Οι πιο πολωμένες εκλογές στην ιστορία των ΗΠΑ δεν είναι απλά ένα σενάριο

Οι Ηνωμένες Πολιτείες με όρους ιστορικά χρονικούς είναι μία νεαρή Δημοκρατία. Ο τρόπος με τον οποίο έχει οικοδομηθεί τόσο το Σύνταγμα όσο και το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας με τις Πολιτείες να διαθέτουν σημαντικότατες αρμοδιότητες και εξουσίες είναι παγκόσμια πρωτοπορία. Το σύστημα έχει προτερήματα αλλά και προβλήματα.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες η περίοδος των «παιδικών ασθενειών» της Δημοκρατίας τους έχουν αφήσει ανοιχτές ή στην καλύτερη περίπτωση ημι-επουλωμένες πληγές και έχουν σαφέστατα φέρει σημαντικές Συνταγματικές αλλαγές μέσω τροπολογιών στο αρχικό κείμενο του Συντάγματος.

Η χώρα έχει χωρίς αμφιβολία στο παρελθόν περάσει σημαντικές κοινωνικές – πολιτικές και οικονομικές κρίσεις που την έχουν επίσης χωρίς αμφιβολία αλλάξει διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυσή της ως την σημαντικότερη σήμερα οικονομική και στρατιωτική δύναμη του πλανήτη. Το Βιετνάμ, το σκάνδαλο WaterGate αλλά και οι κοινωνικές και πολιτικές μάχες για την εξάλειψη των ανισοτήτων αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της Αμερικανικής Δημοκρατίας.

Παρά την ένταση με την οποία εκδηλώνονται τα φαινόμενα σε πολιτικό – οικονομικό και κυρίως κοινωνικό επίπεδο στις ΗΠΑ η κατάσταση στην οποία δείχνει να οδεύει τα τελευταία τουλάχιστον επτά χρόνια αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο όχι μόνο για τους «τρίτους» αλλά ακόμη και για τους γνώστες της ιστορίας της χώρας.

Πολιτικοί αναλυτές αδυνατούν σήμερα μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης Μπάιντεν και Δημοκρατικών να δώσουν ένα σαφές στίγμα για το πού και με ποιον τρόπο οδεύει η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη στις κρίσιμες Προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Τα στοιχεία, ποσοτικά και ποιοτικά, όλων των ερευνών δείχνουν μία εξόχως ανησυχητική τάση ξεκάθαρα, πόλωση. Η αμερικανική κοινωνία δεν πολώνεται σπάνια είναι η αλήθεια, όπως αλήθεια είναι όμως πως κάθε φορά που πολώνεται οι εξελίξεις είναι δραματικές είτε σε μέγεθος είτε σε αντίκτυπο είτε και στα δύο.

Μία τέτοια περίπτωση φαίνεται πως θα βιώσει λίαν συντόμως η «χώρα των ελευθέρων και γενναίων» καθώς από τη μία υπάρχει πλέον ένας ξεκάθαρος πυρήνας που δεν επιθυμεί να ταυτίζεται με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων και επιθυμεί να ταυτίζεται με το πρόσωπο το ίδιο του Ντόναλντ Τραμπ και από την άλλη υπάρχουν οι Δημοκρατικοί για τους περισσότερους από τους οποίους είναι δύσκολο να ταυτιστούν με τον Τζο Μπάιντεν αλλά αδυνατούν να αφήσουν την ξεκάθαρη απέχθεια που τρέφουν για τον πρώην Πρόεδρο έξω από την τρέχουσα – κρίσιμη πολιτική ζύμωση της χώρας.

Τα χαρακτηριστικά της πόλωσης σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν δείχνουν πως ο κίνδυνος διάσπασης των ΗΠΑ είναι πιο ορατός από ποτέ και το χειρότερο είναι πως και αποστασιοποιημένοι παράγοντες δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά για το συγκεκριμένο ακραίο και πρωτόγνωρο στην εποχή μας φαινόμενο. Το επικίνδυνο στοιχείο στη σημερινή κοινωνική διαίρεση εντός της χώρας είναι πως η διαφοροποίηση δεν τοποθετείται στο χρώμα, την κοινωνική κατάταξη, το πνευματικό επίπεδο ή την καταγωγή αλλά στο με ποιον τρόπο επιλέγει ο σύγχρονος Αμερικανός να σκέφτεται το παρόν.

Το χάσμα ανάμεσα σε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν που να είναι όχι μεγαλύτερο αλλά πιο συμπαγές και ξεκάθαρο. Πρόσφατη ανάλυση για μεγάλο αμερικανικό μέσο αποκάλυψε πως οι μέσοι υποστηρικτές των δύο πόλων στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε για βασικά και κυρίως συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα όπως αυτό της ισότητας απέναντι στο νόμο.

Σε όλο αυτό φυσικά δομικό ρόλο διαδραματίζουν και οι δύο εκπρόσωποι των κομμάτων (αν και ακόμη υποθετικά βρισκόμαστε στις προκριματικές διαδικασίες), οι οποίοι επιλέγουν την επίθεση από την επιχειρηματολογία και τις εμπρηστικές δηλώσεις από την πολιτική αντιπαράθεση. Το δικαστήριο της Ουάσιγκτον εχθές και η απόφασή του να απορρίψει το βασικό επιχείρημα του Τραμπ πως υπάρχει ασυλία για τον Πρόεδρο κατά την άσκηση των καθηκόντων του, λανθασμένα ερμηνεύεται ως νέο χτύπημα μόνο κατά του ίδιου…

Όσο αποφάσεις δικαστηρίων εκδίδονται και βάζουν στο στόχαστρο τον Τραμπ τόσο ο ίδιος και οι υποστηρικτές του θα «ψηλώνουν» το αφήγημα της δίωξης και από την άλλη όσο περισσότερο ο Μπάιντεν και Δημοκρατικοί επιλέγουν την επίκληση της αμερικανικής Δικαιοσύνης «a la carte» τόσο θα βαθαίνουν το χάσμα ανάμεσα στη λογική και την πρόοδο.