Η κυβέρνηση Brexit της Τερέζα Μέι
Κυβέρνηση Brexit και εσωτερικών ισορροπιών σχηματίζει η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι. Η σκληροτράχηλη πρώην υπουργός Εσωτερικών διαχώρισε την πολιτική της από εκείνη του προκατόχου της Ντέιβιντ Κάμερον στρέφοντας τους Τόρις στην κατεύθυνση του «Συντηρητικού κόμματος της εργατικής τάξης» -η βρετανική εκδοχή της «λαϊκής δεξιάς».
Αναθέτοντας τα τρία υπουργεία που θα επιφορτιστούν τις διαδικασίες εξόδου από την ΕυρωπαΪκή Ένωση, σε τρεις γνωστούς ευρωσκεπτισκιστές και στελέχη του Brexit, η Μέι έδωσε σαφές σήμα προθέσεων.
Ο ηγέτης της εκστρατείας του Brexit, Μπόρις Τζονσον, που μόλις πριν λίγες εβδομάδες φαινόταν να βυθίζεται στην πολιτική αφάνεια έκανε ξαφνική επιστροφή ως υπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα να ανοίξει τους δρόμους για τις νέες αγορές της Κοινοπολιτείας, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής, που ευαγγελιζόταν το κίνημα του Brexit. Την ανάπτυξη του εμπορίου με τις περιοχές αυτές αναλαμβάνει ο χρόνια ευρωσκεπτικιστής Λίαμ Φοξ, με το νέο υπουργείο Διεθνούς Εμπορίου. Και τις διαπραγματεύσεις και διαχείριση της διαδικασίας εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση αναλαμβάνει ο επίσης γνωστός ευρωσκεπτικιστής Ντέιβιντ Ντέιβις.
Η επιλογή της Μέι έχει στόχο να καταδείξει πως θέλει να αποκαταστήσει την ενότητα του βαθιά διχασμένου όσον αφορά τη σχέση με την Ευρώπη, Συντηρητικού κόμματος. Παράλληλα αποτελεί μια πρόκληση προς του ηγέτες του Brexit να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις που έδιναν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα. Θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς στο μέλλον αν ενδεχόμενη αποτυχία να αποδώσουν στο έργο τους οδηγήσει και σε αναθεώρηση της πολιτικής γραμμής εξόδου.
Παράλληλα η νέα πρωθυπουργός διαχώρισε τη θέση της από τις πολιτικές του Ντέιβιντ Κάμερον και την λεγόμενη «ομάδα του Νότινγκ Χιλ» λέγοντας πως δεν θα καθοδηγείται «από τα συμφέροντα των λίγων προνομιούχων». Κάνοντας λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη υπενθύμισε πως για πολλούς «η ζωή είναι πιο δύσκολη από ότι νομίζει το Ουεστμίνστερ».
Πέρα από την όποια κοινωνική ευαισθησία, η Μέι έχει κι άλλους λόγους να στρέφεται προς τον δοκιμαζόμενο απλό εργαζόμενο. Με αναφορές που σχεδόν θα ταίριαζαν καλύτερα στο Εργατικό Κόμμα, ελπίζει να προσελκύσει την κεντροαριστερά πτέρυγα των Εργατικών που για την ώρα φαίνονται χαμένοι στις εσωκομματικές τους εξελίξεις και κυρίως την πλατιά μάζα της δυσαρεστημένης λαϊκής βάσης που νιώθει αποξενωμένη από το παρόν πολιτικό σύστημα το οποίο και «τιμώρησε» ψηφίζοντας υπέρ του Brexit.