή την πανδημία

Πριν από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία ο Εμανουέλ Μακρόν με την μνημειώδη επίσκεψη στο Κρεμλίνο υπήρξε ο τελευταίος δυτικός ηγέτης που βρέθηκε στη Μόσχα, ανέχθηκε το ρωσικό «καψόνι» με αφορμή την πανδημία, κάθισε σε ένα τεράστιο τραπέζι απέναντι από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και ξεκάθαρα του είπε πως μία εισβολή στην Ουκρανία είναι μία ακραία κίνηση που θα επιφέρει και αντίστοιχα ακραίες συνέπειες.

Τα πιο εξελιγμένα όπλα της Ευρώπης, στα χέρια των Ουκρανών

Λίγο καιρό αργότερα ο Εμανουέλ Μακρόν «σόκαρε» την Ευρώπη δηλώνοντας ανοιχτά και με τις κάμερες απέναντί του, πως δεν υπάρχει επιλογή άλλη στην Δύση από την μαζική αποστολή των πιο εξελιγμένων όπλων Ευρώπης και Δύσης στα χέρια των ουκρανικών δυνάμεων.

Τότε και πάλι ο Μακρόν κατηγορήθηκε από τη Μόσχα, αλλά και από εταίρους του φίλιου στρατοπέδου, πως επιχειρεί να κλιμακώσει την σύγκρουση.

Μερικούς μήνες μετά, με τη χρήση αυτών των δυτικών όπλων που εκείνη τη στιγμή το Κίεβο διέθετε σε επάρκεια, οι δυνάμεις της Ρωσίας ηττήθηκαν και αποχώρησαν από τα προάστια του Κιέβου, δεν μπήκαν ποτέ στο Χάρκοβο και έχασαν και τη Χερσώνα.

Η γαλλική πρόταση που εξόργισε το Κρεμλίνο

Σήμερα είναι πάλι ο Εμανουέλ Μακρόν που επιμένει σε μία πρόταση στην οποία η αντίδραση από τον ίδιο τον Ρώσο Πρόεδρο ήταν «θα χρησιμοποιήσω πυρηνικά σε περίπτωση που…».

Ναι, το να σταλούν δυτικά στρατεύματα στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρα και επίσημα κήρυξη ανοιχτού πλέον πολέμου Δύσης – Ρωσίας αλλά ο Μακρόν δεν κάνει πίσω. Τη συγκεκριμένη θέση υπερασπίστηκε από την Πράγα υπογραμμίζοντας όμως πως το πνεύμα της δήλωσης είναι απόλυτα ταυτισμένο με τον ποιος είναι απέναντι.

Ο Μακρόν υπογράμμισε πως αυτή την στιγμή η Ρωσία απειλεί με πυρηνικά σε οποιαδήποτε κίνηση της Ευρώπης, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο Γάλλος Πρόεδρος σημείωσε και υπενθύμισε, πως στη σημερινή κατάσταση έχουμε φτάσει επειδή η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 και όχι το αντίστροφο και ξεκαθάρισε πως όλες τις προηγούμενες φορές που δέχθηκε τόσο έντονη κριτική δικαιώθηκε.

Πώς όμως ο Μακρόν έχει καταφέρει να πλήττει ανά τακτά χρονικά διαστήματα το Κρεμλίνο με προτάσεις που το φέρνουν σε δύσκολη θέση;

Ο Γάλλος Πρόεδρος είναι ξεκάθαρο πως δεν γαλουχήθηκε έχοντας στη λίστα με τους στενούς φίλους τη Ρωσία. Είναι γεγονός πως οι εξόχως στενές ενεργειακές και οικονομικές σχέσεις Μόσχας και Βερολίνου την περίοδο της «παντοκρατορίας» Μέρκελ είχαν δώσει το στίγμα στο Μέγαρο των Ιλισίων και σε έναν Μακρόν τότε πολύ πιο άπειρο στην πολιτική «υψηλών ταχυτήτων».

Ο Μακρόν μπορεί σήμερα να απαντά και να εξοργίζει επί της ουσίας τη Ρωσία, γιατί πολύ απλά είχε την υπομονή να διαβάσει και μεθοδικά να χαρτογραφήσει τα πλεονεκτήματα και τα αδύνατα σημεία ενός ηγέτη, όπως ο Πούτιν, που από την αρχή είχε την πεποίθηση πως στην πορεία από «άσπονδος» φίλος θα μετατραπεί σε εχθρό.

Ο Μακρόν μέχρι σήμερα δεν έχει «πέσει έξω» ούτε σε μία από τις προβλέψεις – θέσεις του για το Ουκρανικό και φαίνεται να διεκδικεί για τον εαυτό του τις «δάφνες» που είναι αδύνατο να λάβει στο εσωτερικό από τις ενέργειες και τις παρεμβάσεις του στο εξωτερικό.

Οι κινήσεις του Γάλλου Προέδρου είναι πιθανό να φέρουν μεγαλύτερη κλιμάκωση ή καλύτερα ανάλογη του φόβου που φαίνεται να προκαλεί κάθε φορά που μιλά για τον εχθρό από την Ανατολή. Καλώς ή κακώς εάν δεν υπήρχε ο Μακρόν «εξωτερικού» θα έπρεπε η Ευρώπη (αλλά και οι ΗΠΑ) να τον εφεύρουν.